Ο εκ δεξιών πειρασμός μπορεί να είναι ο πιο … άγιος! Εμφανίζεται ως άγγελος φωτός, με ευλαβικές σκέψεις και χωρία από την Αγία Γραφή. Παρουσιάζει στον νου ένα ψέμα με προσωπείο αληθείας. Προβάλλει μια αρετή, που όμως είναι κακία μασκαρεμένη. Έτσι, μπορεί να προσάγει στην ψυχή την εμπάθεια με το ένδυμα της υπεράσπισης της πίστεως. Και νομίζει τότε ο εγωιστής και μισαλλόδοξος πως είναι ο ζηλωτής του Θεού. Άλλοτε μπορεί να καλλιεργεί τη χαλαρότητα και αδιαφορία με το ένδυμα του μέτρου και της πραότητας. Και ο αδιάφορος και νωθρός παρουσιάζεται ως ειρηνικός και πράος. Άλλοτε μπορεί να καλύπτει τη σκληρότητα με το ένδυμα της ακρίβειας ή της ειλικρίνειας. Και ο ανελεήμων προβάλλει ως ακέραιος και ακριβολόγος. Κι άλλοτε παίρνει άλλες μορφές, για να κρύψει την αληθινή του μορφή, να μπει σαν κλέφτης και να συλήσει την καρδιά.
Πολύ συχνά το πονηρό πνεύμα χρησιμοποιεί αλήθειες. Αληθεύει στα μικρά, προκειμένου να μας εξαπατήσει στα μεγάλα. Έτσι, ακόμη και ένας μάγος μπορεί να φανερώνει τα κρυμμένα ή να «προφητεύει», και υποστηρίζει ότι αντλεί δύναμη από τον Χριστό, όμως είναι μπερδεμένος με το κακό, και προφητεύει αυτά που σχεδιάζει ο ίδιος ο πονηρός. Τούτο είναι ιδιαίτερα επίκαιρο στην εποχή μας, διότι η δεισιδαιμονία πιάνει ρίζες στις υλιστικές κοινωνίες, και σήμερα εισχωρεί ανεπαίσθητα στη ζωή ακόμη και Χριστιανών. Και ο άγιος και ο μάγος μπορούν να γνωρίζουν το όνομά μας ή το πρόβλημα που μας απασχολεί. Κριτήριο της αγιότητας, όμως, είναι η ταπείνωση και η αγάπη που αναδίδει ο άνθρωπος ως φυσικό, ευώδες θυμίαμα.
Πως αναγνωρίζουμε τον εκ δεξιών πειρασμό; Πρώτον, ισχύει μια γενική αρχή: Αν ένα γεγονός δεν είναι από τον Θεό, ο διάβολος φέρει λογισμούς υπερήφανους. Δεύτερον, πρέπει να εμπεδώσουμε ότι πολύ συχνά αυτό που μας φαίνεται απόλυτα σωστό και αληθινό και δίκαιο είναι απλά αντανάκλαση του προσωπικού μας θελήματος.
Ουσιαστικά η ταπείνωση εκφράζεται με το πνεύμα της μαθητείας. Μαθητή διά βίου αποκαλεί τον εαυτό του αυτός που ονομάσθηκε θεολόγος, ο άγιος Γρηγόριος ο Καππαδόκης. Και οι γέροντες της ερήμου ποτέ δεν δέχονταν κάποια αποκάλυψη, χωρίς προηγουμένως να την θέσουν στην κρίση άλλων (πιο έμπειρων) αδελφών. Η αλήθεια του Θεού αποκαλύπτεται μέσα από την διά βίου μαθητεία και την αγάπη.
Κάποιοι νομίζουν ότι τα εξωτερικά έργα ή η εξωτερική ησυχία ή ένας υποτυπώδης (ή υποτιθέμενος) αγώνας για την πίστη, τους καθιστούν διδασκάλους, εισαγγελείς, κριτές της οικουμένης. Κι ας λένε «συγχωρήστε με αδελφοί», κι ας λένε «εγώ, ο αμαρτωλός», δεν το εννοούν.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος πειρασμός, από το να σκεφθούμε ότι ο αγώνας και η πίστη μας παρέχουν το δικαίωμα να φερόμεθα ως κριτήριο ορθοδοξίας ή ως ιεροεξεταστές, είναι όμως παράδοξο και θαυμαστό το πόσο η αίσθηση ότι ομολογούμε την πίστη ή ότι υπερασπιζόμεθα την παράδοση μπορεί συχνά να αγκιστρώνεται στον πιο ασυμβίβαστο εγωισμό. Όταν δεν υπάρχει αληθινή ταπείνωση, η καρδιά γίνεται σκληρή σαν πέτρα, βυθίζεται στην άβυσσο της αμετάπειστης γνώμης, κάποτε και της αγνωμοσύνης. Κι αυτό είναι που ονομάζουμε πλάνη.
Πολύ συχνά το πονηρό πνεύμα χρησιμοποιεί αλήθειες. Αληθεύει στα μικρά, προκειμένου να μας εξαπατήσει στα μεγάλα. Έτσι, ακόμη και ένας μάγος μπορεί να φανερώνει τα κρυμμένα ή να «προφητεύει», και υποστηρίζει ότι αντλεί δύναμη από τον Χριστό, όμως είναι μπερδεμένος με το κακό, και προφητεύει αυτά που σχεδιάζει ο ίδιος ο πονηρός. Τούτο είναι ιδιαίτερα επίκαιρο στην εποχή μας, διότι η δεισιδαιμονία πιάνει ρίζες στις υλιστικές κοινωνίες, και σήμερα εισχωρεί ανεπαίσθητα στη ζωή ακόμη και Χριστιανών. Και ο άγιος και ο μάγος μπορούν να γνωρίζουν το όνομά μας ή το πρόβλημα που μας απασχολεί. Κριτήριο της αγιότητας, όμως, είναι η ταπείνωση και η αγάπη που αναδίδει ο άνθρωπος ως φυσικό, ευώδες θυμίαμα.
Πως αναγνωρίζουμε τον εκ δεξιών πειρασμό; Πρώτον, ισχύει μια γενική αρχή: Αν ένα γεγονός δεν είναι από τον Θεό, ο διάβολος φέρει λογισμούς υπερήφανους. Δεύτερον, πρέπει να εμπεδώσουμε ότι πολύ συχνά αυτό που μας φαίνεται απόλυτα σωστό και αληθινό και δίκαιο είναι απλά αντανάκλαση του προσωπικού μας θελήματος.
Ουσιαστικά η ταπείνωση εκφράζεται με το πνεύμα της μαθητείας. Μαθητή διά βίου αποκαλεί τον εαυτό του αυτός που ονομάσθηκε θεολόγος, ο άγιος Γρηγόριος ο Καππαδόκης. Και οι γέροντες της ερήμου ποτέ δεν δέχονταν κάποια αποκάλυψη, χωρίς προηγουμένως να την θέσουν στην κρίση άλλων (πιο έμπειρων) αδελφών. Η αλήθεια του Θεού αποκαλύπτεται μέσα από την διά βίου μαθητεία και την αγάπη.
Κάποιοι νομίζουν ότι τα εξωτερικά έργα ή η εξωτερική ησυχία ή ένας υποτυπώδης (ή υποτιθέμενος) αγώνας για την πίστη, τους καθιστούν διδασκάλους, εισαγγελείς, κριτές της οικουμένης. Κι ας λένε «συγχωρήστε με αδελφοί», κι ας λένε «εγώ, ο αμαρτωλός», δεν το εννοούν.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος πειρασμός, από το να σκεφθούμε ότι ο αγώνας και η πίστη μας παρέχουν το δικαίωμα να φερόμεθα ως κριτήριο ορθοδοξίας ή ως ιεροεξεταστές, είναι όμως παράδοξο και θαυμαστό το πόσο η αίσθηση ότι ομολογούμε την πίστη ή ότι υπερασπιζόμεθα την παράδοση μπορεί συχνά να αγκιστρώνεται στον πιο ασυμβίβαστο εγωισμό. Όταν δεν υπάρχει αληθινή ταπείνωση, η καρδιά γίνεται σκληρή σαν πέτρα, βυθίζεται στην άβυσσο της αμετάπειστης γνώμης, κάποτε και της αγνωμοσύνης. Κι αυτό είναι που ονομάζουμε πλάνη.
Απόσπασμα από Ομιλία-Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου.
.jpg)
0 Σχόλια