ΣΑΝ ΑΚΡΙΒΑ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ ΕΙΧΕ ΤΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ..

   -Γέροντα,αγωνίζομαι,βασανίζω τόν εαυτό μου, τόν ελεεινολογώ, μά δέν έχω δάκρυα κατανύξεως. Παρακαλώ τόν Θεό, κάνω τά κομποσκοίνια μου, μετάνοιες πολλές, τού κάκου όμως...Στερεμένα τά μάτια μου...Στερεμένη καί η καρδιά μου από κατάνυξη...Δέν μέ δέχεται Ο Θεός φαίνεται Αγιε Γέροντα. Δέν στέλνει τήν χάρη Του, νά δροσίσει τό χωράφι τής ψυχής μου καί μένω ξερός καί αιχμηρός.Ανυδρη γή. Αυγουστιάτικο λιοπύρι. Τί νά κάνω;                                    -Εδώ στό Σινά, αδελφέ, έμενε κάποιος αδελφός Στέφανος,πού είχε προτιμήσει τήν ερημική καί ησυχαστική ζωή. Αγωνίστηκε πολλά χρόνια στή μοναχική παλαίστρα. Ηταν στολισμένος μέ πολλές νηστείες καί μέ άλλα πνευματικά κατορθώματα καί σάν ακριβά κοσμήματα, είχε τά μαργαριτάρια τών δακρύων. Είχε τό κελλί του στήν κατάβαση τού βουνού, κάτω απ'τήν Αγία Κορυφή, στό σημείο πού βρίσκεται τό σπήλαιο πού κατέφυγε ο Μεγάλος Προφήτης Ηλίας (εδώ θυμήθηκε τόν ερχομό του στό Σινά ο Ιωάννης, στά δεκάξη του καί σταμάτησε τήν διήγηση. Πόσα χρόνια πάνε τώρα!...ψέλισσε). Ναί. Αυτός λοιπόν ο αείμνηστος, γιά πιό ακριβή καί κοπιαστική μετάνοια καί άσκηση,πήγε στόν χείμαρρο τού Σίδδη,εκεί πού έμεναν οί αναχωρητές Εμεινε εκεί μερικά χρόνια,μέ υπερβολικές στερήσεις καί σκληρή άσκηση- ο τόπος είναι κακοτράχαλος καί βραχώδης, κατάξερος- ούτε μία πιθαμή χώμα,ούτε φυλλαράκι,ούτε ένα χαμομηλάκι- καί απομονωμένος- εβδομήντα μίλια μακρυά απ'τό κάστρο. Στά βαθειά γεράματά του πιά,στήν δύση τής ζωής του,ανέβηκε σιγά-σιγά καί μέ πολύ κόπο στό κελλί του,κάτω απ'τήν Αγία Κορυφή, όπως σάς είπα. Υστερα από λίγες ημέρες αρρώστησε βαρειά. Ηταν ετοιμοθάνατος. Τήν παραμονή τού θανατου του, έπεσε σέ έκσταση καί μ'ανοιχτά τά μάτια του έβλεπε,ανήσυχος καί φοβισμένος,πότε από τήν μιά καί πότε απ'τήν άλλη μεριά τού κρεββατιού, αόρατους παρευρισκόμενους κατήγορους καί ανακριτές νά τόν ρωτούν καί τόν άκουγαν νά απαντά: -......- Ναί έτσι είναι. Ομως εγώ νήστεψα τόσα χρόνια γιά νά εξιλεωθώ γι αυτό. -...... -Οχι,αυτό είναι ψέμμα! φώναξε. Δέν έκανα εγώ ποτέ τέτοιο πράγμα.- ..... -Αυτό ναί, είπε μέ πόνο. Τό έκανα,,,αλλά έκλαψα. Εκανα διακονήματα αγάπης.. -.....- Αυτό είναι αλήθεια.-... Ναί ...αληθινά ...ναί. Γι αυτά δέν έχω τί νά πώ. Ο Θεός είναι ελεήμων.                                                          Ωρες πάλευε μέ τούς αόρατους ανακριτές του, καί στιφογύριζε κι έκρυβε τό πρόσωπό του, καί γούρλωνε τά μάτια του καί απαντούσε καί παραδεχόταν  καί ίδρωνε, κι έτσι χωρίστηκε η ψυχή από τό σώμα τούτου τού ησυχαστή καί αναχωρητή, μέ τίς σκληρές ασκήσεις καί τά πολλά δάκρυα, σαράντα ολόκληρα χρόνια στήν κατάξερη έρημο, μέ τήν χάρη νά τρέφει καί μία λεοπάρδαλη ακόμα, σάν ήσυχο γατάκι, μέ τά χέρια του ! χωρίς ν'αφήσει όμως καμία ένδειξη γιά τήν απόφαση τής αόρατης δίκης!...                                                                           _Τί λές !Γέροντά μου. Είχε καί δάκρυα καί είναι αμφίβολο άν σώθηκε;                 _Ναί ...                                                                                                           -Πές μου, σέ παρακαλώ, ποιό είναι τό σωστό γιά τά δάκρυα.                                -Ας ακούσομε όλοι, τί λέγει ένας Αγιος πατέρας.                                                  _Ανώτερη από τό Βάπτισμα αποδεικνύεται η μετά τό Βάπτισμα πηγή τών δακρύων τής μετανοίας,άν καί είναι κάπως τολμηρό αυτό πού λέω.Διότι εκείνο μάς καθαρίζει από τά προηγούμενά μας κακά, ενώ τούτο τό βάπτισμα τών δακρύων, από τά κατοπινά μας. Εκείνο τό πήραμε μωρά παιδιά καί τό μολύναμε...Μέ τούτο τό δεύτερο,καθαρίζουμε πάλι καί τό πρώτο. Αν ο φιλάνθρωπος Θεός ,δέν μάς είχε χαρίσει τό βάπτισμα τών δακρύων,ελάχιστοι θά σώζονταν...Σ'όποιον απόχτησε τό χάρισμα τού εσωτερικού δακρύου, κάθε ώρα καί κάθε τόπος,είναι κατάλληλος γιά πένθος.. Αυτός όμως πού έχει καί εξωτερικά δάκρυα,άς βρίσκει τόν κατάλληλο τόπο καί τρόπο- ο κρυμμένος θησαυρός είναι πιό ασφαλησμένος από τόν φανερό. Μερικοί, ενώ δακρύζουν,δέν κάνουν καμιά προσπάθεια νά καλλιεργήσουν τήν ευλογημένη εκείνη ώρα, τή σκέψη πού τούς έφερε τό δάκρυ,νά εμβαθύνουν  καί νά βγάλουν τίς συνέπειες σάν λογικά πλάσματα... Οπως σ'όλα τ'άλλα, ετσι καί στήν περίπτωση τών δακρύων, ο Δίκαιος Κριτής,λαβαίνει υπ'όψη Του καί τήν φυσική προδιάθεση τού καθενός.Είδα μικρές σταγόνες νά χύνονται μέ πόνο, σάν αίμα. Καί είδα βρύσες δακρύων ,πού έτρεχαν χωρίς δυσκολία. Καί βαθμολόγησα τούς αγωνιστές,ανάλογα μέ τόν πόνο,κι όχι μέ τό πλήθος τών δακρύων.Παρόμοια θαρρώ,θά τούς έκρινε καί Ο Θεός.  Οταν χωρίς καμιά δική μας προσπάθεια καί ενέργεια,κατανυχθεί η ψυχή μας καί υγρανθεί  καί μαλακώσει από τά δάκρυα,αυτό θά πεί πώς μάς επισκέφθηκε Ο Κύριος καί μάς δίνει τό σφουγγάρι τής θεάρεστης λύπης καί τό νερό τών ευλαβικών δακρύων, γιά νά σβήσουμε τίς αμαρτίες μας.   Νά προσέξουμε κάτι:- Αν σέ όσους φαίνονται ότι πενθούν,δούμε θυμό ή περηφάνεια, τότε νά καταλάβουμε ότι τά δάκρυά τους είναι δαιμονικά... Μήν εμπιστεύεσαι στά δάκρυά σου, πρίν από τήν τέλεια κάθαρσή σου.... Εκείνος πού περηφανεύεται μέσα του γιά τά δάκρυά του καί κατακρίνει όσους δέν δακρύζουν,μοιάζει μ'εκείνον πού ζήτησε από τόν βασιλιά του όπλο καί μ'αυτό αυτοκτόνησε.      - Ού δέεται, ουδέ βούλεται Ο Θεός άνθρωπον εξ οδύνης καρδίας πενθείν αλλ'ή μάλλον εξ αγάπης τής πρός αυτόν, εν γέλωτι ψυχής αγάλλεσθαι.- δέν έχει ανάγκη Ο Θεός από τά δάκρυά μας,ούτε θέλει νά πενθεί ο άνθρωπος από πικρή θίψη τής καρδιά του, αλλά θέλει νά τόν βλέπει νά ευθυμεί καί νά αγάλλεται μέσα του από τήν αγάπη του πρός Αυτόν.    -Ανελε τήν αμαρτίαν καί περιττόν τό κατώδυνον δάκρυον  τοίς αισθητοίς όμμασιν,ού χρεία γάρ ξυρίου, μή παρόντος μώλωπος. Ούκ ήν εν τώ Αδάμ πρό τής παραβάσεως δάκρυον,ώσπερ ουδέ μετά τήν ανάστασιν λοιπόν, καταργουμένης τής αμαρτίας, είπερ απέδρα τότε οδύνη,λύπη καί στεναγμός.-    Σκότωσε τήν αμαρτία καί τότε είναι περιττά τά δάκρυα τής λύπης στά μάτια σου. Οπου δέν υπάρχει πληγή, δέν χρειάζεται νυστέρι.. Πρίν από τήν παράβαση ο Αδάμ δέν είχε δάκρυα. Δέν τού χρειαζόταν ,όπως οί δίκαιοι,μετά τήν ανασταση δέν θά'χουν δάκρυα,γιατί θά'χει καταργηθεί η αμαρτία καί θά έχει εξαφανισθεί ο πόνος ,η λύπη καί ο στεναγμός.                                                  _ Σού είναι αρκετά αυτά ,αδελφέ, νομίζω.                                                             

Ο Χρυσαετός τού Παραδείσου. 

Αγιος Ιωάννης τής Κλίμακος.