Το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 1991, πήγα με την οικογένειά μου στον πατέρα Πορφύριο, στο Μήλεσι Αττικής, προκειμένου να υποβάλλουμε τις καθιερωμένες ευχές στον ίδιο, αλλά και στο προσωπικό του Ησυχαστηρίου, εν όψει της μεγάλης εορτής του Πάσχα και της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού.
Με το Μέγα Σάββατον, ως γνωστόν, τελειώνει η Μεγάλη Εβδομάδα, ή όπως αλλιώς λέγεται, Εβδομάς των Παθών.
Τότε είχα υποστεί κάποιες διώξεις και είμαστε σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, εγώ και η οικογένειά μου. Έτσι, φορτισμένοι όπως είμαστε με τα χειρότερα συναισθήματα και τις χειρότερες προβλέψεις φθάσαμε στο Ησυχαστήριο, στο οποίο για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία, δε βρήκαμε στο προαύλιο ούτε αυτοκίνητα, αλλά ούτε έναν άνθρωπο. Έλειπε, ακόμη, και το προσωπικό του Ησυχαστηρίου. Είχε αποσυρθεί στους βοηθητικούς χώρους και απασχολείτο μόνο με την προετοιμασία του εορτασμού του Πάσχα.
Σε λίγο, βρεθήκαμε μέσα στο κελλί εντελώς μόνοι! Δηλαδή, ο Παππούλης και εμείς. Κάτι, που μας θύμισε τις πολύ παλαιές καλές εποχές, που είχαμε την πλήρη αποκλειστικότητα του πατρός Πορφυρίου.
Ο Παππούλης ήταν πολύ ξεκούραστος και μας δέχτηκε με πρωτόγνωρη χαρά. Μιλήσαμε πολλή ώρα και μας είπε τόσα πολλά, που είχαμε καιρό να τα ακούσουμε.
Παρατήρησα, όμως, ότι οι περισσότερες συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το πρόβλημά μου και τα παραδείγματά του είχαν σχέση με αυτό, ενώ ήταν έκδηλη η προσπάθειά του, να ενισχύσει, το πράγματι, πεσμένο ηθικό μας, που εκείνος, όπως μου αποκάλυψε αργότερα, με τη χάρη που είχε από το Θεό, είχε διαγνώσει πριν εμείς φθάσουμε στο Μήλεσι.
Όταν πλησιάζαμε προς το τέλος της παραμονής μας, ο Άγιος πατέρας, μάς φόρεσε το πετραχήλι και αφού μάς σκέπασε με αυτό, μας διάβασε τη θεόπνευστη ευχή, μας ευχήθηκε χαρούμενη και Ευλογημένη Ανάσταση, Χρόνια Πολλά και Χριστιανικά και μας έδωσε και την ευχή του. Μετά απ’ όλα αυτά, η σύζυγός μου και το παιδί μου, πήγαν να ευχηθούν στο προσωπικό του Ησυχαστηρίου, ενώ εγώ παρέμεινα μόνος μου με τον Παππούλη, ο οποίος τώρα, δεν ήταν μόνο περισσότερο καταλυτικός, αλλά και μου έκανε τέτοιες αποκαλύψεις, ιδίως γύρω από το υπηρεσιακό μου πρόβλημα, που, ομολογώ, ότι με άφησε άναυδο. Νόμιζε κανείς, πως διάβαζε από χειρογράφου όλα όσα μου είχαν συμβεί. Όσον αφορά για σένα, μου είπε, όσο περισσότερο σε ταλαιπωρούν, τόσους περισσότερους στεφάνους δόξης, σου προσθέτουν. Και να έχεις υπόψη σου, ότι όλα αυτά γίνονται ύστερα από θεία παραχώρηση και για το συμφέρον της ψυχής σου. Όλες οι διώξεις, σε βάρος σου, εκεί αποβλέπουν. Δηλαδή, στο συμφέρον της ψυχής σου, που είναι το παν. Εξάλλου, οι διώξεις εναντίον των Χριστιανών είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ξεχνάς τι είπε ο Ιησούς μας? Εάν το ξεχνάς, σου το υπενθυμίζω εγώ: -Ει εμέ εδίωξαν καί υμάς διώξουσιν. Εάν αυτό το θυμάσαι μία φορά την ημέρα, θα πάψεις να ασχολείσαι στο μέλλον με το πρόβλημά σου. Γιατί θα το θεωρήσεις κάτι το φυσικό, το αναμενόμενο. Και τώρα, ήλθε η ώρα, να σου κάνω την τελευταία αποκάλυψη: -Έχεις πολύ καλή ψυχή. Για αυτό ο Θεός σε αγαπάει παρά πολύ! Το άκουσες? Αυτό τα λέει όλα. Άντε, Πήγαινε στην ευχή του Χριστού και Καλή Ανάσταση. Η αποκάλυψη αυτή του Παππούλη δημιούργησε στην ψυχή μου, σεισμό μεγάλο. Η ψυχοσύνθεσή μου άλλαξε ριζικά. Η θλίψη μου μεταβλήθηκε σε αγαλλίαση. Η απογοήτευση σε ελπίδα. Και όλα αυτά δικαιολογημένα. Είναι λίγο πράγμα, να γνωρίζεις, και μάλιστα στα επίσημα χείλη, από Άγια χείλη, από τα χείλη του π. Πορφυρίου, ότι σε αγαπά ο Θεός και μάλιστα πολύ? Εδώ, πληροφορείται κανείς, ότι κάποιος - ισχυρός- του κόσμου τούτου τον αγαπά, και όχι μόνο χαίρεται, αλλά αισθάνεται και -σιγουριά-, γιατί ελπίζει στη βοήθειά του. Σκεφθείτε, λοιπόν, πόση σιγουριά πρέπει να αισθάνεται κανείς, όταν αυτός που τον αγαπά, είναι ο ίδιος Ο Θεός! Ο Θεός, που μόνο η επίκληση του ονόματός του συντρίβει τα έθνη με το:-Πάντα τα εθνη εκύκλωσαν μοι καί τώ ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Με αυτές τις σκέψεις και με αυτά τα ευχάριστα συναισθήματα πέρασα τη νύχτα της Αναστάσεως και τις επόμενες ημέρες του Πάσχα του 1991, ένα Πάσχα, που όσοι το ήθελαν ως το χειρότερο της ζωής μου, η αγάπη του Θεού, το έκανε το ωραιότερο και το καλύτερο, που έζησα μέχρι σήμερα. Ίσως, επειδή ήταν το τελευταίο Πάσχα, του αείμνηστου πατρός Πορφυρίου, επί της γης..., ίσως γιατί ο Παππούλης κατάφερε να μετατρέψει τη θλίψη μου σε χαρά.
Ανάργυρου Καλλιάτσου, Ο Πατήρ Πορφύριος Ο Διορατικός, Ο Προορατικός, ο Ιαματικός, Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Ε΄ Έκδοση, Αθήναι 2002, σ. 195-197
Με το Μέγα Σάββατον, ως γνωστόν, τελειώνει η Μεγάλη Εβδομάδα, ή όπως αλλιώς λέγεται, Εβδομάς των Παθών.
Τότε είχα υποστεί κάποιες διώξεις και είμαστε σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, εγώ και η οικογένειά μου. Έτσι, φορτισμένοι όπως είμαστε με τα χειρότερα συναισθήματα και τις χειρότερες προβλέψεις φθάσαμε στο Ησυχαστήριο, στο οποίο για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία, δε βρήκαμε στο προαύλιο ούτε αυτοκίνητα, αλλά ούτε έναν άνθρωπο. Έλειπε, ακόμη, και το προσωπικό του Ησυχαστηρίου. Είχε αποσυρθεί στους βοηθητικούς χώρους και απασχολείτο μόνο με την προετοιμασία του εορτασμού του Πάσχα.
Σε λίγο, βρεθήκαμε μέσα στο κελλί εντελώς μόνοι! Δηλαδή, ο Παππούλης και εμείς. Κάτι, που μας θύμισε τις πολύ παλαιές καλές εποχές, που είχαμε την πλήρη αποκλειστικότητα του πατρός Πορφυρίου.
Ο Παππούλης ήταν πολύ ξεκούραστος και μας δέχτηκε με πρωτόγνωρη χαρά. Μιλήσαμε πολλή ώρα και μας είπε τόσα πολλά, που είχαμε καιρό να τα ακούσουμε.
Παρατήρησα, όμως, ότι οι περισσότερες συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το πρόβλημά μου και τα παραδείγματά του είχαν σχέση με αυτό, ενώ ήταν έκδηλη η προσπάθειά του, να ενισχύσει, το πράγματι, πεσμένο ηθικό μας, που εκείνος, όπως μου αποκάλυψε αργότερα, με τη χάρη που είχε από το Θεό, είχε διαγνώσει πριν εμείς φθάσουμε στο Μήλεσι.
Όταν πλησιάζαμε προς το τέλος της παραμονής μας, ο Άγιος πατέρας, μάς φόρεσε το πετραχήλι και αφού μάς σκέπασε με αυτό, μας διάβασε τη θεόπνευστη ευχή, μας ευχήθηκε χαρούμενη και Ευλογημένη Ανάσταση, Χρόνια Πολλά και Χριστιανικά και μας έδωσε και την ευχή του. Μετά απ’ όλα αυτά, η σύζυγός μου και το παιδί μου, πήγαν να ευχηθούν στο προσωπικό του Ησυχαστηρίου, ενώ εγώ παρέμεινα μόνος μου με τον Παππούλη, ο οποίος τώρα, δεν ήταν μόνο περισσότερο καταλυτικός, αλλά και μου έκανε τέτοιες αποκαλύψεις, ιδίως γύρω από το υπηρεσιακό μου πρόβλημα, που, ομολογώ, ότι με άφησε άναυδο. Νόμιζε κανείς, πως διάβαζε από χειρογράφου όλα όσα μου είχαν συμβεί. Όσον αφορά για σένα, μου είπε, όσο περισσότερο σε ταλαιπωρούν, τόσους περισσότερους στεφάνους δόξης, σου προσθέτουν. Και να έχεις υπόψη σου, ότι όλα αυτά γίνονται ύστερα από θεία παραχώρηση και για το συμφέρον της ψυχής σου. Όλες οι διώξεις, σε βάρος σου, εκεί αποβλέπουν. Δηλαδή, στο συμφέρον της ψυχής σου, που είναι το παν. Εξάλλου, οι διώξεις εναντίον των Χριστιανών είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ξεχνάς τι είπε ο Ιησούς μας? Εάν το ξεχνάς, σου το υπενθυμίζω εγώ: -Ει εμέ εδίωξαν καί υμάς διώξουσιν. Εάν αυτό το θυμάσαι μία φορά την ημέρα, θα πάψεις να ασχολείσαι στο μέλλον με το πρόβλημά σου. Γιατί θα το θεωρήσεις κάτι το φυσικό, το αναμενόμενο. Και τώρα, ήλθε η ώρα, να σου κάνω την τελευταία αποκάλυψη: -Έχεις πολύ καλή ψυχή. Για αυτό ο Θεός σε αγαπάει παρά πολύ! Το άκουσες? Αυτό τα λέει όλα. Άντε, Πήγαινε στην ευχή του Χριστού και Καλή Ανάσταση. Η αποκάλυψη αυτή του Παππούλη δημιούργησε στην ψυχή μου, σεισμό μεγάλο. Η ψυχοσύνθεσή μου άλλαξε ριζικά. Η θλίψη μου μεταβλήθηκε σε αγαλλίαση. Η απογοήτευση σε ελπίδα. Και όλα αυτά δικαιολογημένα. Είναι λίγο πράγμα, να γνωρίζεις, και μάλιστα στα επίσημα χείλη, από Άγια χείλη, από τα χείλη του π. Πορφυρίου, ότι σε αγαπά ο Θεός και μάλιστα πολύ? Εδώ, πληροφορείται κανείς, ότι κάποιος - ισχυρός- του κόσμου τούτου τον αγαπά, και όχι μόνο χαίρεται, αλλά αισθάνεται και -σιγουριά-, γιατί ελπίζει στη βοήθειά του. Σκεφθείτε, λοιπόν, πόση σιγουριά πρέπει να αισθάνεται κανείς, όταν αυτός που τον αγαπά, είναι ο ίδιος Ο Θεός! Ο Θεός, που μόνο η επίκληση του ονόματός του συντρίβει τα έθνη με το:-Πάντα τα εθνη εκύκλωσαν μοι καί τώ ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Με αυτές τις σκέψεις και με αυτά τα ευχάριστα συναισθήματα πέρασα τη νύχτα της Αναστάσεως και τις επόμενες ημέρες του Πάσχα του 1991, ένα Πάσχα, που όσοι το ήθελαν ως το χειρότερο της ζωής μου, η αγάπη του Θεού, το έκανε το ωραιότερο και το καλύτερο, που έζησα μέχρι σήμερα. Ίσως, επειδή ήταν το τελευταίο Πάσχα, του αείμνηστου πατρός Πορφυρίου, επί της γης..., ίσως γιατί ο Παππούλης κατάφερε να μετατρέψει τη θλίψη μου σε χαρά.
Ανάργυρου Καλλιάτσου, Ο Πατήρ Πορφύριος Ο Διορατικός, Ο Προορατικός, ο Ιαματικός, Ιερόν Γυναικείον Ησυχαστήριον «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Ε΄ Έκδοση, Αθήναι 2002, σ. 195-197
.){kind=link}
0 Σχόλια