Η ΑΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

   
Ο όσιος ντυνόταν πάντα φτωχικά.Γι αυτό καί δέν τόν αναγνώριζαν οί επισκέπτες. Κάποιος χωρικός από ένα μακρινό χωριό,άκουγε πολλά γιά τόν όσιο.
Επιθύμησε λοιπόν νά τόν δεί. Ηλθε στήν μονή καί άρχισε νά ρωτά,πού θά τόν συναντούσε.Τού είπαν ότι βρισκόταν στόν κήπο.Πήγε εκεί καί είδε έναν απλό μοναχό νά σκάβει τήν γή,ντυμένος μ'ένα ρούχο γεμάτο μπαλώματα. Ο χωρικός σκέφθηκε ότι τού είπαν ψέμματα. Περίμενε νά δεί έναν κομψοντυμένο ηγούμενο
μέσα σέ δόξα καί τιμή. Γύρισε λοιπόν στό μοναστήρι καί άρχισε νά παρακαλεί: -Πέστε μου,πού είναι ό γέροντας; Ηλθα από πολύ μακρυά γιά νά τόν δώ καί νά τόν προσκυνήσω.
Οί αδελφοί τού απάντησαν:
-Αυτός πού είδες στόν κήπο,είναι ό όσιος πατέρας μας.
Ο χωρικός ήταν απαρηγόρητος. Στενοχωρήθηκε τόσο,πού όταν ο όσιος γύρισε από τόν κήπο καί μπήκε στό μοναστήρι,έστρεψε αλλού τό πρόσωπό του γιά νά μήν τόν κοιτάξει.
-Τόσους κόπους έκανα πού ήλθα εδώ,συλλογιζόταν,γιά νά δώ έναν ένδοξο προφήτη,αλλά τώρα βλέπω έναν φτωχό καί κακοντυμένο μοναχό...
Ο φωτισμένος όσιος,διάβασε τούς λογισμούς τού χωρικού καί ολόψυχα ευχαρίστησε Τόν Κύριο,διότι -όσο ο φιλόδοξος χαίρεται στίς τιμές καί στούς επαίνους-,τόσο ο ταπεινός χαίρεται στίς θλίψεις καί στούς εξευτελισμούς. !!!!!!!
Συμπαθώντας όμως τόν απλοϊκό χωρικό τόν κάλεσε κοντά του,τού πρόσφερε φαγητό καί τού είπε χαρούμενα:
-Mήν λυπάσαι αδελφέ,σέ λίγο θ'αντικρύσεις αυτόν πού τόσο πολύ επιθυμείς νά δείς.
Μόλις ο μακάριος είπε τά λόγια αυτά,ήλθε αγγελιαφόρος καί ανήγγειλε τήν άφιξι τού πρίγκηπα τής χώρας. Ο όσιος σηκώθηκε καί βγήκε νά υποδεχθεί τόν επίσημο επισκέπτη,πού ήλθε μέ μία μεγάλη συνοδία.Ο πρίγκηπας,βλέποντας τόν ηγούμενο,έβαλε από μακρυά εδαφιαία μετάνοια,ζητώντας ταπεινά τήν ευλογία του.Ο όσιος ευλόγησε τόν πρίγκηπα καί μέ τιμή τόν ωδήγησε στό εσωτερικό τής μονής. Κάθησαν ο ένας δίπλα στόν άλλο καί άρχισαν νά συζητούν,ενώ όλοι οί συνοδοί έμειναν όρθιοι.
Ο χωρικός,δέν μπορούσε νά πιστεύσει στά μάτια του.Αυτός πού μέ τόσο σεβασμό προσκύνησε ο πρίγκηπας,ήταν ο μαναχός τόν οποίον ό ίδιος περιφρόνησε καί δέν ήθελε ν'αντικρύσει;  Πλήσίασε δειλά καί ρώτησε κάποιον:
-Αδελφέ,ποιός είναι αυτός πού κάθεται πλάϊ στόν πρίγκηπα;
-Ξένος είσαι καί δέν τόν γνωρίζεις; Είναι ο ηγούμενος Σέργιος.
-Πραγματικά τυφλώθηκα καί δέν αναγνώριζα τόν γέροντα,κακολογούσε τόν εαυτό του ο χωρικός.
Πλήσίασε αργότερα γεμάτος ντροπή τόν όσιο καί προσκυνώντας τον,ζήτησε συγγνώμη γιά τήν προηγούμενη στάση του. Εκείνος τόν ενθάρρυνε:
-Μή λυπάσαι.Νά χαίρεσαι,γιατί είσαι ο μόνος πού σκέφθηκες σωστά γιά μένα. Οί άλλοι πλανώνται νομίζοντας ότι είμαι κανένα σπουδαίο πρόσωπο.
 Ο όσιος ευχαριστήθηκε περισσότερο γιά τήν περιφρόνησι τού χωρικού παρά γιά τίς τιμές τού άρχοντα.Ο χωρικός πάλι,τόσο εντυπωσιάσθηκε από τό ταπεινό φρόνημα τού οσίου,πού λίγο αργότερα ήλθε ξανά στό μοναστήρι καί έγινε μοναχός.

Οσιος Σέργιος τού Ραντονέζ. 
Ιερά Μονή Παρακλήτου. 
Ωροπός Αττικής.