ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΚΑΙ ΕΥΩΔΙΑΣΕ ΤΟ ΧΩΡΙΟ.

Ειχε η κυρα Σοφία ενα γιο τον Μανωλιο. Χηρα πολυ ευλαβης. Τον πάντρεψε με μια καλη κοπέλα και εκαναν ενα μωρό. Ήρθε η ωρα εφυγε στα καράβια ο Μανωλιος ναυτικός. Στο νησί μείνανε οι δυο η γυναίκες μονες με το μωρό. Στο χωριό ειχε καλο όνομα η κυρα Σοφία. Πλυστρα. Δύσκολα χρόνια. Αξιοπρεπής. Ήρθε μια μερα ενας πατωματας για το σπίτι. Κορόιδεψε την νυφη και την ατιμασε. Περασαν οι μήνες και η νυφη καταλαβε οτι ειχε μωρό. Το έκρυβε. Είχε και λογισμους. Το αποφασισε. Θα φαρμάκωνονταν. Το κατάλαβε η κυρα Σοφία. Τι κάνεις μωρε. Της ειπε. Δυο ψυχες?

Θα μείνεις μεσα μέχρι να γεννήσεις και εχει Ο Θεος. Ετσι της ειπε η πεθερα. Κρύφτηκε από το κόσμο και λεγανε οτι ειναι χτικιαρα.

Γέννησε ενα βραδυ με την πεθερά και σκέφθηκε η πεθερά να βγάλει το μωρό στο καλάθι εξω απο την πόρτα οτι ταχα το αφήσανε στο κατώφλι τους. Ξημέρωσε Ο Θεός την ημερα.

Φωνες κακο..

Ενα κουτσικο.

Φώναξε καλα η κυρα σοφια να ακούσουν ολοι.

Ηρθαν οι χωριανοί.

Αφου το αφήσανε σε εμας ειπε η κυρα Σοφία εμείς να το μεγαλώσουμε.

Το πηραν μέσα. Το είδε το νησι. Το βυζαξε κρυφα η νύφη.

Πέρασε ο καιρός.

Ήρθε ο γιος.

Τι είναι αυτο.

Αυτο γιε μου το αφησαν εδω και το μεγαλώσαμε. Είπε η μανα.

Απο Τόν Θεο ειναι γιε μου. Και το μεγαλωσαν σαν παιδι τους.

Περασαν τα χρόνια. Κοιμηθηκε η κυρα Σοφία και την καμαν ανακομιδη.

Άνοιξαν το μνήμα και ευωδιασε το χωριό. Θαυμασαν ολοι. Αγια ειπαν παντού ευωδιά ουράνια.

Γιατι? Ρωτούσαν

Επεσε στα γονατα η νύφη και εκλαψε.

Θα σου πω, ειπε του αντρα της.

Και του τα ειπε ολα.

Και την συγχώρεσε.

Αφου σε συγχώρεσε η μανα μού πως δεν θα σε συγχώρεσω εγώ?

Ηταν γιος της μάνας του.

Γιος Αγιας.

Παπα Νικόλας. 

Τό μέγα Γεροντικόν.