Ο θάνατος δέν μπορεί νά απωθήσει έναν ανθρωπο, έξω από τόν χρόνο. Εξακολουθεί νά υπάρχει μέσα στόν χρόνο. Κι έτσι απ τά παιδικά μου χρόνια ένοιωθα σύγχρονος μ'εκείνους πού έχουν πεθάνει καί μ'εκείνους πού επρόκειτο νά γεννηθούν σέ μελλοντικούς καιρούς καί είχα συνδεθεί μέ τούς νεκρούς πού κατοικούσαν γύρω απ τό σπίτι μας, μέσα στούς τάφους των. Οί νεκροί ήταν οί θαυμάσιοι εν Χριστώ αδελφοί μου, πού αναπαύονταν. Μπορώ δέ νά πώ , πώς είχα πιό στενούς φιλικούς δεσμούς μέ τούς νεκρούς, παρά μέ τούς ζωντανούς τού χωριού μας. Διότι συνδέεται κανείς μέ τούς πιό κοντινούς γείτονες καί οί νεκροί είχαν τήν κατοικία τους, μόλις κάτω από τούς τοίχους τού σπιτιού μας, ενώ οί ζωντανοί ήσαν σκορπισμένοι στά τριάντα χιλιόμετρα τής ενορίας. Εμαθα πώς οί άνθρωποι πεθαίνουν γιά νά αναπαυθούν τά σώματά τους, ύστερα από τούς μόχθους τής γήϊνης ζωής.. Καί ενώ αναπαύονται ,περιμένουν τήν ανάσταση. Διότι κάθε άνθρωπος είναι αθάνατος καί στό σώμα καί στήν ψυχή. Καθένας από εμάς θά αναστηθεί.. Καθένας λοιπόν από μάς , μπορεί νά βεβαιώσει μαζί μέ τόν Ιώβ- Ξέρω καλά πώς , μετά από όσα υπέφερε τό σώμα μου, θά αναστηθώ. Μέσα στόν τάφο, θά χαθεί τελείως ο δερμάτινος χειτώνας καί η βαρειά ύλη, πού είναι ξένη πρός τήν ανθρώπινη φύση καί πού προστέθηκε στό ανθρώπινο σώμα, μετά από τήν καταδίκη. Επομένως, σπέρνομε στήν γή ένα σώμα βαρύ καί θ' αναστηθεί ένα σώμα τέλειο, όπως ακριβώς ήταν στήν αρχή.
Κ.Β ΓΚΕΩΡΓΚΙΟΥ Από τήν 25η Ωρα στήν Αιώνια Ωρα.
0 Σχόλια