ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ? ( ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ. )

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
Θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
Τάφου γη θα μας έχει χωρίζει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
Τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
Και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
Της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
Το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
Μήπως κάτω από τους τάφους ανθίζει
Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
Μήπως πέρα από το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα
κι αντί να ’ρθει μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
Κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
Κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Γεώργιος Δροσίνης.