ΕΝ ΤΑΙΣ ΝΥΞΙ ( ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΡΙΤΗΣ ).

Βαθιά προχώρησε η νυχτιά
και μες στον οίκο του Θεού μου
ούτε ψυχή δεν είναι πια.

Στην άκρη εδώ γονατισμένος,
αντίκρυ μου είν’ ο Σταυρωμένος,
στη μισοσκότεινη γωνιά
ακούω τις σκέψεις μου μια μια
να πέφτουν σαν σταγόνες μύρου
στην άπειρη έκταση του απείρου.

Είν’ η ψυχή βαριά απ’ τη λύπη
για την ειρήνη που μας λείπει,
αντίκρυ μου είν’ ο Σταυρωμένος
κι απ’ τις πληγές Του όπως πονά
μια προσευχή είν’ ο λογισμός μου
για την ειρήνη όλου του κόσμου.

Γιώργος Βερίτης.