ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΔΕΗΣΙΝ,ΘΡΗΝΟΥΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ.

Ο Θεός τον Θάνατον λυτρωτήν των πόνων,
 επεμψεν εις άρρωστον άνδρα γεωπόνον,
 να τω δώση άνεσιν των δεινών και κόπων 
 και εις αναπαύσεως να τον φέρει τόπον 
 Έφθασεν ο Θάνατος κ’ επί της καλύβης 
του πτωχού, εκάθισεν ως η όρνις ίβις ,
στεναγμοί ηκούοντο, οιμωγαί και θρήνοι
 ολη κατεσείετο στέγ’ η καλαμίνη. 
 Πέντε εξ ανήλικα, και από μητέρα 
 ορφανά, τον θνήσκοντα έκλαιον πατέρα 
 «Θνήσκεις, πάτερ,» έκραζον κύκλωθεν της κλίνης 
 και ημάς τα έρημα, αχ! Πού μας αφήνεις;
 Ήκουσεν ο Θάνατος και τα ελυπήθη 
 οικτιρμόν ησθάνθησαν τ’ άπονά του στήθη'.
Άπρακτος επέστρεψεν εις τον Κύριό του, 
 κ’ ενταυτώ φοβούμενος τον φρικτόν θυμόν Του 
 αφωνος εις τ’ουρανού ίσταται τας θύρας 
-Διατί, ώ Θάνατε, με κενάς τας χείρας ;
 -Δια τα παντέρημα τις θα προνοήσει ΄
oταν και ο μόνος των βοηθός τ’ αφήσει ;
 -Τρέξ!, είπ’ ο Άναρχος, τρέξε ν’ αποσπάσης ,
λίθον απ’ τα άμετρα βάθη της θαλάσσης
είπε, κ’ εις την θάλασσαν δίχως να βραδύνη 
 ως βολίς ο Θάνατος πίπτει μολυβδίνη ,
και εις τα ουράνια μετά τάχους ίσου 
φέρει τον ζητούμενον λίθον της αβύσσου 
 -Θραύσε τον! Εις δάκτυλα δύο τον λαμβάνει .
τον συντρίβει κ’ ενδόν του σκώληξ ζων εφάνη 
 Τότε ο Πανάγιος έκραξεν οργίλως 
 και ο θόλος έτρεμε τ’ ουρανού ο κοίλος. 
 -Τις εις τα ανήλια βάθη, αποκρίσου ;
συντηρεί τον σκώληκα τούτον της αβύσσου ;
 -Τις εμού δι’ άπαντα προνοεί τα όντα; 
 -Τις γινώσκει μέλλοντα, πρότερα, παρόντα; 
 -Τις εμού, ω κάθαρμα! κάλλιον γνωρίζει,  
ή ζωήν ή θάνατον πότε να χαρίζη; 
 Κ’ ενταυτώ το σκήπτρον του αιρ’ η δεξιά Tου 
διδ’ εις το μετάφρενον μίαν του Θανάτου 
 Ήστραψε κ’ εβρόντησε, τον κατακωφαίνει 
και κωφός ο Θάνατος από τότε μένει. 
 Μάταια στα ώτα του ο κλαυθμός μας κρούει 
 Δεν ακούει δέησιν, θρήνους δεν ακούει.

Ιωάννης Καρασούτας (ποιητής) 1824-1873