-Ησυχία! Σιωπή! Ω βλογημένη σιωπή, που μέσα σε σένα ακούγω τις μυριάδες μυστικές φωνές του παντός! Κι ω ταραχή και βουή της πολιτείας, που με εμποδίζεις ν’ ακούσω την υπερκόσμια αυτή και πολύηχη σιωπή, που την ακούω σε τούτη την έρημο! Τώρα καταλαβαίνω καλά, γιατί στην έρημο ακούγανε οι ασκητές τη φωνή του Θεού και καταλαβαίνανε τα μυστήρια.
Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νά'ναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι’ ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ’ αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: -Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας.
-Τίποτα δεν αγάπησα τόσο όσο τον Θεό και τους καλούς ανθρώπους. Και κανένα θεριό δε φοβήθηκα τόσο όσο τους κακούς ανθρώπους. Πανικόβλητος θα φύγω από τούτη τη ζωή!
Φώτης Κόντογλου
από π. Τέρτιος Κωνσταντόπουλος.
.jpg)
.){kind=link}
0 Σχόλια