ΣΑΝ ΠΟΥΛΙ . ( ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΡΙΤΗΣ ).

Σὰν πουλί, καὶ διαλαλεῖ στὴ μαγεμένη φύση, τὴ μεγάλη ἀγάπη της ποὺ στὴν καρδιά

 'χει κλείσει. Καὶ τὸ παίρνουν οἱ πνοὲς κι οἱ αὖρες μέσ’ στὰ δάση τὸ γλυκὸ κελάδημα, καὶ τὸ σκορποῦν στὴν πλάση.

Τ’ ἄκουσαν κι οἱ λεμονιές, στὰ περιβόλια πέρα, κι ἀνατρίχιασαν γλυκὰ στὴ γαλανὴν ἑσπέρα. Κι εἶναι τὸ τραγούδι μου τραγούδι στ’ Ὄνομά Του, ποὺ νικᾷ τὴ δύναμη τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

Στ’ Ὄνομά Του τὸ γλυκὸ καὶ τρισαγαπημένο, ποὺ τὸ κρύβω μέσα μου κι εἶναι παντοῦ γραμμένο! Ὄνομά Του, ὦ ναί, παντοῦ χρυσόγραφτο τὸ βρίσκω· στοῦ ἥλιου τὴν πυρὴ θωριά, στοῦ φεγγαριοῦ τὸ δίσκο.

Στ’ ἄστρο ἐκεῖ ποὺ τρέμει, λές, νὰ στάξη, σὰν τὸ δάκρυ στὸ λουλούδι π’ ἄνοιξε στοῦ κλωναριοῦ τὴν ἄκρη. Στὰ ζεφείρια τοῦ γιαλοῦ, στοὺς ἤχους τῶν κυμάτων, στ’ ἄρωμα ποὺ οἱ ζέφυροι σκορποῦν στὸ πέρασμά των.