Η Εικόνα αυτή, έγινε κατά παραγγελία στους Αγιογράφους Δανιηλαίους στο Άγιον Όρος, κατ΄ απομίμηση της Εικόνας της Παναγίας στην γενέτειρά του Σηλυβρία,που υπήρχε εκεί σε Ναό και με την οποία ήταν ψυχικά δεμένος ο Άγιος στα παιδικά του χρόνια.
Από το 13ο αιώνα και ύστερα η Σηλυβρία που ηταν η γενέτειρα του Αγίου Νεκταρίου, και έζησε μέχρι 14 ετών οπότε και έφυγε για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη,ειχε αποκτήσει ξακουστή φήμη για τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Μεγαλόχαρης ή Σηλυβριανής, που φυλασσόταν στο μητροπολιτικό ναό του Γενεσίου της Θεοτόκου.
Σύμφωνα με την παράδοση μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους η εικόνα μεταφέρθηκε στη Σηλυβρία από την Αγιά Σοφιά ή σύμφωνα με άλλη, σώθηκε στις ακτές της Σηλυβρίας μετά το ναυάγιο πλοίου των Φράγκων, που τη μετέφεραν μαζί με άλλες εικόνες, ιερά λείψανα και θησαυρούς στη Δύση.
Προ του διωγμού των Ελλήνων από τη Σηλυβρία, τον Οκτώβριο του 1922, κάθε χρόνο στη γιορτή της Γέννησης της Παναγίας γινόταν το περίφημο «Σηλίβρι- παναϊρί» που κρατούσε ένα μήνα.
Από την παραμονή της γιορτής συνέρρεαν σε αυτό με κάθε μεταφορικό μέσο της εποχής προσκυνητές από τη Θράκη και την Κωνσταντινούπολη, για να παρακολουθήσουν τον εσπερινό, την αγρυπνία και την πανηγυρική λειτουργία, στην οποία ιερουργούσε ο Μητροπολίτης Σηλυβρίας.
Μελετητές αναφέρουν πως πολλοί πιστοί πήγαιναν άνευ υποδημάτων στη Χάρη Της και κατόπιν η Παναγία θαυματουργούσε και θεράπευε… Σήμερα η εικόνα βρίσκεται και προσκυνείται στο Μητροπολιτικό Ναό του Τιμίου Προδρόμου Καβάλας.
Η εικόνα αυτη αντιγραφο που βρισκεται στο κελι του Αγιου δεν ειναι βυζαντινή αυστηρά.Ειναι αυτή η αναγεννησιακή που ειχαν παλιά και στο Άγιο Όρος αλλά εχει μια ευλάβεια αυτή η εικόνα και μια σεμνότητα.
Δεν είναι δηλαδή η ακριβής η αυστηρά Ορθόδοξη αλλά είναι μια εικόνα που αποπνέει γλυκύτητα και καλοσύνη.
Ο Αγιος Νεκταριος λατρευε την Παναγια.
Από τη μικρή Σηλυβρία έως την Αίγινα οικοδομεί μια σχέση ζωής μαζι της.
Μια σχέση που όσο ο μικρός Αναστάσιος μεγάλωνε, ενηλικιωνόταν, ωρίμαζε πνευματικά, ανδρωνόταν εκκλησιαστικά, αυτή η σχέση ζωής με την «Κυρία των πάντων» αύξανε, βάθαινε, πλατείαζε, κυρίευε τον νου, την καρδιά, την ψυχή, όλο το είναι του Αγίου ανδρός Νεκταριου.
Η Παναγία έγινε παιδαγωγός για τον μικρό Αναστάσιο, χειραγωγός και τροφός.
Στο κελί του, λοιπον ,στην Αίγινα, είχε αντίγραφο της εικόνας αυτής της παιδικης του ηλικιας και μπροστά σ’ αυτή την εικόνα διάβαζε τους ύμνους που ο ίδιος έγραψε και ευρίσκονται στο Θεοτοκάριό της.
Οι δυσκολίες, οι δοκιμασίες, ο πόνος, οι ανάγκες της Μονής τον οδηγούσαν πολύ συχνά μπροστά στο εικόνισμά της. Ζητουσε την ταχεία αντίληψη, τη βοήθεια, την προστασία.
Ο Αγιος Νεκτάριος στην προσωπική του προσευχή μίλαγε πολύ απλά στην Παναγία. Της παρουσίαζε λογαριασμούς και χρέη της Μονής. Της μίλαγε για μαστόρους και οικοδομικά υλικά. Για αρρώστους και άτεκνα ζευγάρια.Για την ανομβρία και τα χωράφια.
Αυτό έκανε ο Άγιος Νεκτάριος και όταν έβλεπε κάτι να μην πηγαίνει καλά η λύση ήταν μία: προσευχή, γόνατα, σιωπή, ταπείνωση, και δάκρυα μπροστα στο εικονισμα της Παναγιας.
Όταν λοιπόν παρακαλούσε την Παναγία ξέρετε τι έκανε ; Εβγαζε μπροστά τα χαρτιά των λογαριασμών του και της έλεγε
-Την Τρίτη θα έρθουν οι μάστοροι να πληρωθούν και δεν έχω λεφτά, Παναγία μου, Σας παρακαλώ (της μιλούσε πάντα στον πληθυντικό) Κυρία Θεοτόκε, Σας παρακαλώ αν μπορείτε ως την Τρίτη να χετε κάνει κάτι.
Και ερχόταν τη Δευτέρα το βράδυ ένας από το νησί και του έλεγε
-Δέσποτά μου εκεί που με τη γυναίκα μου πίναμε το καφεδάκι μας το απόγευμα τι ήταν και με έπιασε μια έμπνευση και μια όρεξη και λέω δεν πάω και στο μοναστήρι να κάνω μια προσφορά υπέρ υγείας της οικογενείας μας και ήρθα να σου φέρω κάποια λεφτά.
Και τα λεφτά αυτά της δωρεάς ήταν ακριβώς όσα είχε ζητήσει ο Άγιος Νεκτάριος στην προσευχή του στην Παναγία μας όταν της έδειξε τους λογαριασμούς!
Τέτοια απλή πίστη τέτοια απλή προσευχή! Έβαζε τα εγκόσμια έβαζε τα θέματα της καθημερινότητας, όχι όμως για να κολλήσει σε αυτά, τα έκανε αφορμή να βρει την Παναγία, να βρει το Χριστό μας να βρει τους Αγίους, να πλησιάσει το Θεό.
Και τα έκανε όλα προσευχή τα ανέφερε όλα στο Θεό. Όλη του η ζωή ήταν μια αγία αναφορά, αναφερόταν πάντα στο Θεό για την καθημερινότητά του, για τα ζητήματά του και πάντα ο Θεός τον βοηθούσε ακόμα και όταν πάλι τότε τον συκοφάντησαν.
Και όταν άλλη φορά πάλι στη Ριζάρειο ένα παιδί είχε πυρετό και «ψηνόταν» και κινδύνευε να φύγει από τον κόσμο αυτό,ο Άγιος Νεκτάριος έμεινε όλη τη νύχτα προσευχόμενος …
Θεέ μου σε παρακαλώ …. Παναγία μου..... προσευχόταν πολύ να γίνει το θαύμα …και το πρωί ο πυρετός είχε πέσει …το φιλέρημο αηδόνι ….έτσι το έλεγε αυτό το παιδί …. ο Νικόλας απο το Μέτσοβο .....που έψελνε και είχε γλυκιά φωνή.
Εκει στο ομορφο αυτο εικονισμα της Παναγιας γονατιζε και προσευχοταν. Τα δακρυα του ηταν τοσα πολλα διπλα στο εικονισμα Της που κυριολεκτικα ποτιζαν καθημερινα τα σανιδια του κελιου του.
Μπροστά σ’ αὐτή τήν εἰκόνα μία μοναχή τόν εἶδε νά προσεύχεται σέ κατάσταση οὐράνια, καθώς ἡ ἀλλοίωση τοῦ προσώπου του καί ἡ στάση τοῦ σώματός του μαρτυροῦσαν ὅτι βρισκόταν σέ ἄλλη διάσταση ἔξω ἀπό τό γήινο κόσμο.
Τό Φεβρουάριο τοῦ 1907 ἔστειλε στίς μοναχές τῆς Ἁγίας Τριάδος «μίαν ὡραίαν Παναγίαν», γιά νά τή βάλουν στό ναό. Λίγο πρίν τήν κοίμησή του ἐπισκέφτηκε τό ἀντρικό μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Χρυσολεόντισσας στήν Αἴγινα, ὅπου γιά δύο ἑβδομάδες προσευχόταν καθημερινά γονυκλινής μπροστά στή θαυματουργική εἰκόνα τῆς Παναγίας
Το κελι του λοιπον το είχε ποτίσει ο Άγιος με τις αγρυπνίες του και τα ξενύχτια του.Μια φορα αλλη παλι προσευχοταν στην Παναγια απελπισμενος που ολοι οι φιλοι του και οι αγαπημενοι του ειχαν γυρισει την πλατη.
Και του εμφανίστηκε πολλές φορές η Παναγία εκεί.Εβλεπε την απλή καρδιά του. Άκουγε τον αναστεναγμό του. Έβλεπε τις αδικίες που δεχόταν. Ένιωθε το συντονισμό του αγίου Νεκταρίου με την αγάπη του Παιδιού Της. Ήξερε ότι είναι άνθρωπος της ουσίας, κι όχι της βιτρίνας…
Ο Αγιος Νεκταριος θεωρουσε την Παναγια προστάτρια τῆς ζωῆς του. Ἡ ἀγάπη τοῦ Αγίου Νεκταρίου αλλωστε γιά τήν Παναγία καί γιά τό μοναχισμό τόν ὁδήγησαν στό περιβόλι τῆς Παναγίας, στό Ἅγιον Ὄρος, τό ὁποῖο ἐπισκέφτηκε τό καλοκαίρι τοῦ 1898 καί κέρδισε πλούσιες πνευματικές ἐμπειρίες.
Σέ κάθε πειρασμό καί θλίψη του ἐπικαλεῖται τό ὄνομα τῆς Παναγίας, ενώ ώς πνευματικός πατέρας τῶν μοναζουσῶν τῆς Αἴγινας τίς συμβουλεύει νά ζητοῦν καθημερινά τήν ὑψηλή προστασία τῆς ἁγίας μεσίτριας.
Σέ μία ἐπιστολή του πρός τίς μοναχές γράφει γιά τή Μαρίκα, πού νοσηλευόταν σέ Φυσιατρεῖο τῶν Ἀθηνῶν: «Εὔχεσθε καθ’ ἑκάστην πρός τόν Κύριον καί τήν Κυρίαν Θεοτόκον, νά τήν δεχθῶμεν τελείως θεραπευμένην»
Ἀπευθυνόμενος στή μοναχή Κασσιανή, πού ἀντιμετώπιζε μεγάλο πειρασμό, γράφει: -νά μεταβείς εἰς τόν ναόν καί νά παρακαλέσεις τήν Κυρίαν Θεοτόκον καί ν’ ἀναγνώσεις μίαν παράκλησιν.
Ἐπίσης καί ἐγώ θά ἐπικαλεσθῶ διά τῆς Κυρίας Θεοτόκου τό θεῖον ἔλεος ἐπί σέ, τῆς μόνης ἀκαταισχύντου ἐλπίδος καί προστασίας ἡμῶν, καί πέποιθα, ὅτι θέλεις ἀπαλλαγῇ τοῦ πειρασμοῦ».
Ἀπό τή μεγάλη του ἀγάπη πρός τήν Παναγία ὁ Αγιος Νεκτάριος οπως ξερουμε ἔγινε ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ὑμνητές της.
Συνέθεσε πολλούς ὕμνους καί ὠδές πρός τιμή τῆς Θεοτόκου, πού φανερώνουν τήν ἀκλόνητη πίστη καί τή βαθιά ἐμπιστοσύνη του στήν Υπεραγία καί Αειπάρθενο Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου καί Μητέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Η παράδοση θέλει την Παναγία Παρθένο, να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι της Αίγινας, και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί έναν ιδιαίτερο ύμνο, όπου οι αγγελικές χορωδίες ήταν έτοιμες να τον ψάλλουν. Αυτός ο Ύμνος ήταν ο "Αγνή Παρθένε Δέσποινα".
Ο Άγιος Νεκτάριος υπάκουσε στην Μητέρα Του Θεού και έγραψε τους στίχους σε μορφή δεκαπεντασύλλαβου, τους οποίους στη συνέχεια μελοποίησαν οι Σιμωνοπετρίτες πατέρες.
Ενας υμνος που προκαλει ριγη συγκινησης καθε φορα που ακουγεται.
Ψαλλεται στα περατα του κοσμου το Χαιρε Νυμφη Ανυμφευτε που εχει γραψει ιδιος.Μόνο για την Παναγία αφιέρωσε 5000 στίχους στην ποιητική του συλλογή “Θεοτοκάριον“.
Το Θεοτοκάριο αυτό το συνέταξε για την άπειρη ευγνωμοσύνη που ένιωθε για τη Θεοτόκο, αφου πολλάκις είχε ευεργετηθεί από Αυτή.
Δημοσίευσε τους ύμνους αυτούς, για να παράσχει σε αυτούς που αγαπούν και τιμούν τη Μητέρα του Κυρίου κάποιο εγκόλπιο, στο οποίο θα βρίσκονται διατυπωμένα τα συναισθήματά τους συνεπώς και θα ικανοποιούνται αυτά, με αποτέλεσμα να άδουν και να υμνούν την Κυρία -όπως ο Άγιος αποκαλούσε- την Θεοτοκο.
Έτσι, «Κυρία», αρεσκόταν να ονομάζει ο Αγιος Νεκτάριος στην προσευχή του την Παναγία. Της μιλούσε μάλιστα και στον πληθυντικό αριθμό. Και όταν Αυτή του εμφανιζόταν στην προσευχή του αυτός Της έλεγε: «Σεις, Κυρία»!
.jpg)
0 Σχόλια