...Ετσι μέ κομμένο τό ένα πόδι καί τυφλός, καθηλώθηκε έγκλειστος τά τελευταία 7 χρόνια τής ζωής του, μέσα σ'ένα δωμάτιο,στό βάθος τού σπιτιού του, πού έμοιαζε μέ κελλάκι.Αργότερα εμφανίστηκαν καί στό δεξί πόδι έλκη καί οιδήματα μελανά-νεκρωμένα δάκτυλα από τήν γάγγραινα πού απλωνόταν καί πού τού έφερνε πόνους.Κάποτε ένιωθε, σάν νά τού πριονίζουν τό πόδι καί είχε πόνους καί στό ακρωτηριασμένο. Οταν τόν ρωτούσαν πώς είναι,έλεγε:-Ας παραλύσει όλο μου τό σώμα,μόνο τό δεξί μου χέρι νά έχω γιά νά κάνω τόν σταυρό μου....ίσως άν γύριζα στήν πλατεία,στό πλατάνι νά αμάρτανα.Γιά τίς μετακινήσεις του μέσα στό σπίτι είχε ένα αναπηρικό καροτσάκι, μά όταν τού πρότειναν νά βγεί έξω μ'αυτό έλεγε:-Εδώ μέσα δέν είμαι μόνος, έχω Αγίους συντροφιά. Αλλοτε έλεγε:- Ο Χριστός είπε- εν τώ κόσμω θλίψην έχετε (όχι χαρά)...Αχ ! μακάρι νά παιδευτούμε εδώ νά'ναι ο παιδεμός ο τελευταίος..καί...ξέρεις τί είναι,κόσμο ν'ακούς καί κόσμο νά μήν βλέπεις ? (είχε τυφλωθεί ). Ετσι στήν ησυχία, έφθανε στήν απαραίτητη γι αυτόν αυτοσυγκέντρωση καί στήν -προσευχούλα-όπως τήν έλεγε, πού τόν τραβούσε σάν μαγνήτης.Οσοι τόν επισκέπτοντο στό βορεινό εκείνο κελλάκι του, έφευγαν αναπαυμένοι,γιατί ο Τάσος ταπεινά, έλεγε αγιογραφικά χωρία καί τά ανέλυε μέ διάκριση καί αγάπη πρός τόν καθένα, αναθέτοντας όλα τά ζητήματα στόν Θεό, γιατί όπως έλεγε:-Μόνο μέ άνωθεν φωτισμό αλλάζει ο άνθρωπος.
Κάποτε ο Τάσος είδε ένα όνειρο καί κατάλαβε τί σημαίνει στενή καί τεθλιμμένη οδός:-Νά ήμουν μ'ένα αλογάκι αδύναμο,νηστικό,παραδομένο τελείως καί πηγαίναμε μ'ένα κάρο σ'ένα δρόμο όλο γωνίες.Τό αλογάκι σταματούσε κάθε τόσο. Πάω νά τό βοηθήσω καί τότε κατάλαβα πώς τό αλογάκι ήμουν εγώ καί ήμουν μέσα στά κόλια (τά ξύλα πού μαζεύουν) καί μέ δυσκολία πήγαινα καί γκρεμός μπροστά κι όμως πήγα μπροστά λέγοντας,:-αχ! κουράστηκα-καί τότε ακούστηκε μία φωνή σάν ψαλμωδία από καμπάνες,:-Λίγο ακόμα καί θά ξεκουραστείς.
Ασκητές μέσα στόν κόσμο.Β' Αναστάσιος Μαλαμάς.
0 Σχόλια