Η ΤΕΛΕΥΤΗ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΣ. ( ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ ).

 Τό κελλί τού οσίου Σεραφείμ, χωριζόταν από τού μοναχού Παύλου μέ έναν τοίχο,όπου υπήρχε μια πέτσκα (πετσέτα). Στήν μονή τού Σαρώφ υπήρχε από παλαιά η τάξις, νά ζεί κάθε μοναχός χωριστά. Επειδή ο πατήρ Σεραφείμ,δέν είχε υποτακτικούς, δέν είχε καί διακονητή στό κελλί του. Γι αυτό τά καθήκοντα τού διακονητού, εκτελούσε μερικές φορές ο γείτονάς του, πατήρ Παύλος. Ο όσιος τού είχε εμπιστοσύνη.Ο αδελφός Παύλος έλεγε πώς γιά τήν απλότητα τής καρδιάς του,θά μπεί χωρίς κόπο, στήν βασιλεία Τού Θεού. Ποτέ δέν κρίνει κανέναν.Γνωρίζει μόνο τίς δικές του αμαρτίες καί τήν μηδαμινότητά του. Ο όσιος είχε τήν συνήθεια , όταν έφευγε από τό μοναστήρι γιά τήν έρημο, νά αφήνει στό κελλί του αναμμένα τά κεριά, πού έκαιγαν από τό πρωϊ στίς ιερές εικόνες. Ο πατήρ Παύλος, επειδή είχε οικειότητα μέ τόν όσιο, τού έλεγε κάπου-κάπου, ότι από τά αναμμένα κεριά, υπάρχει κίνδυνος πυρκαϊάς.:- Οσο ζώ, απαντούσε εκείνος,πυρκαϊά δέν θά γίνει. Οταν όμως πεθάνω, ο θάνατός μου θά γίνει αντιληπτός μέ τό άναμμα φωτιάς.                                                                 Κατά τήν διάρκεια τής 1ης Ιανουαρίου 1833, ο μοναχός Παύλος πρόσεξε ότι ο στάρετς πήγε τρείς φορές στόν τόπο πού είχε υποδείξει γιά τόν ενταφιασμό του. Καθόταν εκεί καί κοίταζε αρκετή ώρα τήν γή. Τό βράδυ ο αδελφός άκουσε τόν όσιο νά ψάλλει στό κελλί του πασχαλινούς ύμνους..-Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι...... Φωτίζου φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ...Ω! Πάσχα τό μέγα καί ιερώτατον Χριστέ... καί άλλους θριαμβευτικούς ύμνους.                                                                          Στίς 2 Ιανουαρίου, στίς 6 τό πρωϊ, βγαίνοντας ο πατήρ Παύλος από τό κελλί του γιά τήν πρωϊνή θεία Λειτουργία,ένοιωσε στόν προθάλαμο, πλάϊ στό κελλί τού οσίου Σεραφείμ, μυρωδιά καπνού. Πρόφερε τήν συνηθισμένη ευχή καί άρχισε νά κτυπά τήν πόρτα. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη από μέσα καί απάντηση στήν ευχή δέν πήρε.Βγήκε τότε στόν εξώστη καί διέκρινε μέσα στό σκοτάδι τούς μοναχούς πού πήγαιναν στήν εκκλησία.- Αδελφοί καί πατέρες,φώναξε. Μυρίζει καπνός. Μήπως καίγεται κάτι εδώ κοντά? Ο στάρετς πιθανόν νά έφυγε γιά τήν έρημο. Κάποιος μοναχός, ο δόκιμος Ανίκητος, όρμησε στό κελλί τού οσίου. Βρήκε τήν πόρτα κλειδωμένη, αλλά τήν παραβίασε μέ δύναμη, μαζί μέ τόν εσωτερικό σύρτη. Πολλοί χριστιανοί έφερναν στό όσιο υφασμάτινα αντικείμενα. Αυτά μαζί μέ τά βιβλία, ήσαν ριγμένα ακατάστατα στό σκαμνί , πλάϊ στήν πόρτα καί κάπνιζαν, ίσως από τήν καύτρα κάποιου κεριού ή από κάποιο κερί πού είχε πέσει. Στήν αυλή ήταν σκοτάδι. μόλις έφεγγε. Τό κελλί τού οσίου, δέν είχε φώς. Ο ίδιος ούτε φαινόταν, ούτε ακουγόταν.Οί μοναχοί υπέθεσαν ότι αναπαύεται από τούς νυκτερινούς αγώνες καί μπήκαν μέσα.Στόν προθάλαμο παρατηρήθηκε μικρή ταραχή. Μερικοί έριξαν χιόνι κι έσβησαν τά αντικείμενα πού κάπνιζαν. Η πρωϊνή θεία Λειτουργία,συνεχιζόταν κανονικά στόν ναό τού νοσοκομείου. Εψαλλαν τό - Αξιον εστί-. Ενας δόκιμος πήγε στόν ναό καί ανακοίνωσε τά συμβάντα.Οί αδελφοί έσπευδαν είς τό κελλί τού οσίου. Μαζεύτηκαν πολλοί. Ο μοναχός Παύλος καί ο δόκιμος Ιωάννης, γιά νά βεβαιωθούν μήπως αναπαύεται, άρχισαν νά ψηλαφούν στό σκοτάδι τήν πτωχική επίπλωση τού κελλιού καί βρήκαν τέλος καί τόν ίδιο τόν στάρετς. Εφεραν κερί. Ο πατήρ Σεραφείμ μέ τό λευκό του ζωστικό, ήταν γονατιστός στήν συνηθισμένη θέση προσευχής, μπροστά στήν εικόνα τής Θεοτόκου, ασκεπής, μέ τόν χάλκινο σταυρό στόν λαιμό καί τά χέρια στό στήθος, σέ σχήμα σταυρού. Νόμισαν ότι τόν είχε πάριε ο ύπνος. Προσπάθησαν μέ προσοχή νά τόν ξυπνήσουν, αλλά δέν έπαιρναν απάντηση.Ο στάρετς είχε τελειώσει τόν δρόμο, τής ασκητικής του ζωής. Τά μάτια του ήσαν κλειστά. Τό πρόσωπό του φωτεινό, από τήν θεωρία Τού Θεού.Τό καταύγαζε η θεία δόξα.Τό σώμα του ήταν ζεστό. Νόμιζες πώς τό πνεύμα του, μόλις εκείνη τήν στιγμή είχε αφήσει τό κατοικητήριό του. Κανείς πιά δέν μπορούσε νά τόν ξυπνήσει. Οί μοναχοί μέ τήν ευλογία τού ηγουμένου, σήκωσαν στά χέρια τό σκήνωμα τού αγίου καί τό μετέφεραν στό γειτονικό κελλί τού ιερομονάχου Ευσταθίου. Επλυναν τό μέτωπο καί τά γόνατα, τού φόρεσαν τό σχήμα, τόν έβαλαν στό γνωστό δρύϊνο φέρετρο καί τόν πήγαν στό καθολικό.

Η είδησης τής τελευτής τού οσίου, απλώθηκε σύντομα παντού. Ολοι λυπήθηκαν μέ τόν θάνατό του κι έκλαψαν πικρά. Ιδιαίτερα βαρύς ήταν ο χωρισμός γιά τίς αδελφές τού Ντιβέγιεβο. Ο θρήνος τους ήταν πιό απαρηγόρητος, γιατί ο όσιος δέν είχε βρεί αντικαταστάτη νά τίς εμπιστευθεί.

Οσιος Σεραφείμ τού Σαρώφ. 

Αρχιμ.Τιμοθέου. Καθηγουμένου Ι.Μ.Παρακλήτου.