ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΕΡΟ ΡΟΥΧΟ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΙ.( ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ )

Σ'ένα από τά σπήλαια τού χειμάρρου τών Κέδρων, κοιμήθηκε ήσυχα ένας ασκητής. Ηταν γερός,ευγενικός, ωραίος καί ευεργετικός άνθρωπος. Μέτριος τό ανάστημα, μέ μία τάση πρός τά πάνω.Απλός,ταπεινός. Γλυκός καί χαμογελαστός.Αγιος μάλλον άνθρωπος.Τό είπαμε:- Κάτω απ'τό ίδιο ιερό ρούχο, κρύβονται καί Αγιοι καί άθλιοι.Κάτω από τόν αυτοκρατορικό σάκκο καί όσιοι καί ταπεινοί συκοφάντες. Κάτω από τό ίδιο κοσμικό φόρεμα καί άγγελοι καί ξωποδίτες. Πόσοι είναι οί περισσότεροι? Κανείς δέν μπορεί νά τό ξέρει. Μόνον Ο Θεός. Πέθανε λοιπόν ο ασκητής καί τώρα κοίτονταν ακίνητος, ωχρός, ανέκφραστος, αμίλητος,παγωμένος. Ενα κουφάρι πού σέ λίγο θά γέμιζε σκουλίκια. Πήγαν στήν σπηλιά του διάφοροι αναχωρητές. Καί ο Ιωάννης. Εμεινε νά τόν κοιτάζει. Τούτο τό χαριτωμένο πλάσμα,ο άνθρωπος, η εικόνα Τού Θεού, η κορυφή τής δημιουργίας, τό ευκίνητο, τό επιτήδειο γιά κάθε ενέργεια, τό προικισμένο μέ τόν λόγο καί τήν έκφραση, τούτο τό ζεστό καί ζωντανό όν, νά'ναι τώρα σ'αυτήν τήν κατάντια ?.. Κί έμενε νά τόν βλέπει θλιμμένος ο Ιωάννης... - Ιωάννη, ήταν αγιος τούτος ο άνθρωπος, άκουσε ψίθυρο πλάϊ του. Κάνε ύμνο στήν θανή του.Τ'αξίζει. Ο Ιωάννης δέν μίλησε. Εξακολουθούσε νά βλέπει τόν νεκρό άνθρωπο συνεπαρμένος καί νά συλλογιέται εμπόνως.Νά απορεί. Νά θεολογεί. Υστερα από ώρα,πήρε νά ψάλλει αργά καί εγκάρδια, κάνοντας ύμνο εξόδιο τά έντονα αισθήματα τής καρδιάς του.(-Θρηνώ καί οδύρομαι,όταν εννοήσω τόν θάνατον καί ίδω εν τοίς τάφοις κειμένην τήν κατ'εικόναν Θεού πλασθείσαν ημίν ωραιότητα, άμορφον,άδοξον,μή έχουσαν είδος. Ω τού θαύματος! Τί τό περί ημάς γέγονε μυστήριον? Πώς παρεδόθημεν τή φθορά καί συνεζεύχθημεν τώ θανάτω?....-), έψαλλε αργά, γλυκα, πονεμένα, εκστατικά ο Ιωάννης καί τά δάκρυα κυλούσαν ήσυχα στά μάγουλά του. Πώς παρεδόθημεν τή φθορά? Πώς? Απόλυτη ησυχία βασίλευε στό σπήλαιο. Απορία καί δάκρυ.Ο ύμνος τού Ιωάννη, σάν στίχος,σάν μουσική,σάν πρωτάκουστη υπέροχη εκτέλεση, τόσο εγκάρδια, τόσο εσώψυχη, τούς είχε συνεπάρει.. Εστειλε τήν σκέψη του στήν αιτία τού θανάτου ο Ιωάννης τώρα.Τήν λογίστηκε. Τήν ζύγισε. Τήν έζησε.Καί πήρε πάλι νά ψάλλει, δίνοντας απάντηση στό μέγιστο ερωτηματικό: (Κατ'εικόνα Σήν καί ομοίωσιν πλαστουργήσας κατ'αρχάς τόν άνθρωπον εν Παραδείσω τέθεικας,κατάρχειν σου τών κτισμάτων, φθόνω δέ διαβόλου απατηθείς τής βρώσεως μετέσχε, τών εντολών Σου παραβάτης γεγονώς, διό πάλιν είς γήν εξ ής ελήφθη κατεδίκασας επιστρέφειν. Κύριε..... ) Ετσι. Βέβαια. Μάλιστα..Ετσι είναι ψιθύριζαν οί ασκητές στήν σπηλιά, σιγοκουνώντας το κεφάλι τους.Πολύ σωστά καί ζωντανά, μέσα σέ λίγα λόγια,απάντησε στό ερωτηματικό ο Ιωάννης.Κι άλλοτε τά είχαμε διαβάσει, μά πρώτη φορά μπήκαν τόσο βαθειά στόν νού,στήν καρδιά καί στήν ψυχή μας. Τώρα μία ακτίνα φωτός φάνηκε στό συννεφιασμένο, βροχερο, χειμωνιάτικο πρόσωπο τού Ιωάννη.Ακτίνα ανοιξιάτικου φωτός. Φωτός αναστάσεως.Νέας ζωής. Πήραν νά λάμπουν σάν μαργαριτάρια τά δάκρυα. Τούτο τό φώς τό'φερε τό γεγονός, πού πήρε στήν συνέχεια στήν σκέψη του ο Ιωάννης! Ο θάνατος Τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Ναί, ο θάνατός Του. Καί κίνησε πάλι τό δοξάρι τής φωνής του πάνω στίς πιό γλυκύφθογγες χορδές τής ψυχής του καί πήρε νά ψάλλει ευγνώμονα: ( - Ο θάνατός Σου Κύριε, αθανασίας γέγονε πρόξενος,εί μή γάρ εν μνήματι κατετέθης,ουκ άν Παράδεισος ηνέωκτο, διά τόν μεταστάντα ανάπαυσον ώς φιλάνθρωπος.-).

Τό Αηδόνι Τού Θεού. Αφηγηματική βιογραφία τού Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού. Ιωσήφ Δ.Αγαπητού.