...ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΓΑΠΗ!!!
Ένα πρωινό Κυριακής, ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης κατηφόριζε, μαζί με έναν γνωστό του ηλικιωμένο χωρικό, προς την Εκκλησία ενός χωριού. Στο δρόμο συνάντησαν μια παρέα έξι-επτά νεαρών που βάδιζαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο χωρικός ρώτησε τους νεαρούς: -Πού πάτε παιδιά; Εκείνοι απάντησαν: -Στο καφενείο. Τότε ο χωρικός (που ήταν πολύ αυστηρός) τους είπε: -Δεν ντρέπεστε, Κυριακή πρωί σήμερα, αντί να βρίσκεστε στην Εκκλησία, πηγαίνετε στο καφενείο; Χριστιανοί είστε σεις; Και τους εξαπέλυσε ένα υπαίθριο ζηλωτικό κήρυγμα. Οι νεαροί του μίλησαν υβριστικά και συνέχισαν το δρόμο τους. Ο Γέροντας σιωπούσε. Ο χωρικός, γεμάτος έξαψη και αυταρέσκεια, είπε στο Γέροντα: -Καλά τα είπα στα παλιόπαιδα; Κοι ο Όσιος Πορφύριος του είπε: -Δεν τα είπες καλά Ο χωρικός, που περίμενε συγχαρητήρια, πικράθηκε από την απάντηση του Οσίου. Έφτασαν στην Εκκλησία. Ο Όσιος Πορφύριος μπήκε στο Ιερό και ο χωρικός έπιασε ένα στασίδι. Δεν πέρασε μισή ώρα και να 'σου, όλοι οι νεαροί της παρέας να μπαίνουν στην Εκκλησία! Ο χωρικός έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση. Μόλις τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και βγήκε ο Όσιος Πορφύριος από το Ιερό, ο χωρικός έσπευσε να τον συναντήσει και του έδειξε τα παιδιά λέγοντας τον: -Είδες που μου είπες ότι δεν τους τα είπα καλά; Σκέφτηκαν τα λόγια μου και ήρθαν στην Εκκλησία. Και ο Όσιος Πορφύριος χαμογελώντας του εξήγησε, ότι ήρθαν, επειδή προσευχόταν σιωπηλά γι' αυτά και όχι διότι επηρεάστηκαν από τον τρόπο του Πράγματι η προσευχή επηρεάζει και αλλάζει τους άλλους ανθρώπους και όχι τα λόγια μας... Γι' αυτό να μην μιλάμε στους άλλους για τον Θεό, αλλά να μιλάμε στον Θεό για τους άλλους. Είμαστε α γ ά π η Ο Θεός είναι αγάπη. Κι εμείς επίσης είμαστε αγάπη, επειδή είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δική Του. Η έλλογη ύπαρξή μας είναι ένας και μόνο πόθος, ένα και μόνο πάθος, η δίψα και η κραυγή για αγάπη. Ό,τι δεν έχει νοθευτεί μέσα μας είναι αγάπη. Οντολογικά είμαστε αγάπη. Και ο Θεός, όπως κι εμείς, είναι μια κραυγή αγάπης, ένα απόλυτο πάθος και απόλυτη δίψα για αγάπη. Η αγάπη είναι ο λόγος της ύπαρξής μας. Και αυτή η αγάπη του Θεού είναι ίδια με τη δική μας, και δεν έχει τέλος, όπως και η φωτιά της κολάσεως. Είναι μια δίψα που δεν μπορεί ποτέ να σβήσει, επειδή όσο πίνουμε τόσο πιο πολύ λαχταράμε. Και μέσα στην ύπαρξή μας, μέσα σε όλες μας τις κινήσεις, κρατάμε την ανάμνηση του Θεού στον οποίο έχουμε τη ρίζα μας, ακόμα κι όταν είμαστε πολύ μακριά Του. Είμαστε σαν πλάσματα της θάλασσας, που ακόμα κι όταν έχουν πια μεταφερθεί μακριά της, σε κάποιο εργαστήριο, κρατούν την ανάμνησή της και συνεχίζουν για μας να κινούνται με τον ρυθμό των κυμάτων της. Ο Πατέρας δεν γνωρίζει ανάπαυση μέχρι η κτίση, σαν τον άσωτο υιό, να επιστρέψει σ’ Εκείνον. Λαχταρά για μας με απέραντη νοσταλγία· και το Άγιο Πνεύμα είναι ο αναστεναγμός αυτής της λαχτάρας.
0 Σχόλια