ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΣΑΝ ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

 

Ολα αυτά ήταν τόσο όμορφα παρήγορα καί πειστικά, πού άρχισα κι εγώ νά βλέπω τόν θάνατο μέ άλλα μάτια.Αυτό πού μέ δυσκόλευε περισσότερο ήταν, ο αποχωρισμός τών αγαπημένων μου προσώπων καί πραγμάτων, αλλά καί η μορφή τού τέλους (ποιά θά ήταν καί πώς θά τήν άντεχα.) Κί εκείνη, μού άνοιξε γιά καλά τά μάτια, λέγοντάς μου:-Οταν είσαι ενωμένος μέ Τόν Θεό,βαθειά καί ουσιαστικά,έτσι ώστε η ψυχή νά αγάλλεται πού βρίσκεται σέ μία πορεία γιά συνάντηση μέ Τόν Δημιουργό της, τότε καί μόνον τότε, δέν φοβάσαι τό τέλος αυτής τής ζωής.Τότε αντέχεις τό όποιο τέλος, άν σκεφθείς τό τέλος, τόσων μαρτύρων καί Αγίων, τότε λές :-Εγώ ποιός είμαι πού δέν θά ταλαιπωριθώ, πού δέν θά πάθω...καί τότε είναι πού έρχεται η χάρις Τού Θεού καί γλυκαίνει τίς πικρές ώρες, δίνοντάς σου ακριβό συνοδοιπόρο τήν αλήθεια τής άλλης ζωής. Αδελφούλα, όσο τό πνεύμα βρίσκεται μέσα στό σώμα, η έλξη τής γής τό αναγκάζει νά κτίζει θεμέλια, πού μία μέρα θά αποδειχθούν σαθρά. Αν όμως καταφέρει νά απαγκυστρωθεί από τά θέλγητρα τής γής, μαζεύει υλικά γιά τήν αιώνια κατοικία, μέ πρώτη ύλη τήν αγάπη. Μέ τέτοιο πνεύμα η ψυχή αγάλλεται, μέ τέτοιο πνεύμα οδηγείται στό κατώφλι Τού Θεού. Σίγουρα μέσα σου γεννιέται τό ερώτημα, πώς νά απαγκυστρωθεί τό πνεύμα, από τά θέλγητρα τής ζωής. Τό... ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΣΑΝ ΑΘΑΝΑΤΟΣ...τά λέει όλα. Εγώ αδελφούλα από τότε πού έκανα πράξη, αυτή τήν σοφή προτροπή, έζησα τήν απόλυτη ευτυχία. Δηλ. εκτιμούσα τήν κάθε στιγμή πού ζούσα, σάν νά ήταν η τελευταία μου. Τό ίδιο ένοιωθα καί μέ τούς ανθρώπους γύρω μου,γι αυτό καί πάντα τούς περιέβαλα μέ αγάπη καί κατανόηση. Δέν έχανα όμως τήν προσωπικότητά μου,ούτε τούς άφηνα νά μέ ποδοπατήσουν, γιατί διαφορετικά άθελά μου θά δημιουργούσα γύρω μου,θηρία καί τέρατα. Χαιρόμουν τήν δημιουργία, τά ταξίδια, τίς επιτυχίες,τίς ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς νά είμαι δοσμένη σ'αυτά καί δεμένη μέ όλα αυτά. Χαιρόμουν καί λυπόμουν,αλλά χωρίς πάθος, γιατί τό πνεύμα μου είχε χαράξει ανοδική πορεία καί όταν θά έλθει η ώρα νά φύγει από τό σώμα, τό μόνο πού θά κάνει θά είναι ν'αφήσει κάτω στήν γή, τό πύλινο σπίτι του (είς γήν εξ'ής ελήφθη ).Τό σώμα δέν αισθάνεται τίποτα χωρίς τήν ψυχή γιατί αυτή είναι πού πονάει, πού λυπάται, πού χαίρεται. Μέ αυτό τόν τρόπο ζωής, τό πνεύμα δέν προσπαθεί νά κερδίσει τόν Παράδεισο, αλλά νά γεμίσει μέ Χριστό τήν ψυχή. Ετσι προστατεύεται η ψυχή,ομορφαίνει η ψυχή καί..... Αυτό ακριβώς είναι, πού θά πάρει μαζί της, στήν νέα της, τήν παντοτινή ζωή.

Μαρίτσα Σαραντζιώτου-Σπύρου.