για κάποιον αββά ο οποίος καθόταν στην Εκκλησία της σκήτεως στην έρημο που ήταν και έβλεπε τους ανθρώπους που έμπαιναν στην Εκκλησία.
Άλλους τους έβλεπε να μπαίνουν φωτεινοί, άλλοι να μπαίνουν λιγότερο φωτεινοί κι άλλοι ήταν κατάμαυροι.
Είδε λοιπόν και έναν αδερφό ο οποίος
μπήκε και ήταν κατάμαυρη η ψυχή του.
(Γιατί αυτός είχε διορατικό χάρισμα και έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων).
Τον είδε λοιπόν εκεί και λυπήθηκε, έκλαψε για την ψυχή αυτού του αδερφού και περίμενε να δει τι θα γίνει.
Έκατσε ο αδερφός αυτός στην Εκκλησία,
τελείωσε η ακολουθία, έβγαιναν έξω και τους έβλεπε άλλους φωτεινούς, άλλους γεμάτους πυρ, γεμάτους φωτιά, άλλους γεμάτους σκότος και λοιπά.
Βλέπει και τον αδελφό εκείνο και ήταν η ψυχή του ολοκάθαρη! Ήταν λαμπρός σαν τον ήλιο! Θαύμασε, λέει: "μα πώς γίνεται αυτό; αυτός μπήκε πριν και ήταν χάλια μαύρα!" Πάει, τον πλησιάζει του λέει: "Τι κάνεις και λοιπά, πώς είσαι έτσι; Τι έγινε στην Εκκλησία;" Λέει: "Πάτερ μου, εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Αλλά άκουσα στην Εκκλησία το ανάγνωσμα του Προφήτου που έλεγε ότι: «Αν οι αμαρτίες σας είναι μαύρες-κατάμαυρες, κατακόκκινες εγώ θα τις καθαρίσω και την ψυχή σας θα την κάνω σαν το χιόνι και θα λάμπετε σαν τον ήλιο.
Μόνο ελάτε κοντά μου, λέγει Κύριος.
Επιστρέψατε κοντά μου και εγώ θα σας καθαρίσω την ψυχή σας. Θα σας απαλλάξω από τις αμαρτίες σας».
Και όταν άκουσα αυτά όλα τα πράγματα, λέει ο μοναχός εκείνος, ο ασκητής, στέναξα και είπα: "Άραγε η δική μου ψυχή έχει σωτηρία; και στέναξα και είπα: Χριστέ μου, συγχώρα με και εμένα, λυπήσου με τον αμαρτωλό."
Μόνο αυτό είπε, ένα στεναγμό εκ βάθους καρδίας. Ένα στεναγμό μετανοίας.
Και ήταν ικανός εκείνος να φέρει
τη Χάρη του Θεού μέσα στην ύπαρξή του
για να τον κάνει ολόλαμπρο, για να τον κάνει γεμάτο με το φως και τη χάρη του Θεού.
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
0 Σχόλια