Η ημέρα είναι ηλιόλουστη αλλά κρύα. Στόν δασικό δρόμο συναντάω τρείς γέρους μέ χονδρές κάπες, τσόχινα παπούτσια, μπογαλάκια στούς ώμους καί ραβδιά στά χέρια.- Γιά πού μέ τό καλό? Αντί γιά απάντηση, ένας τους μέ ρώτησε..- Μήπως είσαι πλανόδιος ιερέας, αγαπητέ? - Μάλιστα.... Φωτίστηκε τό πρόσωπό του. Κοίταξε μέ ικανοποίηση τούς συνοδοιπόρους του καί είπε χαρούμενα...-Τό βλέπετε? Δέν σάς τό έλεγα? Εγώ πάτερ μου, από μακριά τό κατάλαβα πώς είσαι ιερωμένος. Τό λέει η παροιμία...- Τόν παπά καί μέ τό ψαθάκι τόν αναγνωρίζεις! Εσκυψαν νά πάρουν τήν ευλογία μου. - Εμείς παπούλη, πηγαίνουμε στήν Μόσχα!...νά κάνουμε κάτι γιά Τόν Θεό,γιά τήν πίστη μας! -Τί δηλαδή?..- Νά θέλουμε νά ζητήσουμε από τούς κυβερνήτες μας νά σταματήσουν τόν διωγμό εναντίον τής εκκλησίας μας...νά μάς αφήσουν ελεύθερους,νά λατρεύουμε Τόν Θεό μας...αλλοιώς,θά μάς βρεί συμφορά. Μιλάνε ήρεμα μέ χωριάτικη απλότητα καί ειλικρίνεια.Μόνο στά μάτια τους παρατηρώ κάποια σύγχυση καί θολούρα...-Αρχισαν νά χτυπάνε πολύ Τόν Θεό!..είπε ό ένας ο πιό κυρτωμένος. Είμαστε τόσο λυπημένοι... Η υπομονή μας εξαντήθηκε!...- Ακουσε μέχρι ποιό σημείο έφθασαν! πετάχτηκε ο δεύτερος, μέ τά λοξά μάτια καί τά βαθουλωμένα μάγουλα.Ο Μικόλαχ Ζέρντ,απ'τήν γειτονιά μας, έφτιαξε ένα εκκολαπτήριο μέ τίς άγιες εικόνες! Είπε πώς είναι πολύ κατάλληλες γι αυτήν τήν δουλειά, γιατί έχουνε ξύλο χονδρό,πλατύ καί πρό παντός ξερό...- Καί ο εγγονός μου ο Πάσκα, έκανε από τίς εικόνες σκέπαστρο γιά τό αποχωρητήριό του...είπε πνιχτά τό τρίτο γεροντάκι,πού δέν είχε καθόλου δόντια. -Καλά καί σέ ποιόν θά παραπονεθείτε στήν Μόσχα?..-Τί σέ ποιόν? Στόν Λένιν!..- Μά αυτός πέθανε..-Τό ακούσαμε, αλλά δέν τό πιστεύουμε! Μάθαμε πώς έβγαλε διάταγμα,νά μήν τά βάζουν άλλο μέ Τόν Θεό... Λίγο ακόμα καί θά ξεσπούσα σέ κλάμματα. Οί γέροντες πρόσεξαν τόν πνιγμένο πόνο στά μάτια μου.Κάτι κατάλαβαν. Μέ αμηχανία κοίταζαν ο ένας τόν άλλον κι εμένα...- Ε..κι άν δέν βρούμε τόν Λένιν, θά πάμε στόν Πατριάρχη, είπε ο πρώτος.Ν'απειλησει τούς άθεους μέ αναθεματισμό!...Τό πατριαρχικό ανάθεμα, δέν είναι μικρό πράγμα. Θά φοβηθούν...- Καί ο άγιος Πατριάρχης μας, δέν βρίσκεται πιά στήν ζωή.. Χωρίς νά δείξουν έκπληξη,βγάλανε τά σκουφιά τους καί σταυροκοπήθηκαν...- Αιωνία του η μνήμη! ψιθύρισαν. Πρόσεξα πώς τά μάτια τους είχαν γίνει τώρα,πιό θολά...- Ο Καλίνιν ζεί ? Ε.λοιπόν θά πάμε σ'αυτόν! Θά μάς ακούσει!... Ηρεμα στήν αρχή, πιό ζωηρά έπειτα, προσπάθησα νά τούς πείσω, πώς δέν έπρεπε νά κάνουν τίποτ'άλλο ,παρά νά γυρίσουν πίσω,νά ζωστούν μέ υπομονή καί νά περιμένουν τήν Θεία Δίκη...- Αυτό δέν μπορεί νά γίνει, δήλωσαν μέ ανυποχώρητο πείσμα, μά καί μέ κάποια οργή..- Εκατό βέρτσια περπατήσαμε! φώναξε ο πιό γέρος καί ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ..πώς εσύ τώρα,μάς λές νά επιστρέψουμε?..- Στόν θάνατο πάτε!...ξεφώνησα απελπισμένα.. Χαμογέλασαν ήρεμα..- Καί τί είναι ο θάνατος? είπαν μόνο. Εβαλαν μετάνοια καί τράβηξαν μπροστά μέ βαριά βήματα. Τ'ακούω ακόμα.
Τό οδοιπορικό ραβδί.Β.Νικηφόρωφ-Βόλγιν. Ιερά Μονή Παρακλήτου.
0 Σχόλια