– Γέροντα, μπορεί κάποιος να έχει συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και να μην έχει μετάνοια;
– Ναί, αν δεν έχει ταπείνωση. Όταν στην μετάνοια ανακατεύεται ο εγωισμός, συνέχεια ο άνθρωπος σκέφτεται: -Πώς το έκανα αυτό, πώς το είδαν οι άλλοι, τί γνώμη θα σχηματίσουν... και βασανίζεται. Το -πώς το έκανα πάλι- και το -πώς κατήντησα, έχει εγωισμό, δεν έχει μετάνοια.
Πρέπει να καταλάβει ότι έσφαλε και να ζητήσει ταπεινά το έλεος του Θεού. -Θεέ μου, να πεί, έσφαλα, συγχώρεσέ με. Τέτοιος παλιάνθρωπος είμαι. Λυπήσου με. Αν δεν με βοηθήσεις, χειρότερος μπορώ να γίνω, καλύτερος δεν μπορώ να γίνω. Μόνος μου δεν πρόκειται να διορθωθώ και να προσπαθήσει να μην το ξανακάνει.
Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν, γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, αγίασαν. Όταν κάποιος ζεί κοσμικά και κόβει μετά τις σχέσεις του με το κοσμικό πνεύμα, έλκεται πολλές φορές από αυτό, χωρίς να το θέλει.
Δεν πρέπει όμως να απογοητεύεται. Νομίζω, σ᾿ αυτήν την περίπτωση, πρόοδος είναι και το ότι αρχίζει η καλή ανησυχία, που ελέγχει την ψυχή για τα σφάλματα που έκανε και για ό,τι έπρεπε να κάνει, αλλά δεν έκανε.
Σιγά-σιγά γίνεται μια πάλη, ταπεινώνεται ακουσίως ο άνθρωπος και απελπίζεται με την καλή απελπισία, δηλαδή απελπίζεται από το εγώ του.
Τότε όλα τα αποδίδει στην Χάρη του Θεού και πιστεύει αληθινά εκείνο που είπε ο Κύριος: -Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. Αν στην συνέχεια αγωνισθεί φιλότιμα,με πολλή ταπείνωση, ελπίζοντας στην παντοδυναμία του Θεού, ο Καλός Θεός θα τον ελεήσει.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ -Πνευματικός Αγώνας.
.){kind=link}
0 Σχόλια