Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ( ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ )

 

Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι,ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνεικαι μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει. Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφανκι αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,νά που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα! Α! πώς είχα σα μάνα κι εγώ λαχταρήσει (ήταν όνειρο κι έμεινεν, άχνα και πάει)σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσεικι από δόξες αλάργα κι αλάργ’ από μίση! Ένα κόκκινο σπίτι σ’ αυλή με πηγάδι…και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι… νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδυ,το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι. Κι άμ’ ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι,με τα ρούχα γεμάτα ψιλό ροκανίδι,(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι ν’ ανασαίνει βαθιά τ’ όλο κέδρον αγέρι. Κι αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσειτον καλό σου τον ίσκιο, Πατέρα κι Αφέντη,η ακριβή σου να βγάνει νερό να σου χύσει,ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν’ αρχίσει. Κι ο κατόχρονος θάνατος θα ’φτανε μέλικαι πολλή φύτρα θ’ άφηνες τέκνα κι αγγόνιακαθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι,τ’ αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει. Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρην ομπόλια, για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει…Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρω περβόλια,λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια. Φεύγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου,Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις. Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου! Καθώς κλαίει, σαν της παίρνουν το τέκνο, η δαμάλα,ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια.Στύλωσέ μου τα δυο σου τα μάτια μεγάλα: τρέχουν αίμα τ’ αστήθια, που βύζαξες γάλα. Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σουστα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά μπεις!Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιό τ’ όνομά σου! Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείληΔολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθηκι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ’ρθει το δείλι,το σταυρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου κι οι φίλοι. Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα, σα ρωτήσανε: -Ποιός ο Χριστός; τί ’πες -Νά με!Αχ! Δεν ξέρει, τί λέει το πικρό μου το στόμα!Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα! Κώστας Βάρναλης.