Η διάθεση ν'αγαπήσομε Τόν Θεό,έχει μέσα της καί κάποιον πόνο. Οταν θέλομε νά ζήσομε πνευματικά,πονάμε,διότι πρέπει νά κόβομε κάθε δεσμό πού μάς ενώνει μέ τήν ύλη. Οταν όμως θέλομε νά ικανοποιήσομε τόν εαυτό μας ή τούς άλλους,αυτό πού δίνομε είναι μία αγάπη,μία ενέργεια, είναι μία δύναμη τής ψυχής μας,πού μέρος της τό -ξοδεύομε- κι εκεί. Θέλει προσοχή,τί τάξη καί σειρά θά βάλομε στή ζωή μας,γιά ποιόν θά γίνει τό -έξοδο-. Η κατά Θεόν θλίψη,έχει μέσα της χαρά. Προχωρεί κανείς εμπρός εξ αιτίας της. Δέν αφήνει μέσα μας τήν κατάθλιψη,πού φθείρει τήν ψυχή. Οταν υπάρχει ταπείνωση, δέν υπάρχει κατάθλιψη.Ο εγωϊστής ,στενοχωριέται πολύ,μέ τό κάθε τι,ενώ ο ταπεινός είναι ελεύθερος καί ανεξάρτητος από όλα αυτά. Αυτό γίνεται ,μόνο μέ τήν ένωση μέ Τόν Χριστό. Ολες οί αισθήσεις νά λειτουργούν,σύμφωνα μέ τόν νόμο Τού Κυρίου. Νά είσαστε έτοιμοι νά -κενωθείτε- στόν οποιονδήποτε. Αυτό είναι ελευθερία. Οπου αγάπη,εκεί ελευθερία. Ζώντας μέσα στήν αγάπη Τού Θεού,ζείτε μέσα στήν ελευθερία.
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου.
0 Σχόλια