ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ?

 

Κάποτε στήν σκέψη τού θανάτου, μέ περιέλουε κρύος ιδρώτας, κυρίως τίς νύκτες. Ημουν δυστυχισμένη κι άς φαίνονταν ολα γύρω μου υπέροχα. Στά νεανικά μου χρόνια ήταν ο μόνιμος εφιάλτης μου. Απελπισία,τρέλλα, απόγνωση στήν σκέψη, ότι όλα μία μέρα χάνονται.Αργότερα προστέθηκε κι άλλο μαράζι. Μέ ποιόν τρόπο θά πεθάνω καί πώς θά αντέξω τήν ταλαιπωρία τού τέλους. - Αδελφούλα, μού είπε, κάτι έπρεπε νά κάνω.Δέν ήταν δυνατόν ν'αφήσω τήν ζωή μου νά δηλητηριάζεται από κάτι, πού ήταν μέν αναπόφευκτο, αλλά πού ίσως νά μήν ήταν έτσι όπως εγώ τό φανταζόμουν καί τό φοβόμουν.Αρχισα νά μελετώ, νά συζητώ, νά παρακολουθώ ομιλίες επιπέδου, νά προσεύχομαι, κυρίως νά προσεύχομαι καί νά ξεχνιέμαι μιλώντας μέ Τόν Θεό, μέ τήν Παναγία μητέρα Τού Χριστού, τούς αγγέλους καί τούς Αγίους. Είχαν γίνει οί καλύτεροί μου φίλοι ή μάλλον οί μοναδικοί μου φίλοι. Αγαλλόταν η ψυχή μου, όταν μιλούσα μαζί τους (έχοντας διαβάσει καί τό βιβλίο τους)καί μιλώντας μαζί τους, άνοιγε τό πνεύμα μου κι εύρισκα λόγια νά τούς πώ.Ενοιωθα τήν χάρη τους νά μέ σκεπάζει καί μέσα στήν σκέψη μου έρχονταν οί απαντήσεις πού περίμενα, είτε από τό ραδιόφωνο, πού ανοίγοντάς το, άκουγα ακριβώς τά λόγια, πού θά 'ελυναν τό πρόβλημά μου, είτε από ένα βιβλίο, πού ανοίγοντάς το έπεφτα στήν σελίδα ακριβώς, πού μέ ανακούφιζε, δίνοντάς μου τήν λύση.Ηταν συγκλονιστικό αυτό πού μού συνέβαινε. Πολλές φορές, χωρίς κανείς νά μού λέει κάτι, εγώ έπαιρνα απαντήσεις. Δηλαδή στόν νού μου έρχονταν καινούργιες σκέψεις σοφές καί ήταν τόσο παρήγορες καί γλυκιές, ώστε σιγά-σιγά ο φόβος καί η απόγνωση, σάν ντροπιασμένοι έφυγαν καί στήν θέση τους θρονιάστηκε η ελπίδα, τό φώς, η αλήθεια. Ηλπιζα πλέον πώς η άλλη ζωή, είναι απερίγραπτα σπουδαία. Λαχταρούσα τήν μέρα πού θά μ'έλουζε τό φώς Τού Κυρίου μου καί η αλήθεια είναι ότι στόν σκοτεινό τάφο, πέφτει μόνο τό γήϊνο σώμα ( σάν παλιό ρούχο ), χωρίς τό πνεύμα τό οποίο ακολουθεί η ψυχή κι άν αυτό έχει πορεία πρός τά άνω, τότε καί η ψυχή αγάλλεται,γιατί επιστρέφει στόν Δημιουργό της. Η αποχώρησή μας από αυτή τήν ζωή, δέν είναι θάνατος, είναι μετάβαση στήν άλλη, τήν αιώνια.

Μαρίτσα Σαριντζιώτου Σπύρου. Αυτό πού θά πάρω μαζί μου.