Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ, ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΥΣ ΛΗΣΤΕΣ, ΤΟ ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ ΤΟΥ.

Η πίστη τού Γέροντα Γαβριήλ τού Αναχωριτή ήταν πολύ μεγάλη.Πολλές φορές, γιά νά ταπεινωθεί η πίστης τών ανθρώπων πού βρίσκονταν κοντά του, Ο Θεός επέτρεπε νά ευωδιάζει ο ίδιος καί τό κελλί του ολόκληρο. Διαβάζουμε στόν βίο του: Συχνα, ιδιαίτερα μετά τήν Θεία Κοινωνία, ο πατήρ Γαβριήλ αισθανόταν ένα θαυμάσιο άρωμα.Τότε δέν μπορούσε νά κρύψει τήν χαρά του, φώναζε τόν διακονητή καί ρωτούσε:-Σού μυρίζει κάποιο άρωμα? - Μήν τό πιστεύεις π.Γαβριήλ. Δέν είσαι καλά. Οχι, δέν μού μυρίζει τίποτα. Δέν υπάρχει κανένα άρωμα εδώ. Kαί ο Γέροντας τού απαντούσε:- Ο λόγος πού δέν μπορείς νά τό νιώσεις, είναι γιατί διαβάζεις φτηνά ρομάντζα καί σέ περιβάλλουν δαιμονικά πνεύματα.Σέ περιμένει καταστροφή.Βλασφημείς τό Πνεύμα Τού Θεού μέ τά φτηνά σου ρομάντζα.Σέ παρακαλώ, μήν τά διαβάζεις άλλο πιά. Τό κελί τού π.Γαβριήλ βρισκόταν στόν κεντρικό διάδρομο πού οδηγεί στό καθολικό τού μοναστηριού.Κι οί αδελφοί, στίς 4 τό πρωϊ πού πήγαιναν γιά τόν όρθρο,σταματούσαν λίγο, νά επισκεφθούν τόν πονεμένο μά πάντα χαρούμενο Γέροντα,γιά νά τού δώσουν κουράγιο.Ο καλός πατήρ Βησσαρίων πού ηγουμένευε,τόν επισκεφτόταν σχεδόν κάθε μέρα. Κι άλλοι πατέρες πήγαιναν συχνά. Ενας απ'αυτούς ο π.Επιφάνιος, ένιωσε τό άρωμα πού ανάδιδε τό κελλί του,γύρισε αμέσως στόν διακονητή τού πατρός Γαβριήλ καί τού είπε:-Ιωσήφ,τί κολώνια έβαλες στόν Γέροντα? Θεέ μου,πρέπει νά είναι πανάκριβο άρωμα! Μυρίζει θεσπέσια ! Αφού έφυγε ο π.Επιφάνιος, ο π.Γαβριήλ, γύρισε στόν διακονητή του καί τού είπε:-Λοιπόν, τί έχεις νά πείς τώρα? Ο Ιωσήφ έκλαιγε μέ λυγμούς. Εκανε μία μετάνοια στό κρεββάτι τού Γέροντα καί τού είπε:-Συγχώρεσέ με καί κάνε προσευχή γιά μένα. Σύντομα μπήκε μέσα ένας άλλος ιερομόναχος ο π.Αβενήρ,πού τού άρεσαν οί κολώνιες καί τίς χρησιμοποιούσε.Ενοιωσε κι αυτός τό περίεργο άρωμα στό κελλί τού πατρός Γαβριήλ καί ρώτησε τόν διακονητή του:-Πού καί πόσο αγόρασες αυτό τό εκλεκτό άρωμα? Κι εγώ,θυμόταν ο π.Γαβριήλ,ήμουν ξαπλωμένος καί πληγωμένος,σάν τόν εμπεσόντα στούς ληστές.Είχα κοινωνήσει όμως, τό ζωοποιό Σώμα καί Αίμα Τού Χριστού, επομένως είχα μέσα μου, τό Πνεύμα τό Αγιο.Ηταν φυσικό νά νιώσουμε τό άρωμά Του. Ο Χριστός, σάν τόν καλό Σαμαρείτη τής παραβολής, ρίχνει στίς πληγές τού ανθρώπου πού έπεσε στούς ληστές, τό λάδι καί τό κρασί τής χάρης Του.

Τό Γεροντικό τού Βορρά. Πέτρου Μπότση.