ΚΑΛΩΣ ΤΑ ΠΟΥΛΊΑ ΜΟΥ ( ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ.)

 

Σύμφωνα με κάποιες από αυτές τις διηγήσεις, κοιμόταν κοντά σ' ένα τζάκι, έχοντας ως μαξιλάρι μια πέτρα, από το οποίο τους χειμερινούς μήνες, που χιόνιζε πολύ στην περιοχή, έμπαινε χιόνι και έπεφτε πάνω της, το κρύο ήταν πολύ, όπως και η υγρασία.
Δεν την έμελλε καθόλου. Όταν της έλεγαν πως αντέχει, απαντούσε: -Εγώ τερώ απάν' (εγώ κοιτάζω απάνω, εννοούσε προς τον ουρανό).
Όταν το 1944 πυρπολήθηκε η Κλεισούρα από τους Γερμανβούλγαρους, αλλά και τα έτη 1947-1949, κατά τον εμφύλιο σπαραγμό, πολλοί έτρεξαν στο μοναστήρι της Παναγίας για αποκούμπι.
Τους δέχθηκε με την καρδιά της, τους περιποιήθηκε και συνεχώς τους παρηγορούσε: -Μη φοβάστε... Η Παναγία γυρνάει εδώ και προστατεύει το Μοναστήρι.
Ήταν τόσο συμφιλιωμένη με την Παναγία, που συχνά, ένιωθε, ότι την έβλεπε μπροστά της.
Επαναλάμβανε: -Η Παναΐα ένγκεμε αδά και χάρουμαι με τα χαράν τασατς (η Παναγία με έφερε εδώ και χαίρομαι με τη χαρά τη δική της).
Κάποιο απόγευμα η αγία σκούπιζε το διάδρομο από την Εκκλησία μέχρι έξω από τη Μονή με πολύ επιμέλεια και όταν ένας πιστός, που ήρθε για προσκύνηση, τη ρώτησε, γιατί καθαρίζει, εκείνη του απάντησε: -Σκουπίζω, γιατί το βράδυ θα περάσει από εδώ η Παναΐα μας... Πρέπει να είναι καθαρά....
Στην απορία του συνομιλητή της -μα, περνάει από εδώ η Παναγία;, ανταπάντησε αυθόρμητα: -Ναι... Την έχω δει να περνάει από εδώ....
Σε όσους πήγαιναν να τη δουν, και δεν ήταν λίγοι, τους προϋπαντούσε με χαρά, λέγοντάς τους: -Καλώς τα πουλία μου.

Ασκήτρια της Κλεισούρας Aγία Σοφία