ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΒΙΤΤΗΣ (4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

 'Οσιος Γέροντας Ευσέβιος Βίττης!!!

Τό νά γράψει κανείς ἔστω καί δύο γραμμές γιά τόν ἀείμνηστο πλέον Γέροντα π. Εὐσέβιο Βίττη πού ἔφυγε γιά τήν αἰωνιότητα, καλεσμένος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, εἶναι πάρα πολύ δύσκολο. Νά σκιαγραφήσει κανείς μιά ἀφανή προσωπικότητα, κεκρυμένο θησαυρό, ἀτίμητο διαμάντι πού ἔλαμψε στό στερέωμα τῆς τοπικῆς ζωῆς τῆς μικρῆς μας Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου καί πού τό φῶς του, ” φῶς Χριστοῦ”, ἐφώτισε ”πάσαν τήν οἰκουμένην” μέ τήν ζωή, τήν ἁπλότητα, τήν ἀσκητικότητα, τήν ταπείνωση, τούς λόγους καί τά κείμενά του. Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Εὐσέβιος Βίττης ὑπῆρξε μιά σπάνια ἱερατική μοναχική καί ἀσκητική μορφή, ἀληθινό κόσμημα τῆς Μητροπόλεώς μας καί τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Θεός τόν εἶχε προικήσει μέ πολλά χαρίσματα. Καί εἶχε τήν ξεχωριστή εὐλογία νά ἀνατραφεῖ πνευματικά κοντά σέ ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί νά προσελκύει κοντά του γιά νά τούς οἰκοδομήσει πνευματικά πολλούς εὐσεβεῖς χριστιανούς. Μέλισσα ἀληθινή πού σκορπούσε παντοῦ τό γλυκό μέλι τῆς ζωῆς καί τῶν λόγων του. Πέρα καί πάνω ὅμως ἀπό τήν συμβολή τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων μέ τούς ὁποίους συναναστράφηκε, μεταξύ τῶν ὁποίων ‘ξέχουσα θέση κατέχει καί ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου ὁ Ἰωάννης ὁ ἀπλός καί ἀσκητικός, ἦταν καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πού τόν εἶχε ἐπισκιάσει καί ὁ δικός του ἰσόβιος πνευματικός ἀγώνας, πού συνετέλεσαν στή διαμόρφωση τῆς ἀκτινοβόλου ἱερατικῆς προσωπικότητάς του. Σημειώνω μερικά ἀπό τά ἔκδηλα γνωρίσματα τῆς προσωπικότητας αὐτῆς, πού εὔκολα διαπίστωναν ὅσοι εἶχαν τήν εὐτυχία νά τόν γνωρίσουν καί νά τόν ἀναστραφοῦν. 

1. Ὁ ἀσκητής Γέροντας Εὐσέβιος Βίττης διέθετε ἱεραποστολικό χάρισμα δῶρο τοῦ Θεοῦ στίς χειροτονίες του. Ἀντικρύζοντας τον σοῦ ἐνέπνεε γαλήνη καί ἠρεμία, συνειδητοποιοῦσες ὅτι ἀπέναντί σου εἶχες ἕναν ἀληθινό λειτουργό τοῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἐξέπεμπε μιά ἀνεπιτήδευτη ἀρχοντιά, στά λόγια, σέ ὅλες τίς αναστροφές καί τίς κινήσεις του. Σεμνός, ἱεροπρεπής, μετρημένος σέ ὅλα του, μέ ἀσκητικό πρόσωπο καί σῶμα ἰδίως τά τελευταῖα χρόνια, καθαρά μάτια καί φωτεινό βλέμμα. Προσηνής στήν ἐπικοινωνία του μέ τούς ἄλλους, γλυκός στούς τρόπους, διαλλακτικός στίς ἀπόψεις του, σταθερός στίς ἀρχές του, αὐστηρός στό ἦθος, εἶχε τό χάρισμα νά ἐπιβάλλεται. Νά ἐμπνέει σεβασμό. Νά συγκεντρώνει γύρω του τά πνευματικά παιδιά του. Νά οἰκοδομεῖ μέ τόν ”ἄλατι ἠρτυμένο” λόγο του. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Εὐσέβιος Βίττης ἦταν ἕνας ταπεινός ἄρχοντας Ἱερεύς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου χωρίς τύφο καί ἔπαρση, προσποίηση ἤ διάθεση ἐπιδείξεως. 

2. Ὡς λειτουργός ὁ μακαριστός Γέροντας ἦταν ἀπαράμιλλος ἀληθινός μυσταγωγός. Ἡ ὥρα τῆς λατρείας καί ἰδιαίτερα ἡ τέλεση τῆς Θείας λειτουργίας ἦταν προσωπική ἐπικοινωνία-συνομιλία τοῦ Γέροντος μέ τόν Θεό. Ἦταν ὁ χρόνος καί ὁ τρόπος πού ἀπεκάλυπταν τήν ἰδιαίτερη σχέση του μέ τό μυστήριο τῶν μυστηρίων, πού τόν διέκρινε, καί τήν πνευματικότητα ἀπό τήν ὁποία ἐνεφορεῖτο. Ἀκρίβεια, ἱεροπρέπεια, σεμνότης, προσοχή, προσήλωση, συναίσθηση ἦταν τά ἐμφανῆ χαρακτηριστικά τοῦ Εὐσεβίου ὡς λειτουργοῦ. Τά ἀφανῆ; Πιό πολλά ἄδηλα καί κρύφια γιά τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς. Τά ἄμφιά του, τό μικρό παρεκκλήσιό του ἦταν τόπος πνευματικῶν ἀνατάσεων χωρίς καλλιφωνίες, ἀνεπιτήδευτος σέ ὅλα. 

3.Ὁ μακαριστός Γέροντας ὑπῆρξε καί ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Θεοῦ Λόγου. Βαθύς γνώστης ὁ ἴδιος τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς καί Καινῆς καί ἀκούραστος μελετητής τῆς πατερικῆς σοφίας, πίστευε στή δύναμη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κηρύγματος. Πάντοτε ὁμιλοῦσε καί τά κηρύγματά του κάθε Κυριακή στό Σιδηρόκαστρο καί τήν Ἡράκλεια συγκέντρωναν πλῆθος εὐλαβῶν χριστιανῶν ἀπ’ ὅλα τά μέρη τῆς Βορείου Ἑλλάδος ἐπί μία τριακονταετία καί πλέον. Ὁ λόγος του ἦταν ρέων, λιτός, σαφής, σεμνός, ἁπλός, χωρίς στόμφο καί διάθεση ἐπιδείξεως. Ἡ ἐπιδίωξή του ἦταν νά οἰκοδομήσει τόν λαό τοῦ Θεοῦ καί ὄχι νά ἐντυπωσιάσει. Ὁ λόγος του ἦταν πάντοτε ἐκκλησιαστικός, ξένος πρός κάθε δημαγωγικό στοιχεῖο καί τέχνασμα ρητορικῆς. Τά προσωπικά του πνευματικά βιώματα, ἡ ἀσκητική ζωή του, ὁ πόθος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ πού τόν συνεῖχε, ἡ ἐπίγνωση τῆς ματαιότητος τῶν ἐγκοσμίων πού εἶχε, προσέδιδαν στίς ὁμιλίες του μιά ἀσυνήθιστη πνευματική χάρη καί ὁ λόγος του ἀσκοῦσε βαθειά ἐπίδραση στίς καρδιές τῶν ἀκροατῶν του. Ἐξέπεμπε ζέση καί αὔρα πού ἀνέπαυε τό πνεῦμα ἐκείνων πού τόν ἄκουαν. 

4. Ὁ μακαριστός Γέροντας Εὐσέβιος ὑπῆρξε κυρίως καί ὁ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς. Ἀγαποῦσε τήν προσευχή. Ἐκτιμοῦσε βαθειά τήν ἀξία της. Ὑπολόγιζε στή δύναμη της. Ἀφιέρωνε τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ χρόνου του στήν ἄσκησή της. Συνιστοῦσε ἐνθέρμως καί στούς ἄλλους νά προσεύχονται. Ἐνδείξεις καί μαρτυρίες μᾶς ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι καί νύχτες ὁλόκληρες παρέμενε ἄυπνος, ἀφιερώνοντας τό γαλήνιο χρόνο τῆς νύχτας στήν προσευχή. Πραγματοποιεῖτο καί στό πρόσωπό του, αὐτό πού σημειώνει ὁ ἱερός Λουκᾶς γιά τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό: ”καί ἦν διανυκτερεύων ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ Θεοῦ.” Ἡ πίστη του στήν ἀξία τῆς προσευχῆς καί ἡ ἀγάπη του γι’αὐτήν ἐκδηλωνόταν σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς του καί κυρίως μέ τήν ἀπομόνωσή του στό κελί του, στό ἄβατό του καί ἰδίᾳ τούς καλοκαιρινούς μῆνες. Χανόταν μέσα στή ἄγρια φύση τοῦ βουνοῦ, πού ἐπέλεξε νά ζήσει, μόνος μόνῳ Θεῷ, ζώντας χαρούμενες καί εὐλογημένες στιγμές ἐπικοινωνίας μέ τό Θεό. Μνημόνευε στήν πρόθεση ἐν ἀγάπῃ τούς πάντες καί τά πάντα, τούς ἀσθενεῖς, τούς ταλαιπωρημένους τῆς ζωῆς ἀπό τά καθημερινά, ἀνθρώπινα καί πνευματικά ζητήματα. Ὅλα τά καθιστοῦσε ἀντικείμενο προσευχῆς. 

5. Παράλληλα μέ τά παραπάνω, ὁ Γέροντας ὑπῆρξε ἰδιαίτερα ἀποτελεσματικός σέ ἔργα φιλανθρωπίας. Μισθόν δέν ἔλαβε οὐδέποτε ἀπό τήν ἱερατική διακονία του. Στό βάζο ἔξω ἀπό τό κελί του ἔγραφε` ”χρήματα δέν δέχομαι”. Καί ὅσα τοῦ ἐμπιστεύοντο οἱ χριστιανοί μας, τά μοίραζε στούς ἔχοντας ἀνάγκη, μή γνωρίζοντας ἡ δεξιά του τί ποιοῦσε ἡ ἀριστερά του. Ἐτήρησε τά τοῦ Εὐαγγελίου στήν κυριολεξία` τό ‘‘ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καί ἐποτίσατέ με, ἠσθένησα καί ἐπισκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καί ἤλθετε πρός με”. Πόσα καί πόσους δέν βοήθησε ἱεροκρυφίως! 

6. Τέλος, ἦτο ὁ ἀπαράμιλλος καί ἀκούραστος ἐξομολόγος. Νυχθημερόν ἐξομολογοῦσε. Ἐπί ἔτη πολλά. Καί κάτω ἀπό τό πετραχήλι του ἀνεύπαυε τά πνευματικά του τέκνα, λύων τάς τῶν ἀνθρώπων ἁμαρτίας, συμβουλεύων, νουθετῶν, καθοδηγῶν, ἐπιτιμῶν καί βάζοντας φάρμακο ἐλέους στίς πονεμένες ψυχές τῶν ἀνθρώπων ”ἐπιχέων ἔλαιον καί οἶνον”. Αὐτός μέ λίγα λόγια ὑπῆρξε ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, ὁ Γέροντας Εὐσέβιος. Τοῦ σεπτοῦ, ἀδαμάντινου καί ἀξιοσέβαστου Γέροντός μας Εὐσεβίου Βίττη αἰωνία ἡ μνήμη.

Σεβ. Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος

Τό ὁλόφωτο ἀστέρι τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης καί βαθειᾶς ταπείνωσης πού κοσμήθηκε ἀπό τό Θεό μέ τό χάρισμα τῆς διόρασης καί προόρασης, εἶπε κάποτε: “Παιδί μου, ὁ Θεός μᾶς πῆρε τόν πατέρα Παΐσιο καί στή θέση του μᾶς ἂφησε τόν πατέρα Εὐσέβιο”΄ Νά ἒχουμε τήν εὐχή καί τῶν δύο, μακαριστῶν πατέρων, Εὐσεβίου καί Ἰωάννου καί τοῦ ἁγίου Παΐσίου καθώς ὃλους τούς ἓνωνε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη.

πατήρ Ἰωάννης Καλαΐδης