Τά πρώτα χριστιανικά χρόνια, θυσίαζαν οί άνθρωποι τήν ζωή τους γιά Τόν Χριστό. Οταν σταμάτησαν οί διωγμοί καί οι εικονομαχίες, δέν χρειαζόταν νά θυσιάζονται οι χριστιανοί, γιατί ελεύθεροι πλέον, λάτρευαν Τόν Θεό καί ακόμα πιό ελεύθερα, μετά τήν τουρκοκρατία.Παρά ταύτα γιά τούς χριστιανούς σέ όποια εποχή κι άν βρίσκονται, πάντα θά υπάρχουν οί αρένες. Οχι αρένες μέ λιοντάρια καί τίγρεις, αλλά αρένες στί οποίες ριχνόμαστε όσοι λατρεύουμε Τόν Ιησού Χριστό, θυσιάζοντας τά πάθη μας. Αλήθεια, δέν είναι μικρό πράγμα,πρός δόξαν Θεού καί σωτηρίαν τής ψυχής μας νά παλεύουμε μέ απαιτήσεις καί δικαιώματα, μέ εγωπάθειες καί εγωκεντρισμούς, μέ μίση καί πάθη, μέ χίλιους δύο εχθρούς πού υπάρχουν μέσα μας καί γύρω μας.
Η λατρεία πρός Τόν Θεό,ελευθερώνει, η λατρεία πρός τήν ύλη (πρόσωπα ή πράγματα) σκλαβώνει,δεσμεύει καί προκαλεί συμφορές.
Μαρίτσα Σαραντζιώτου-Σπύρου.
0 Σχόλια