Ευτυχισμένος είναι αυτός,πού μετά από έναν αυτοέλεγχο,διαπιστώνει ότι γιά πράγματα πού έπρεπε νά κλαίει,γελάει,καί γιά άλλα πού έπρεπε νά γελάει,κλαίει.Οταν κάνει αυτήν τήν διαπίστωση,θά νιώσει τήν συντριβή τής καρδιάς καί θά αποφεύγει τίς μάταιες κι εφήμερες χαρές τού κόσμου.Τέλος,θά χαίρεται όσες φορές διώκεται από τόν κόσμο τής πονηρίας. Οταν ο πιστός συναντηθεί μέ τήν συντριβή τής καρδιάς του,τήν διατηρεί σέ όλον τόν επίγειο βίο,μέ μόνη τήν συνειδητοποίηση τής αμαρτωλότητάς του. Αρωγός δέ σ'αυτό είναι η καθημερινή του επικέντρωση στήν αναχώρησή του από τήν γή καί μάλιστα σέ ανύποπτο χρόνο. Ο άνθρωπος πού συνειδητοποιεί τήν αμαρτωλότητά του,σκέπτεται συνεχώς,ότι είναι ένοχος ενώπιον Τού Θεού καί στέφεται μέ πόνο ψυχής πρός Αυτόν,ζητώντας έλεος.Ο δέ Θεός,πού ποτέ δέν περιφρονεί τόν συντεριμμένο,τού προσθέτει χάρη καί τόν φωτίζει νά καταλάβει, ότι δέν αξίζει ούτε τό ακριβότερο απόκτημα τού κόσμου,μπροστά στά αιώνια αγαθά πού έχουν ετοιμασθεί,γιά όσους επιστρέφουν μέ ειλικρινή μετάνοια,πρός Εκείνον. Υπάρχει ωστόσο πάντα ο κίνδυνος ,νά πείσει ο διάβολος τόν άνθρωπο,ότι δέν υπάρχει τίποτα πέραν από τόν γήινο κόσμο καί αυτός νά προσκολληθεί τόσο πολύ στά γήινα,ώστε να μήν φαντάζεται κάν ότι υπάρχει η Βασιλεία Τών Ουρανών. Αλλά Ο Θεός τής αγάπης,δίνει ευκαιρίες στούς αδιάφορους καί μάλιστα μέσα από παθήματα,γιά νά καταλάβουν τήν μικρότητα τού ανθρώπου καί τήν παντοδυναμία Τού Θεού.Αν μέσα από τά παθήματά του κατανοήσει ο άνθρωπος τόν ευεργετικό ρόλο τών δυσκολιών του,επιστρέφει μέ δακρύβρεκτη εξομολόγηση,πρός Τόν Ευεργέτη του. Μετά δέ από μία ειλικρινή επιστροφή,συνειδητοποιεί καθένας,ότι είναι περαστικός από τήν πρόσκαιρη ζωή καί μία μέρα θά συναντήσει Τόν Σωτήρα του κατά πρόσωπο. Αυτή η ελπιζόμενη συνάντηση,φέρνει μεγάλη κατάνυξη στήν καρδιά,γιατί εκείνος πού επιστρέφει,δακρύζει,μέ μόνη τήν σκέψη ότι ο Μέγας καί Παντοδύναμος Θεός,αξιώνει τόν μετανοούντα νά συναντηθεί,πρόσωπο μέ πρόσωπο μαζί Τού. Είναι λοιπόν μακάριος καί φρόνιμος εκείνος πού νιώθει μετανιωμένος,ενώπιον Τού πανταχού παρόντος Θεού κι έχει τήν βεβαιότητα,ότι Εκείνος,δέν περιφρονεί ποτέ,τόν συντετριμμένο καί ταπεινό στήν καρδιά διότι αυτός,ξέρει μέ τήν Χάρη Του Θεού,νά ζεί ειρηνικά στήν γή,αλλά καί νά υπομένει ειρηνικά κατά τήν ώρα τής εξόδου τής ψυχής του. Ας φωτίζει λοιπόν Ο Θεός τόν κάθε άνθρωπο,νά σκεφτεται ότι,από στιγμή σέ στιγμή,μπορεί νά φύγει από τούτο τόν κόσμο μ'έναν ξαφνικό κι απροσδόκητο θάνατο.Μία τέτοια σκέψη,άς συνοδεύεται μέ μία Αγία συντριβή, πού τόν αξιώνει νά υπερβεί τά μάταια σκύβαλα τού κόσμου καί νά εισέλθει μέ χαρά καί αγαλλίαση,στήν ωραιότητα τού ουρανού.
Ιεροκήρυκας.
Εμμανουήλ Κοκολάκης.
0 Σχόλια