Ένα πολύ σημαντικό περιστατικό, που θυμούμαι από τον γέροντα Ευμένιο, είναι μία προσευχή του έκανε: -Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους ανθρώπους.
Κι εχάρη ο Θεός, μου έλεγε.
Και μετά είπα:
-Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να σώσεις όλους τους Καθολικούς. Και όλους τους Προτεστάντες, Χριστέ μου, θέλω να σώσεις. Κι εχάρη ο Θεός.
-Θέλω να σώσεις και τους μουσουλμάνους και όσους ανήκουν σε όλες τις θρησκείες, και τους αθέους ακόμα θέλω να σώσεις. Κι εχάρη πολύ ο Θεός.
Και του είπα: -Χριστέ μου, θέλω να σώσεις όλους τους απ' αιώνες κεκοιμημένους από Αδάμ μέχρι τώρα. Κι εχάρη ο Θεός πολύ.
Και είπα: -Θεέ μου, θέλω να σώσεις και τον Ιούδα. Και στο τέλος είπα: -Θέλω να σώσεις και τον διάβολο. Κι ελυπήθη ο Θεός.
Του λέω:-Γιατί ελυπήθη Γέροντα?
-Διότι θέλει ο Θεός και δεν θέλουν αυτοί μου απάντησε, δεν υπάρχει ίχνος καλής θελήσεως σωτηρίας στον διάβολο.
-Καλά, του είπα, πώς κατάλαβες εσύ πότε ο Θεός χαιρόταν και πότε ελυπήθη.
Και μου λέει: -Οταν η καρδιά σου γίνει ένα με την καρδία του Χριστού, αισθάνεσαι αυτά που αισθάνεται.
Δηλαδή αντιλαμβάνεσαι τι εύρος είχεν η καρδία αυτού του ανθρώπου?
Αυτό είναι από τα πιο δυνατά που έχω ακούσει και δεν το έχω ακούσει από κανέναν άλλον. Κι αυτό το καταλάβαινε από την ένταση της Χάριτος. Ανάλογα με τον βαθμό της Χάριτος αντιλαμβανόταν την λύπη ή την χαρά Του, σ' αυτό που ο ίδιος έλεγε ή έκανε.
.jpg)
0 Σχόλια