ΕΥΛΟΓΗΣΕ ΚΥΡΙΕ ΩΣΤΕ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟ.

Ακου η καμπάνα πώς χτυπά αργά καί σού θυμίζει...ότι σ'ετούτη τήν ζωή,εκείνο πού αξίζει, είναι τά εργα τά καλά,είν'ένα μετερίζι,όπου εσύ θ'αγωνιστείς, γι αυτό πού σού αξίζει. Δώσε ψωμάκι στόν φτωχό,τό χέρι στόν πεσμένο καί τήν αγάπη τήν αγνή στόν κάθε πονεμένο. Δείξε τόν δρόμο Τού Θεού, σέ κάθε προβατάκι,πού έχασε τόν δρόμο του κι έπεσε σέ χαντάκι. Σώσε καί τήν ψυχούλα του,φωτίζοντας τόν δρόμο,πού οδηγεί στόν ουρανο,γλυκαίνοντας τόν πόνο. Κάποτε καί γι'εσένανε μά όπως καί γιά μένα,θά'ρθει η ώρα πού όλα μας( τά γήϊνα ) θά είναι τελειωμένα. Καί τότε θέ νά πάρουμε, αυτό πού μάς αξίζει,γιατί σάν φύγει η ζωή,πίσω πιά δέν γυρίζει. Ζήσε ζωή κατά Θεόν,κάντηνε νά αξίζει,τήν πόρτα τού παράδεισου, νά φθάνει καί ν'αγγίζει. Γιατί ψυχή χωρίς Θεό,είναι ψυχή χαμένη,μά εκείνη πού Τόν αγαπά είναι ευλογημένη. Γίνε μέ τήν αγάπη σου,παράδειγμα γαλήνης, στόν δρόμο του τόν σκοτεινό,γίνε εσύ καντήλι.