ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ !!!

Η ψυχή αδελφούλα,ζητάει τό τέλειο,ποθεί τό τέλειο, αλλά τό τέλειο είναι επάνω.Γιά νά τό φθάσει πρέπει τό πνεύμα νά παλέψει μέ τήν σάρκα. Νά προσπαθήσει νά δεχθεί τήν ατέλεια πού υπάρχει κάτω. Νά τήν δεχθεί μέ ταπείνωση, μέ καλοσύνη καί μετάνοια γιά τά καμώματα τής σάρκας.Δέν είναι εύκολο, αλλά μέ αυτά τά υλικά,τό πνεύμα θά ζημώσει τόν άρτο, πού θά αφήσει στό κατώφλι Τού Θεού,γιά νά μπορέσει η ψυχή νά εισέλθει καί νά ανταμώσει τό τέλειο. Θά μπορούσε νά μού μιλάει ατέλειωτες ώρες γιά τήν ζωή της,γιά τούς ανθρώπους πού είχε γύρω της, γιά τούς δυνάστες τής ζωής της,πού τελικά αποδέιχθηκαν ευεργέτες της. Γιά τά ασύλληπτα γεγονότα πού έζησε ( άλλα εφιαλτικά καί άλλα ονειρεμένα ),γιά τόν πολύ ευαίσθητο ψυχικό της κόσμο, πού κουβαλούσε από κληρονομιά ή από τίς εξωτερικές επιδράσεις, αλλά καί γιά τήν δύναμη πού κουβαλούσε μέσα της. Θά μπορούσε,όπως μού έλεγε,νά γράψει βιβλίο μέ όλα αυτά. Δέν τό έκανε όμως,προτίμησε όλα αυτά νά τά εναποθέσει στά χέρια Τού Θεού κι αυτή νά κρατήσει στά δικά της χέρια,τήν ευγνωμοσύνη! Οί άνθρωποι τής έδιναν τό γάλα, αλλά όχι τό μέλι κι αυτή,αντί νά τό βρεί σέ κάποια -σούπερ μάρκετ-,τό πήρε κατ ευθείαν από -τήν πηγή-γιά νά είναι ανόθευτο,καθαρό καί ωφέλιμο. Χρόνια εκλιπαρούσε η φτωχή ένα -σ'αγαπώ-, μία λέξη πού γιά κείνον δέν ήταν τίποτα,μά πού γιά κείνην ήταν ο κόσμος όλος. Γιατρειά στήν αρρώστια της, νερό στήν δίψα της, ζεστασιά στήν παγωνιά της! Μία λέξη πού δέν στοιχίζει τίποτα,μπορεί νά φιάξει ή νά χαλάσει, τόν κόσμο ολόκληρο. Ω! πόσο λάθος έκανε πού αγνοούσε τήν αξία της! Τόσες άσχημες λέξεις είχαν βγεί από τά χείλη του, επειδή ένοιωθε τήν ανάγκη νά τίς βγάλει, αυτή ήταν τόσο γλυκιά, γιατί τήν έκρυβε? Γιά ποιόν τήν έκρυβε ? Πόσον καιρό μπορεί νά ζήσει μία γυναίκα μεσ'στήν παγωνιά, άρρωστη καί διψασμένη ? Αραγε, σάν τής προσφέρουν τήν γιατρειά, δέν θά τήν δεχθεί ? Οταν τής δώσουν νερό νά πιεί, θά τό περιφρονήσει ? Κι όταν ανάψουν μία φωτιά δίπλα της, δέν θά θελήσει νά ζεστάνει, γιά λίγο έστω,τά δάκτυλά της ?
 Δέν δεχόταν όμως προσωρινές λύσεις, γι αυτό έψαξε νά βρεί Τόν τέλειο Εραστή! Μέ τόν Θείο Ερωτα, αλλάζουν τά πάντα.Μία φορά ζητούσε νά τό ακούσει από εκείνον κι όμως τό άκουσε από αλλού χίλιες χιλιάδες φορές. Τής τό είπε η πλάση, νέοι, γέροι καί παιδιά, άνδρες καί γυναίκες,όμως δέν είχε πιά ανάγκη νά τήν αγαπάνε. Αυτό πού διαρκώς επιθυμούσε ήταν, νά μπορεί αυτή νά αγαπά τούς άλλους! Αυτό τήν έκανε πολύ ευτυχισμένη. Πλέον δέν φοβόταν κανέναν καί τίποτα. Ο μοναδικός τής φόβος ήταν, νά μήν χάσει Τόν Θεό, γιά Τόν Οποίον δέν γνώριζε τίποτα, ένοιωθε όμως τήν παρουσία Τού Ποιητού τών πάντων,έντονα μέσα της καί γύρω της.


Μαρίτσα Σαραντζιώτου- Σπύρου.