Με αφορμή την επικείμενη λειτουργία του πρώτου αποτεφρωτηρίου στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Πάφο παρά την βιομηχανική περιοχή της κοινότητας Αγίας Βαρβάρας, κοινοποιούμε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της ιεράς μας Μητροπόλεως, αλλά και προς όλους, τα παρακάτω:
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, ο άνθρωπος είναι το τελευταίο και τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύνθετο, “ἐξ ὁρατῆς τε καὶ ἀοράτου φύσεως” (νεκρώσιμος ακολουθία), με σώμα ορατό και αόρατη αγγελική ψυχή. Δε τον δημιούργησε θνητό αλλά με τη δυνατότητα της αθανασίας. Δυστυχώς, λόγω της αμαρτίας των πρωτοπλάστων εισήχθη στην ανθρώπινη ιστορία ο θάνατος, ο χωρισμός της αθάνατης ψυχής από το θνητό σώμα. Έκτοτε ο θάνατος είναι ο μεγάλος δυνάστης της ανθρωπότητας και θα παραμείνει μέχρι την Δευτέρα του Κυρίου μας Παρουσία, όταν “ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος” (Κορ. Α 15,26).
Κατά τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, μετά τον θάνατο του ανθρώπου η ψυχή του ή θα σωθεί πηγαίνοντας στην Βασιλεία των Ουρανών ή θα απωλεσθεί στο αιώνιο σκότος, ενώ το θνητό σώμα του μπαίνει σε διαδικασία αποσύνθεσης. Η Παράδοση της Εκκλησίας σαφώς και διαχρονικά επιβάλλει την ταφή του νεκρού σώματος, κατά το παράδειγμα της τριημέρου ταφής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Δε μαρτυρείται πουθενά η καύση νεκρού στην Παλαιά ή στην Καινή Διαθήκη, ενώ υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές σε περιπτώσεις ταφής.
Η επιλογή της ταφής έναντι της αποτέφρωσης δεν είναι θέμα διευκόλυνσης, τρόπον τινά, του Θεού στο να μας αναστήσει. Δεν έχει “τεχνικές” δυσκολίες ο Θεός να αναστήσει τα σώματα αυτών που πνίγηκαν, που κάηκαν, που τους έφαγαν τα θηρία ή που εξαϋλώθηκαν από εκρήξεις, όπως βλέπουμε να γίνεται στους σύγχρονους πολέμους. Η επιλογή του ενός ή του άλλου τρόπου διαχείρισης του νεκρού σώματος έχει σωτηριολογικές συνέπειες. Συνιστά απόδειξη της ευσέβειάς μας ή, αντίθετα της ασέβειάς μας προς την Εκκλησία και τον ίδιο τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό.
Οι άγιοι Πατέρες δε θέσπισαν ειδικό κανόνα που να απαγορεύει την καύση των νεκρών, αρκούμενοι στην Ιερή Παράδοση που σαφώς την απαγορεύει. Η Ιερά μας Παράδοση έχει την ίδια αξία και το ίδιο κύρος με την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες. Όπως κάνουμε το σταυρό μας με τον τρόπο που τον κάνουμε ή προσκυνούμε προς ανατολάς, αυτό το κάνουμε, όχι γιατί το γράφει κάποιος Ιερός κανόνας ή η Αγία Γραφή, αλλά γιατί μας το επιτάσσει η Ιερή μας Παράδοση, κατ’αυτόν τον τρόπο, θάβουμε και τους νεκρούς μας και δεν τους καίμε. Μας λέει χαρακτηριστικά ο απόστολος Παύλος: “Ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε” (Β Θεσ. 2,15)
Εξάλλου, αν είχε επικρατήσει η καύση των νεκρών δεν θα είχαμε σήμερα τα άγια λείψανα, που τα προσκυνούμε και πάνω στα οποία τελούμε τη Θεία Λειτουργία. Υπάρχει πλήθος συναξαρίων στα οποία συναντάμε Αγίους όπου μετά το μαρτύριό τους, οι διώκτες τους προσπάθησαν να αρπάξουν το ιερό τους λείψανο ώστε να το κάψουν και να μην έχουν δυνατότητα οι πιστοί να το τιμούν ως ιερό, αλλά όσο και να προσπαθούσαν οι δήμιοι, οι άγιοι παρέμειναν θαυματουργικά αβλαβείς με επέμβαση του Θεού. Το ίδιο συνέβη και στην Παλαιά Διαθήκη στην περίπτωση των εν καμίνω του πυρός εμβληθέντων οσίων τριών παίδων, όπου η κάμινος εξεκαύθει επταπλασίως προκειμένου να καούν οι όσιοι. Ο Θεός όμως τους διαφύλαξε και αυτούς θαυματουργικά. Σκεφτείτε, λοιπόν, την Εκκλησία να παίρνει τα σώματά τους και να τα πηγαίνει για κάψιμο αντί για θάψιμο. Ο Θεός γιατί δεν επέτρεψε να καούν τα σώματα των Αγίων μας και τα προστάτεψε; Υπάρχει κάποιος άγιος που να ζήτησε να καεί το σώμα του, αντί να θαφτεί; Είναι ξεκάθαρη ένδειξη ότι καύση τους σώματος σχετίζεται με βεβήλωση και ασέβεια προς το πρόσωπο του κεκοιμημένου.
Δεν είναι τυχαίο ότι η καύση των νεκρών έχει μεγάλη απήχηση στον προτεσταντικό κόσμο που δεν αποδέχεται τους αγίους. Άλλωστε, για εμάς τους Ορθοδόξους ο τρόμος του θανάτου έχει αμβλυνθεί, είναι περισσότερο ένας ύπνος-κοίμηση από τον οποίο περιμένουμε να ξυπνήσουμε, γι’ αυτό τα νεκροταφεία τα λέμε κοιμητήρια. Η ύπαρξη των κοιμητηρίων είναι πολλαπλώς ψυχωφελής και παρήγορη για τους ζώντες που έχασαν τα προσφιλή τους πρόσωπα.
Αντίθετα η καύση των νεκρών ήταν άγνωστη στον Ορθόδοξο κόσμο. Δυστυχώς όμως εξαιτίας του μιμητισμού αλλά και της άγνοιας, η αποτέφρωση σιγά σιγά κέρδισε έδαφος. Στη Κύπρο η ανάγκη ύπαρξης κρεματορίου στηρίζεται στην ζήτηση που υπάρχει από τους ετερόδοξους ξένους που κατοικούν στο νησί μας. Όμως για μας τους Ορθοδόξους το σωστό, το νόμιμο, το παραδοσιακό, το ευσεβές αλλά και για την ψυχολογία μας κατάλληλο, είναι η ταφή και όχι η καύση των νεκρών.
Επίσης προβάλλεται το επιχείρημα ότι η καύση των νεκρών θα λύσει το πρόβλημα της έλλειψης χώρων ταφής που ειδικά στις μεγάλες πόλεις είναι έντονο. Το πρόβλημα αυτό μπορεί να λυθεί χωρίς να αθετείται η Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας με τη μεταφορά των κοιμητηρίων εκτός των πόλεων, με τους οικογενειακούς τάφους, με την εκταφή μετά από παρέλευση χρονικού διαστήματος και την τοποθέτηση των οστών σε σκευοφυλάκια, όπως γίνεται κατά πανάρχαιη παράδοση στα μοναστήρια μας κτλ.
Η Εκκλησία προφανώς δεσμεύεται από την Παράδοσή της και οφείλει να αποτρέψει τα μέλη της από την επιλογή της αποτέφρωσης. Είναι κρίμα ο άνθρωπος να επιλέγει την αποκοπή του από το Σώμα της Εκκλησίας τη στιγμή που την έχει τόσο ανάγκη. Η Εκκλησία από την μεριά της οφείλει να λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μην τυγχάνουν εκκλησιαστικής κηδείας και μνημοσύνων όσοι αποτεφρωθούν. Είναι λυπηρό να ακυρώνεται η δυνατότητα της εν Χριστώ σωτηρία τους από μια μοιραία για την ψυχή τους τελευταία επιλογή. Γι’αυτό οφείλουμε άπαντες να μην ακολουθούμε ξενόφερτα και αντίθετα με τη πίστη μας ήθη και παραδόσεις αλλά να κρατήσουμε την ορθόδοξη παράδοσή μας όπως ακριβώς μας την παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες.
Με εν Χριστώ αγάπη
εκ του Γραφείου κατά των αιρέσεων
της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου
.){kind=link}
0 Σχόλια