Ο γέροντας δεν σταμάτησε από την ημέρα της κοίμησής του να επεμβαίνει θαυματουργικά, ως έχων παρρησίαν προς τον φιλάνθρωπον Θεόν. Και είναι φυσικό, αφού τώρα είναι πλησίον του Θεού που τόσο αγάπησε και έχει χάρη πλουσιότερη. Τώρα δεν κουράζεται το ασθενικό του σώμα να τρέχει σ’ όσους έχουν ανάγκη. Ευλογείτα πνευματικά του παιδιά από τον ουρανό, προς δόξαν Θεού. Τα θαύματα που ήδη αναφέραμε, καθώς και τα επόμενα, είναι αυτά που είδαν και έζησαν όσοι ήσαν κοντά του, ή μετά την κοίμησή του. Αρκετά μένουν άγνωστα γιατί, δυστυχώς, πολλοί έχουν αναπαυτεί, ενώ άλλους δεν κατέστη δυνατό να συναντήσουμε κ.λπ. Καταγράφουμε όσα η αγάπη των πνευματικών του παιδιών μας εμπιστεύθηκε.
Η κ. Ρ. Π. διηγείται ένα από τα πλέον εντυπωσιακά:
«Το 1973 μου έτυχε ένα ατύχημα. Περπατώντας έπεσα και χτύπησα πολύ άσχημα, τραντάχτηκε όλο το σώμα μου. Εκείνη την ώρα δεν έδωσα σημασία. Εργαζόμουν ως γραμματέας σε μια κλινική. Πήγα στη δουλειά μου και οι νοσοκόμες καθάρισαν τις πληγές. Την άλλη μέρα αδύνατο να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Είχα φρικτούς πόνους στη μέση. Με πήρε ο αδελφός μου και πήγαμε στο γιατρό. Κάναμε ακτινογραφία και ο γιατρός Χ. είπε χαρακτηριστικά:
-Καραμπινάτη η ζημιά που έπαθε. Έχουν τόσο διαλυθεί οι σπόνδυλοι 04-05 και ο δίσκος έχει κάνει αιματώματα, που δεν ξέρω πως θα γίνει καλά. Έχω ένα φίλο γιατρό Γερμανό, ο οποίος θα μπορεί να μας πει περισσότερα.
Έδειξε τις ακτινογραφίες στο Γερμανό γιατρό κι εκείνος είπε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Μου συνέστησαν ακινησία και μου έδωσαν μια ζώνη με σιδερένιες λάμες. Γύρισα σπίτι, έπεσα στο κρεβάτι, αλλά πονούσα φοβερά. Κανένα παυσίπονο δεν με ανακούφιζε. Παρακαλούσα όλους τους αγίους, πότε τον ένα, πότε τον άλλο να με βοηθήσουν. Μια μέρα θυμήθηκα τον πνευματικό μου πατέρα, τον πατέρα Αθανάσιο και τον παρακάλεσα θερμά.
-Εσύ που είσαι στον ουρανό, εσύ που είσαι κοντά στο Θεό, ρίξε μια ματιά στο Μαρουσάκι (έτσι τόλεγε πάντα)˙ η ματιά σου αυτή θα με βοηθήσει, θα μπορέσει να μου γλυκάνει τους πόνους.
Είπα και άλλα παρόμοια, έκλαψα και παίρνοντας ένα παυσίπονο χάπι κοιμήθηκα. Η απάντηση του γέροντα ήταν άμεση. Είδα ένα ολοζώντανο όνειρο ότι βρισκόμουν στη Νερατζιώτισσα και καθόμουν σε καρέκλα στο αριστερό παραθυράκι. Σε μια στιγμή ανοίγει η Ωραία Πύλη και βγαίνει ο π. Αθανάσιος. Φορούσε την καλή του στολή και κρατούσε μια μεγάλη σύριγγα με κόκκινο υγρό σαν αίμα. Μου είπε:
-Έλα, παιδί.
Και ετοιμάστηκε να μου κάνει την ένεση στο πόδι. Εγώ ντρεπόμουν, σήκωσα λίγο τη φούστα μου και μου έκανε την ένεση στο γόνατο. Την ώρα εκείνη ένιωσα τον πόνο και το υγρό να μπαίνει στο πόδι μου. μόλις τέλειωσε μου είπε:
-Έλα, παιδί, από τη στιγμή αυτή είσαι καλά και δεν θα κάνεις καμιά επέμβαση, ούτε στο εξωτερικό θα πας.
Γύρισε και μπήκε στο ιερό από την Ωραία Πύλη.
Όταν μετά από λίγο ξύπνησα, είπα να δοκιμάσω. Κινήθηκα λίγο και δεν πονούσα. Άρχισα να λύνω τη ζώνη, ελευθερώθηκε το σώμα μου και σηκώθηκα σιγά – σιγά. Κάθισα στο κρεβάτι και στο σημείο που έγινε η ένεση διέκρινα ένα σημάδι, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Άρχισα να κλαίω και να ευχαριστώ τον παππούλη, γιατί κατάλαβα ότι έγινα καλά. Περπάτησα μέσα στο σπίτι και όταν με είδαν οι δικοί μου τρόμαξαν.
-Τι κάνεις εκεί; Μου είπαν.
-Είμαι καλά. Ο π. Αθανάσιος με έκανε καλά!
Ο αδελφός μου πήρε τηλέφωνο το γιατρό, ο οποίος είπε αμέσως να πάμε εκεί. Πήγαμε, βγάλαμε ακτινογραφίες. Δεν υπήρχε τίποτα, καμιά βλάβη. Η μέση μου είχε επανέλθει και ήταν όπως πριν. Μετά από μια εβδομάδα πήγα στον τάφο του και έκλαψα πολύ, ευχαριστώντας τον».
Η κ. Μ. Λ. διηγείται:
«Το 1994 ο ηλικίας 5 χρόνων εγγονός μου αρρώστησε με τα αυτιά του. Μάζεψαν υγρό και πονούσε πολύ. Ιδιαίτερα όταν περνούσε μηχανάκι που έκανε θόρυβο, ή κάτι παρόμοιο, το παιδί τρελαινόταν από τους πόνους και φώναζε σπαρακτικά. Οι γιατροί συνέστησαν δύο επώδυνες εγχειρήσεις, που θα ταλαιπωρούσαν πολύ το παιδί. Μετά από πολλούς δισταγμούς το αποφασίσαμε, γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Πριν όμως, σκεφθήκαμε να πάμε στο μοναστήρι μαζί με το παιδί. Στον τάφο του γέροντα είπαμε στο μικρό.
-Γιαννάκη, ανέβα πάνω στον τάφο του παππούλη και πες του να σε κάνει καλά.
«Πράγματι, ο μικρός ανέβηκε, ξάπλωσε μόνος του στον τάφο και έλεγε με την παιδική του αφέλεια:
-Παππούλη κάνε καλά τα αυτάκια μου.
«Από την ημέρα εκείνη το παιδί συνήλθε. Πήγαμε στο γιατρό να το δει πριν κάνουμε την εγχείρηση. Του έκανε την εξέταση, αλλά δεν βρήκε τίποτα σε κανένα απ’ τ’ αυτιά του. Απόρησε και μας ρώτησε:
-Μα τι έγινε, του κάνατε κάποια θεραπεία;
-Όχι, γιατρέ, αφού θα κάνουμε εγχείρηση, όπως μας είπατε.
-Το παιδί δεν έχει τίποτα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω!
«Φύγαμε απ’ το γιατρό χαρούμενοι. Ο γέροντας είχε κάνει το θαύμα του. Σε λίγες ημέρες πήραμε μια λαμπάδα και ανεβήκαμε στο ησυχαστήριο να ευχαριστήσουμε το γέροντα. Όταν φτάσαμε, πήγαμε κατευθείαν στον τάφο του και είπαμε στο μικρό να ανέβει στον τάφο και να ευχαριστήσει τον παππούλη. Κατά σύμπτωση, εκείνη την ώρα, πάνω στο τάφο ήταν κι ένα άλλο παιδάκι συνομήλικο με τον εγγονό μας.
«Και τότε άρχισε ένας παράξενος παιδικός τσακωμός. Λέει ο δικός μας:
-Κατέβα κάτω, ο παπούλης είναι δικός μου, γιατί εμένα μου έκανε καλά τα αυτάκια μου.
«Και ο άλλος απάντησε:
-Όχι! Δικός μου είναι ο παπούλης, γιατί κι εμένα με έκανε καλά!
«Κι εμείς και οι γονείς του άλλου παιδιού παρακολουθούσαμε συγκινημένοι τον παιδικό καβγά, που αποκάλυπτε ταυτόχρονα δύο θαύματα στα μικρά αυτά παιδάκια».
Η κ. Λ. Δ. αφηγείται:
«Ήταν Κυριακή βράδυ όταν η μητέρα μου έπαθε διάτρηση στομάχου και την μεταφέραμε επειγόντως στο νοσηλευτικό. Η κατάστασή της πολύ σοβαρή κι επικίνδυνη. Ο εφημερεύων γιατρός δεν ήξερε τι να κάνει. Τουλάχιστον να βρισκόταν ο επιμελητής. Αλλά αυτό φάνηκε αδύνατο, γιατί λόγω της αργίας, ο επιμελητής έλειπε. Είπαμε πως δεν υπάρχει ελπίδα. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή, σκέφθηκα τον αγιασμένο πνευματικό μας, που πάντα μας βοηθούσε και τον κάλεσα να προστρέξει. Του είπα με δάκρυα:
-Αχ! π. Αθανάσιε, εσύ ξέρεις απ’ αυτά, ξέρεις πόσο θέλουμε να ζήσει η μητέρα μας˙ βοήθησέ την.
«Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή, εντελώς ανέλπιστα, βρέθηκε ο επιμελητής και ήρθε αμέσως. Η επέμβασή του ήταν καίρια και η μητέρα μου, όχι μόνο απέφυγε το θάνατο, αλλά συνήλθε εντελώς. Και γω δεν θα πάψω να το λέω παντού».
Κάποια Μαρουσιώτισσα, λίγο μετά την κοίμηση του γέροντα, τον παρακαλούσε να λύσει τα δεσμά της ατεκνίας και να χαρίσει ένα παιδάκι στο γιο και τη νύφη της, που χρόνια δεν τεκνοποιούσαν. Ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο της τον άγιο Νεκτάριο, που κρατούσε ένα δέμα στα χέρια του. Δεν τον γνώρισε και τον ρώτησε:
-Ποιός είσαι εσύ, παππούλη, μου; Εγώ παρακαλώ τον π. Αθανάσιο.
-Εγώ είμαι ο άγιος Νεκτάριος και με έστειλε ο π. Αθανάσιος να σου φέρω αυτό το δέμα, γιατί ο ίδιος εν έχει πάρει ακόμα τη θέση του, το «διορισμό» του.
Η γυναίκα είδε ότι πήρε το δέμα, το άνοιξε και μέσα βρήκε μωρουδιακά. Πράγματι, τα δεσμά της ατεκνίας λύθηκαν και το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά.
Ο κ. Μ. Π. διηγείται:
«Η σύζυγός μου Ε. έπαθε από τσίμπημα μέλισσας αλλεργικό σοκ. Τη μεταφέραμε επειγόντως στο νοσοκομείο. Έγινε από κακή διάγνωση κάποιο ιατρικό λάθος, η πίεση κατέβηκε κάτω από το 3 και κινδύνευε σε 1- 2 λεπτά να πεθάνει. Οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες. Η κατάσταση ήταν εξαιρετικά κρίσιμη. Εγώ καθόμουν έξω από το θάλαμο σε τρομερή αγωνία και ένταση. Εκείνη τη στιγμή σκέφθηκα και επικαλέστηκα τον π. Αθανάσιο. Και τον βλέπω ολοζώντανο να τρέχει, να με προσπερνάει και να μπαίνει βιαστικά στο θάλαμο. Την ώρα εκείνη οι γιατροί κατάφεραν με μια ένεση να την συνεφέρουν. Πιστεύω όμως πως η επέμβαση του γέροντα ήταν καθοριστική».
Μια μέρα μετέφεραν δυο δαιμονισμένες σε μοναστήρι του Άργους. Οι μοναχές ειδοποίησαν τον Σεβ. Μητροπολί τη κ. Ιάκωβο, – πνευματικό παιδί του γέροντα. Ο Μητροπολίτης πήγε και διάβασε τις σχετικές ευχές. Τα δαιμόνια φρύαξαν, φώναζαν, έβριζαν.
-Θα φύγω και θα τα σπάσω όλα εδώ μέσα!
Ο Μητροπολίτης, για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα, απάντησε:
-Θα φύγεις και θα πας στον τάφο του π. Αθανασίου.
-Έ, όχι στον παλιόγερο, το γέρο – ξεκούτη, τον τρυπιοτσέπη. Όχι σ’ αυτόν τον παλιόγερο.
Τελικά τις μετέφεραν στο ησυχαστήριο. Μπροστά στο τάφο του γέροντα ο π. Σ. διάβαζε τις ευχές. Οι φωνές των δαιμονισμένων ακούγονταν πολύ μακριά, τόσο που ανησύχησαν στα κοντινά σπίτια και αναρωτιόνταν τι συμβαίνει στο μοναστήρι.
-Μας έκαψε αυτός ο καψάλας, ο τρελόγερος, ο τρυπιοτσέπης, φώναζαν. Βρε, βρομάει δεν το βλέπετε;
Οι νέες κοπέλες ταλαιπωρούντο φρικτά από τα δαιμόνια. Ποιος μπορεί να περιγράψει αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν όσοι ήταν παρόντες! Τα δαιμόνια απειλούσαν τον ιερέα ότι θα τον σκοτώσουν. Τον ειρωνεύονταν, και άλλα.
Τελικά, μετά από πολλή προσευχή και την επέμβαση του γέροντα, οι νέες θεραπεύτηκαν.
Η κ. Λ. Β. αναφέρει μια παρόμοια περίπτωση.
«Γνώριζα μια δαιμονισμένη γυναίκα που ταλαιπωρείτο πολύ. Της είχα δώσει το βιβλίο του Α. Αναγνωστόπουλου με το βίο του γέροντα. Όταν το διάβασε μας είπε:
-Το διάβασα και μου άρεσε πολύ. Τι ωραίο που ήταν!
«Τότε πεταγόταν ο δαίμονας και φώναζε:
-Ο βρωμόγερος!
«Κάποια μέρα την πήγα στο μοναστήρι. Ήταν ήσυχη αλλά μόλις μπήκαμε μέσα γύρισε και μου είπε με περιφρόνηση:
-Γιατί με φέρατε εδώ; Εδώ δεν είναι τίποτα.
-Πάμε στην εκκλησία, της είπα.
«Όταν μπήκαμε στην εκκλησία άρχισε να φωνάζει, να χτυπιέται. Οι μοναχές έψαλλαν την παράκληση. Δεν σταματούσε καθόλου. Όταν έφθασαν στο τροπάριον «Άξιόν εστί… την υψηλοτέραν» χτυπούσε το κεφάλι της.
-Δεν ξέρετε εσείς τι θα πει «τιμιωτέρα!». Δεν ξέρετε τι θα πει «υψηλοτέρα». Πώ πώ! Είναι πάνω από το κεφάλι μου και με χτυπάει.
«Μόλις τέλειωσε η παράκληση πήγαμε στον τάφο του γέροντα. Άρχισε να βρίζει.
-Πώ, πώ! Νάτος ο βρομόγερος, ο παλιοχωριάτης. Με χτυπάει με τη μπαστούνα του!
«Όταν η γυναίκα συνήλθε και πήγαν στο αρχονταρίκι είδε το γέροντα στη φωτογραφία με το μπαστούνι του. Και ομολόγησε ότι πράγματι αυτόν έβλεπε εκείνη την ώρα πάνω από τον τάφο του να διώχνει το δαίμονα».
Η κ. Λ. διηγείται:
«Στη ζωή μου βασανίστηκα πάρα πολύ. Ο π. Αθανάσιος μου συμπαραστάθηκε σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές. Ακόμη και τώρα που βρίσκεται στον ουρανό, όταν έχω προβλήματα κοιτάζω τη φωτογραφία του και τον παρακαλώ να με βοηθήσει. Όταν αργεί του παραπονιέμαι.
-Πού είσαι, παππούλη, πού είναι η προστασία σου;
«Κάποια φορά ήμουν άρρωστη και προσευχόμουν στο γέροντα. Το βράδυ βλέπω σε όνειρο ότι βρισκόμουν στο μοναστήρι, στον τάφο του παππούλη. Κάποια μοναχή άρχισε να σκάβει για να κάνει εκταφή, ώσπου φάνηκε το λείψανε του γέροντα και το πρόσωπό του σκεπασμένο με τον «αέρα».
«Άρχισα να κλαίω και του λέω:
-Παππούλη μου, δεν βλέπεις τα βάσανά μου; Πού είναι η προστασία σου;
«Τον είδα τότε να σηκώνει τα χέρια του, να βγάζει τον αέρα. Γύρισε, με κοίταξε και μου λέει:
-Τα βλέπω. Τα βλέπω. Τα ξέρω όλα!
«Άλλοτε πάλι είχα σοβαρά προβλήματα με τους δικούς μου. Ένιωθα ότι με είχαν παραμελήσει και απορρίψει γι’ αυτό ήμουν πολύ πικραμένη. Ο γέροντας είχε κοιμηθεί και πάνω στην απελπισία μου τον παρακαλούσα. Και πάλι τον βλέπω στον ύπνο μου. Ήλθε κοντά μου, με κοίταξε κατάματα, ύψωσε το δάκτυλό του και μου έψαλλε σε ήχο πρώτο! Ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με!
«Και άλλη φορά που ήμουν άρρωστη εμφανίστηκε σε μια ξαδέλφη μου, που είχε και αυτή τα δικά της προβλήματα. (Σημειωτέον ότι δεν τον είχε γνωρίσει). Της είπε:
-Να πεις της ξαδέλφης σου Π. ότι την προσέχω. Κι εσένα σε προσέχω!».
Τα τελευταία χρόνια, κοντά στη Νερατζιώτισσα, δημιουργήθηκε μια νέα ενορία, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Το καλοκαίρι του 1997 συνέβη το εξής περιστατικό. Επρόκειτο να βαπτισθεί ένα παιδί από την Αλβανία. Πρότειναν στην Α. Κ., που ήταν πνευματικό παιδί του γέροντα, να γίνει ανάδοχος. Αυτή όμως αρνήθηκε. Δεν ήθελε να βαπτίσει «έναν Αλβανό» και δικαιολογήθηκε ότι έχει πολλές απασχολήσεις, προβλήματα υγείας κ.λπ. Το ίδιο βράδυ όμως είδε σε όνειρο τον π. Αθανάσιο. Την επέπληξε και της έδωσε εντολή να αφήσει τους δισταγμούς της και να βαπτίσει το παιδί. Έτσι, μετά από λίγες μέρες το παιδί βαπτίσθηκε στο ναό του αγ. Κοσμά με ανάδοχο την ίδια.
Όπως είδαμε, ο γέροντας σ’ όλη την ιερατική του ζωή δεν έπαψε να είναι «κυνηγός ψυχών». Αλλά φαίνεται πως και μετά την κοίμησή του παραμένει «κυνηγός ψυχών», όπως δείχνει το επόμενο περιστατικό που συνέβη πριν λίγο καιρό. Δύο νέες κοπέλες μπήκαν στο «μετρό» και κάθισαν απέναντι. Στον επόμενο σταθμό μπήκε κι ένας ηλικιωμένος ιερέας. Ήταν κοντός, με άσπρα γένια. Κάθισε στην κενή θέση, δίπλα στη μια κοπέλα. Η νέα αυτή δεν είχε σχέση με την εκκλησία, ούτε είχε εξομολογηθεί ποτέ, ούτε σκεφτόταν κάτι τέτοιο. Η μορφή του ιερέα της έκανε βαθιά εντύπωση. Το τρένο έκανε στάση στο Μοναστηράκι και κείνη την ώρα η νέα σκέφθηκε: «Πολύ καλός φαίνεται αυτός ο παππούλης. Ωραίο θα ήταν να εξομολογηθώ». Το τρένο ξεκίνησε και ο παππούλης γύρισε και της είπε:
-Να έρθεις να με βρεις στο σπίτι μου στην Ροδόπολη…
Έπειτα σηκώθηκε και στην Ομόνοια κατέβηκε. Η νέα έμεινε αποσβολωμένη. Πριν κλείσουν οι πόρτες, πετάχτηκε έξω για να δει καλύτερα ποιος ήταν ο παράξενος αυτός παππούλης, που διάβασε τη σκέψη της. Όμως είχε εξαφανιστεί. Όσο κι αν έψαξε δεν τον βρήκε.
Προβληματισμένη έφτασε σπίτι της και άρχισε να ρωτάει και να ψάχνει. Ήλθε στη Ροδόπολη και κατέληξε στο μοναστήρι της Φανερωμένης. Εκεί διηγήθηκε στις μοναχές το περιστατικό. Από την περιγραφή κατάλαβαν ότι πρόκειται για τον π. Αθανάσιο. Της μίλησαν για το γέροντα και την πληροφόρησαν ότι έχει κοιμηθεί εδώ και χρόνια. Την ημέρα όμως εκείνη, βρισκόταν στο μοναστήρι και ο εφημέριος, ο οποίος την δέχτηκε στο εξομολογητήριο.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1981, ένα αντρόγυνο επέστρεφε με το αυτοκίνητό τους στο σπίτι τους στο Ν. Ηράκλειο. Ήταν βράδυ. Σε κάποιο σημείο είδαν έναν ηλικιωμένο κληρικό, που τους έκανε νόημα να τον πάρουν. Είχαν δισταγμούς, αν έπρεπε να τον πάρουν, τελικά σταμάτησαν και τον πήραν. Τους ρώτησε:
-Προς τα πού πάτε;
-Στο Ηράκλειο.
-Να πάτε γρήγορα γιατί θα γίνει κάτι μεγάλο κακό σήμερα!
Λίγο πριν το σπίτι τους ο κληρικός ζήτησε να σταματήσουν. Ευχαρίστησε και κατέβηκε απ’ το αυτοκίνητο. Το αντρόγυνο έφθασε σπίτι του και κείνη την ώρα έγινε ο μεγάλος σεισμός με επίκεντρο τις Αλκυονίδες! Η περίπτωση του γέροντα κληρικού ήταν μια μόνιμη απορία.
Πέρασαν δύο χρόνια και το μυστήριο διαλύθηκε. Από ενορία του Ν. Ηρακλείου οργανώθηκε, έπειτα από δύο χρόνια, εκδρομή στη Φανερωμένη. Μεταξύ των προσκυνητών ήταν και η σύζυγος που είχε δει τον γέροντα.
Όταν μπήκαν στο αρχονταρίκι, είδε τη φωτογραφία του π. Αθανασίου. Αμέσως τον αναγνώρισε. Συγκινημένη διηγήθηκε το γεγονός και δείχνοντας τη φωτογραφία είπε:
-Αυτός ήταν ο παππούλης που πήραμε στο αυτοκίνητο και μας είπε για το σεισμό.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη γραφή, συνέβησαν και άλλα θαυμαστά γεγονότα. Μεταφέρουμε μερικά, όπως τα κατέγραψαν οι αδελφές του ιερού Ησυχαστηρίου.
Το έτος 2000 ερχόταν κάθε Κυριακή στη θεία Λειτουργία της μονής ένας νέος, ο οποίος μετά τη θεία Λειτουργία στεκόταν πάντα δίπλα στον τάφο του γέροντα και προσευχόταν. Δεν είχε μιλήσει ποτέ στην ηγουμένη, γερόντισσα Μακρίνα. Κάποια απογεύματα μάλιστα ερχόταν στο μοναστήρι για εσπερινό, χωρίς πάλι να μιλάει στις γερόντισσες. Μια μέρα, όμως μετά τη θεία Λειτουργία, λίγο μετά τα Χριστούγεννα, ο νέος πλησίασε τη γερόντισσα Μακρίνα και της έδωσε ένα γράμμα, στο οποίο εξηγούσε τα πάντα. Το παραθέτουμε αυτούσιο.
«Νέα Ερυθραία 29/12/2000
Σεβαστή μου Γερόντισσα, ευλογείτε.
«Ονομάζομαι Α. Γ. είμαι εκπαιδευτικός και θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα θαύμα πολύ μεγάλο που έκανε ο γέροντας Αθανάσιος Χαμακιώτης σε μένα και τη σύζυγό μου για το μόνιμο διορισμό μου στη β’θμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα στο γυμνάσιο των Ψαρών κοντά στη Χίο. Είμαι καθηγητής Φυσικής Αγωγής και δεν περίμενα ότι μπορούσα να διοριστώ με τη σειρά που είχα στην επετηρίδα. Συγκεκριμένα είχα σειρά φέτος 500 και διορίστηκαν 180 καθηγητές της ειδικότητάς μου. Για να καταλάβετε δηλαδή, περί τα 500 άτομα πριν από μένα, ενώ μπορούσαν να διοριστούν, για διάφορους λόγους δεν διορίσθηκαν, δίνοντας σε μένα τη δυνατότητα να διορισθώ. Όλα αυτά τα χρόνια καταλαβαίνετε το άγχος που είχα περιμένοντας αυτή τη μέρα και ζητώντας συνέχεια και επίμονα από το γέροντα να επέμβει.
«Και τη μέρα της κοιμήσεώς του, στις 17 Αυγούστου, δεν με ξέχασε! Μου έδωσε το μεγαλύτερο δώρο. Τον γέροντα τον γνώρισα μέσω ενός φίλου μου πριν τρία χρόνια, όταν μαζί του επισκεφθήκαμε το μοναστήρι σας. Μάλιστα, ύστερα από μερικούς μήνες μας αξίωσε να αγοράσουμε με τη σύζυγό μου το σπίτι μας, πολύ κοντά στο μοναστήρι. Αυτή ήταν η πρώτη του επέμβαση στη ζωή μας. Τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου και τον έχουμε όλη η οικογένειά μου προστάτη και βοηθό στο σπίτι μας και ακοίμητο πρεσβευτή προς τον Κύριό μας και την Μητέρα Του την Παναγία.
Α. Γ. Νέα Ερυθραία.
Το έτος 2000 η οικογένεια των Μ. και Ε. Τζ., που κατοικούν κοντά στο μοναστήρι της Φανερωμένης, αντιμετώπιζα κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Αποφάσισαν λοιπόν να επισκεφθούν το μοναστήρι για να συζητήσουνε με τη γερόντισσα Μακρίνα το θέμα που τους απασχολούσε. Ήταν Ιανουάριος και είχε χιονίσει πολύ. Γι’ αυτό με πολλή δυσκολία από την ολισθηρότητα του δρόμου λόγω του χιονιού, έφτασαν στο μοναστήρι που ήταν κατάλευκο. Τους υποδέχθηκε η γερόντισσα Μακρίνα, πάντα γελαστή και καλοσυνάτη, συζήτησαν, άκουσε το πρόβλημα και τους είπε να αναθέσουν το πρόβλημά τους στο γέροντα και να είναι σίγουροι ότι θα τους ακούσει και θα δώσει λύση. Οι σύζυγοι χαιρέτησαν τη γερόντισσα και πήγαν στον τάφο του γέροντα όπου προσευχήθηκαν θερμά. Και τότε, μέσα σ’ εκείνη την παγωνιά, με το χιόνι να καλύπτει τα πάντα, μοσχοβόλησε παντού ζουμπούλια σαν να ήταν Άνοιξη. Η έντονη ευωδία έφτασε στο χώρο που βρισκόταν η γερόντισσα, η οποία άνοιξε την πόρτα και φώναξε στο ζευγάρι:
-Τί σας είπα; Μέχρι εδώ έφτασε η ευωδία! Ελάτε! Ακούει ο Άγιος.
Οι σύζυγοι κατασυγκινημένοι μπήκαν στο αυτοκίνητο για να επιστρέψουν στο σπίτι, αλλά προς έκπληξή τους η ευωδία τους συνόδευσε μέχρι το σπίτι. Σε λίγο καιρό το πρόβλημα λύθηκε. Ο γέροντας απάντησε!
Άλλη περίπτωση είναι ο στρατηγός από τον Πειραιά, στον οποίο είχε διαγνωσθεί καρκίνος στο στόμα πίσω στην οδοντοστοιχία. Κάποιος του είπε για τον γέροντα Αθανάσιο και το μοναστήρι της Φανερωμένης και πήρε τη γυναίκα του και ήρθαν στον τάφο του γέροντα μια μέρα πριν το χειρουργείο. Ο Στρατηγός έβαλε λαδάκι από το καντηλάκι του γέροντα στο στόμα του. έφυγαν με τη γυναίκα του αρκετά ανακουφισμένοι από την επίσκεψη στον γέροντα. Την άλλη μέρα, Δευτέρα πρωί, πήγε στο νοσοκομείο για το προγραμματισμένο χειρουργείο. Όταν όμως άνοιξε το στόμα του για να τον δει ο γιατρός πριν την επέμβαση, δεν υπήρχε τίποτα κακό στο στόμα του. Ο γιατρός βλέποντας καθαρό το στόμα του είπε:
-Στρατηγέ, με κοροϊδεύεις; Πού πήγες και χειρουργήθηκες; Ήρθες για να με πειράξεις;
-Γιατρέ, πιστεύεις στα θαύματα; Ρώτησε ο στρατηγός.
-Πιστεύω.
-Τότε άκου: Έξω από τη Δροσιά υπάρχει ένα μοναστήρι…
Όταν ο στρατηγός επισκέφθηκε και πάλι το μοναστήρι, ήρθε μαζί με το γιατρό!
Το 2007, ένα Σάββατο έφτασε στο μοναστήρι ένα πούλμαν από το Περιστέρι. Μετά τον Εσπερινό μια κυρία πλησίασε τη γερόντισσα Μακρίνα και της είπε ότι ονομάζεται Μαρία και πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας. Η περίπτωσή της ήταν δύσκολη και οι γιατροί της είχαν δώσει το πολύ τρεις μήνες ζωής. Τότε η γερόντισσα της είπε ζωηρά έτσι όπως μιλούσε πάντα:
-Πάνω από τους γιατρούς, παιδάκι μου, είναι ο Θεός. Έλα εδώ στον τάφο του γέροντα, βάλε πάνω σου λαδάκι από το καντηλάκι του και θα γίνεις καλά και συ, όπως ο στρατηγός.
Και της διηγήθηκε την περίπτωση της ίασης του στρατηγού. Η κυρία έφυγε ενισχυμένη για το Περιστέρι. Μετά από ένα χρόνο τηλεφώνησε στο μοναστήρι και ζήτησε να ανάψουν ένα κεράκι στον τάφο του γέροντα και υποσχέθηκε ότι θα έρθει σύντομα. Πράγματι ήρθε, έκανε τρισάγιο στον τάφο του γέροντα για να ευχαριστήσει για τη θεραπεία. Ήταν απόλυτα υγιής.
Το 2010 ήρθε στο μοναστήρι ένας ιερέας, ο οποίος δήλωσε ότι είχε ευεργετηθεί από το γέροντα πριν από 20 χρόνια και δεν είχε αξιωθεί έκτοτε να επισκεφθεί και πάλι το μοναστήρι για να τον ευχαριστήσει. Διηγήθηκε λοιπόν στις γερόντισσες ότι είχαν έρθει με την πρεσβυτέρα και το παιδάκι τους, ηλικίας 3 ετών, στο μοναστήρι για να ζητήσουν βοήθεια από το γέροντα, γιατί το αγοράκι τους είχε μια πάθηση που συνεχώς το αυτάκι του έτρεχε υγρό. Είχαν επισκεφθεί πολλούς γιατρούς, αλλά το αυτάκι φερόταν σαν αστείρευτη πηγή. Ξυπνούσαν ακόμα και τη νύχτα για να σκουπίσουν το παιδί, γιατί μούσκευε το μαξιλάρι από το υγρό που έτρεχε. Μόλις μπήκαν στην πόρτα του μοναστηριού, το αγοράκι έτρεξε μόνο του και ξάπλωσε πάνω στον τάφο του γέροντα, ακουμπώντας το αυτάκι του πάνω στη μαρμάρινη πλάκα. Οι γονείς απόρησαν με την πράξη του μικρού, αλλά από κείνη τη στιγμή σταμάτησε τελείως η ροή του υγρού από το αυτάκι του.
Το 2013 ένας δικηγόρος από το Διόνυσο είχε μια πέτρα στο νεφρό και θα έμπαινε στο νοσοκομείο να χειρουργηθεί. Το μέγεθος της πέτρας ήταν τόσο μεγάλο, που είχε φθάσει σε σημείο να δυσκολεύει την ούρηση και γι’ αυτό κυκλοφορούσε με σακουλάκι για παροχέτευση. Ο δικηγόρος πήρε λαδάκι, σταύρωσε το σώμα του και επέστρεψε στο σπίτι του. Την άλλη μέρα το πρωί βρήκε μέσα στο σακουλάκι την πέτρα που ήταν τριγωνική με αγκάθια. Είχε αποβληθεί χωρίς να το καταλάβει με την «παρέμβαση» του γέροντα.
Το 2011 γιορτάστηκαν τα Σωτήρια από την ενορία της Μεταμόρφωσης Αττικής και ήταν αφιερωμένα στο γέροντα Αθανάσιο Χαμακιώτη. Οι γερόντισσες θέλησαν να περιποιηθούν τον τάφο του γέροντα και κάλεσαν το μαρμαρά για να τρίψει λίγο τα μάρμαρα. Εκεί που δούλευε λοιπόν, ζήτησε λίγο λαδάκι από το καντηλάκι του γέροντα για να το δώσει σε μια ευσεβή θεία του που επρόκειτο να χειρουργηθεί στο Σισμανόγλειο.
Όταν η θεία πήρε το λαδάκι, αφού σταύρωσε το σώμα της, μετά θέλησε να χαρίσει την ευλογία του γέροντα και στις άλλες ασθενείς του θαλάμου, άλλες επτά γυναίκες. Όλες δέχτηκαν με χαρά την ευλογία εκτός από μία, η οποία δεν πίστευε και είπε:
-Τι να μου κάνει το λαδάκι, εγώ αύριο το πρωί μπαίνω στο χειρουργείο.
-Έχεις να πάθεις τίποτα; Κακό πάντως δεν πρόκειται να πάθεις, απάντησε η θεία και τη σταύρωσε με το λαδάκι.
Τα μεσάνυχτα έπεσε η πέτρα και όταν ήρθαν οι νοσοκόμοι να την πάρουν για το χειρουργείο, εκείνη ζήτησε τους γιατρούς και τους έδειξε την πέτρα, ομολογώντας μπροστά τους ότι επρόκειτο για θαύμα του Αγίου.
Το 2011 μια κοπέλα, η Ντόρα από τον Άγιο Στέφανο, διάβασε το βίο του γέροντα Αθανασίου και μέσα της τον εκτίμησε ως άγιο. Επειδή λοιπόν ο πατέρας της ήταν άρρωστος και έκανε αιμοκάθαρση, του μίλησε για τον γέροντα και ήρθαν οικογενειακώς στο μοναστήρι, προσκύνησαν, προσευχήθηκαν θερμά και σταύρωσαν το σώμα του πατέρα με το λαδάκι.
Την επομένη, όταν ο πατέρας πήγε στο νοσοκομείο για αιμοκάθαρση, στον έλεγχο που έγινε από τους γιατρούς, διαπιστώθηκε ότι ήταν απολύτως υγιής. Οι γιατροί απόρησαν, δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Από εκείνη την ημέρα σταμάτησε την αιμοκάθαρση. Λίγο καιρό αργότερα, η Ντόρα έμεινε έγκυος και η εγκυμοσύνη είχε προχωρήσει, φάνηκε ότι το έμβρυο είχε σοβαρά προβλήματα. Παρουσίασε δύο κύστες στον εγκέφαλο και πρόβλημα στα νεφρά. Ο γιατρός της έδωσε αναλυτικό κατάλογο με τις πιθανές ασθένειες που θα έχει το παιδί μετά τη γέννηση. Η Ντόρα λυπήθηκε, αλλά δεν απελπίστηκε. Με το σύζυγό της κατέφυγαν και πάλι στο μοναστήρι. Προσευχήθηκαν θερμά στον τάφο του γέροντα, ζήτησαν να μεσιτεύσει και να τους ελεήσει, πήραν λαδάκι και η Ντόρα σταύρωνε καθημερινά την κοιλιά της.
Ένα βράδυ είδε τον γέροντα στον ύπνο της και της είπε:
-Μη φοβάσαι, θα το κάνω καλά το παιδί.
Μετά από ένα μήνα, σε νέα εξέταση οι γιατροί έμειναν κατάπληκτοι όταν είδαν ότι το έμβρυο δεν είχε κανένα παθολογικό εύρημα. Ήταν απόλυτα υγιές.
Η Σταυρούλα Λ., κάτοικος Ροδόπολης, πολύ κοντά στο μοναστήρι, παρουσίασε λέμφωμα στην παρωτίδα και ένα ακόμη πάνω στο στομάχι το 2013. Ξεκίνησε χημειοθεραπείες και ενώ βρισκόταν στην 4η χημειοθεραπεία και είχε πολύ αδυνατίσει και ταλαιπωρηθεί, θυμήθηκε το γέροντα και έσπευσε στον τάφο του να ζητήσει έλεος. Σταυρώθηκε με το λαδάκι και σε λίγο καιρό, όταν έγιναν εξετάσεις, βρέθηκε απόλυτα υγιής.
Το 2012 η πολύτεκνη οικογένεια του Γιώργου Χ., κατοίκου Διονύσου, ηλεκτρολόγου του μοναστηριού, αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα με το μικρό παιδάκι τους ηλικίας 10 μηνών. Το παιδάκι είχε σοβαρότατο πρόβλημα δυσκοιλιότητας και οι γονείς το έφεραν στο μοναστήρι, το σταύρωσαν με το λαδάκι του γέροντα και το πρόβλημα λύθηκε εντελώς και δεν παρουσιάστηκε ποτέ πάλι.
Τον Αύγουστο του 2014 συνέβη ένα ακόμη θαυμαστό περιστατικό, που αποδίδεται στο γέροντα Αθανάσιο Χαμακιώτη. Συγκεκριμένα η οικογένεια των Κ. Β. Κ. που κατοικούν κοντά στο μοναστήρι της Φανερωμένης αντιμετώπιζαν ένα πολύ σοβαρό θέμα υγείας.
Ο σύζυγος για 25 χρόνια πάσχει από διαβήτη και έκανε καθημερινά μέχρι και τρεις φορές ενέσεις ινσουλίνης. Την τελευταία χρονιά όμως ο διαβήτης έγινε ανεξέλεγκτος και ο σύζυγος δεν μπόρεσε να αποφύγει τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν όλοι οι διαβητικοί.
Ένας ασήμαντος στην αρχή τραυματισμός στο μικρό δάκτυλο του ποδιού εξελίχθηκε σε πληγή, που χειροτέρευε μέρα με τη μέρα, μέχρι που έφτασε σε ακρωτηριασμό δύο δακτύλων. Μετά την επέμβαση η πληγή δεν έκλεινε, πήρε μικρόβιο και το πόδι δεν βρισκόταν σε καθόλου καλή κατάσταση, γιατί δεν αιματωνόταν επαρκώς και ήταν μελανιασμένο.
Οι γιατροί δίσταζαν να κάνουν πάλι χειρουργείο και είχαν αρχίσει να προετοιμάζουν τη σύζυγο ότι αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση θα προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό όλου του ποδιού. Άλλη λύση θα ήταν να προβούν σε πλαστική επέμβαση, αλλά υπήρχε μεγάλη διστακτικότητα, επειδή δεν γινόταν επαρκής αιμάτωση και το μόσχευμα θα αποβαλλόταν.
Υπήρχε λοιπόν αβεβαιότητα και μεγάλη ανησυχία και στους γιατρούς, αλλά κυρίως στο ζευγάρι. Κι ενώ ετοιμάζονταν να μπουν και πάλι στο νοσοκομείο, επισκέφθηκαν τη μονή Φανερωμένης και παρακάλεσαν τον γέροντα Αθανάσιο να βοηθήσει. Πήραν λαδάκι από το καντηλάκι του και καθημερινά σταύρωναν το πόδι.
Το χειρουργείο πραγματοποιήθηκε, έγινε πλαστική επέμβαση με απόλυτη επιτυχία. Κάτι ακόμα πιο θαυμαστό είναι ότι δεν έχει χρειαστεί να ξανακάνει ένεση ινσουλίνης, ενώ, όπως προαναφέραμε, έκανε μέχρι και τρεις φορές την ημέρα.
Ένας ηλικιωμένος φίλος της Μονής έχει ένα περιβολάκι λίγο πιο πάνω από τη μονή κοντά στον Άη Γιάννη και έρχεται τακτικά για να το ποτίσει και να το περιποιηθεί. Μια μέρα, περνώντας έξω από τη μάντρα της Μονής, 20 χρόνια μετά το θάνατο του γέροντα, τον οποίο είχε γνωρίσει προσωπικά, τον είδε να βαδίζει έξω από την μάντρα και με έκπληξη τον ρώτησε:
-Γέροντα, τι κάνεις εδώ;
-Παιδί, φυλάω τη μάντρα.
Απέναντι από τη Μονή υπήρχε ένα οικόπεδο και οι γερόντισσες σκέφτονταν να κάνουν ένα εκκλησάκι προς τιμήν του αγίου Αθανασίου.
Μόλις είχαν αρχίσει οι συζητήσεις για το θέμα, ένα πρωινό ανέβηκε για το περιβολάκι η σύζυγος του ηλικιωμένου που αναφέραμε πριν. Όταν έφτασε στη μάντρα του μοναστηριού, βλέπει κι εκείνη το γέροντα και της λέει:
-Τώρα θα είμαι και απέναντι.
Εκείνη δεν κατάλαβε και το ανέφερε στις γερόντισσες και τότε έμαθε για τη σκέψη που υπήρχε. Η εμφάνιση βεβαίως του γέροντα και τα συγκεκριμένα λόγια ώθησαν τις γερόντισσες να πραγματοποιήσουν τα σχέδια και σήμερα υπάρχει εκεί ωραιότατο εκκλησάκι προς τιμήν του αγίου Αθανασίου.
Πολλές φορές οι γερόντισσες βλέπουν την παρουσία του και σε απλά υλικά πράγματα. Κάποια μέρα, μια από τις μοναχές λαχτάρησε ένα πορτοκάλι, αλλά δεν είχαν, ούτε υπήρχε πρόγραμμα να βγουν για ψώνια. Απλά, μέσα της είχε την επιθυμία. Σε λίγο χτύπησε η πόρτα και κάποιος προσκυνητής έφερε για τη μονή από το περιβόλι του 30 κιλά πορτοκάλια.
Η ευαίσθητη ψυχή της μοναχής όταν το είδε ψιθύρισε μυστικά: «Γέροντα σε ευχαριστώ. Φροντίζεις και για τις πιο μικρές επιθυμίες μας».
Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης, 1891-1967. Του Αρχιμ. (και νυν Μητροπ. Αργολίδος) Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
Η κ. Ρ. Π. διηγείται ένα από τα πλέον εντυπωσιακά:
«Το 1973 μου έτυχε ένα ατύχημα. Περπατώντας έπεσα και χτύπησα πολύ άσχημα, τραντάχτηκε όλο το σώμα μου. Εκείνη την ώρα δεν έδωσα σημασία. Εργαζόμουν ως γραμματέας σε μια κλινική. Πήγα στη δουλειά μου και οι νοσοκόμες καθάρισαν τις πληγές. Την άλλη μέρα αδύνατο να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Είχα φρικτούς πόνους στη μέση. Με πήρε ο αδελφός μου και πήγαμε στο γιατρό. Κάναμε ακτινογραφία και ο γιατρός Χ. είπε χαρακτηριστικά:
-Καραμπινάτη η ζημιά που έπαθε. Έχουν τόσο διαλυθεί οι σπόνδυλοι 04-05 και ο δίσκος έχει κάνει αιματώματα, που δεν ξέρω πως θα γίνει καλά. Έχω ένα φίλο γιατρό Γερμανό, ο οποίος θα μπορεί να μας πει περισσότερα.
Έδειξε τις ακτινογραφίες στο Γερμανό γιατρό κι εκείνος είπε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Μου συνέστησαν ακινησία και μου έδωσαν μια ζώνη με σιδερένιες λάμες. Γύρισα σπίτι, έπεσα στο κρεβάτι, αλλά πονούσα φοβερά. Κανένα παυσίπονο δεν με ανακούφιζε. Παρακαλούσα όλους τους αγίους, πότε τον ένα, πότε τον άλλο να με βοηθήσουν. Μια μέρα θυμήθηκα τον πνευματικό μου πατέρα, τον πατέρα Αθανάσιο και τον παρακάλεσα θερμά.
-Εσύ που είσαι στον ουρανό, εσύ που είσαι κοντά στο Θεό, ρίξε μια ματιά στο Μαρουσάκι (έτσι τόλεγε πάντα)˙ η ματιά σου αυτή θα με βοηθήσει, θα μπορέσει να μου γλυκάνει τους πόνους.
Είπα και άλλα παρόμοια, έκλαψα και παίρνοντας ένα παυσίπονο χάπι κοιμήθηκα. Η απάντηση του γέροντα ήταν άμεση. Είδα ένα ολοζώντανο όνειρο ότι βρισκόμουν στη Νερατζιώτισσα και καθόμουν σε καρέκλα στο αριστερό παραθυράκι. Σε μια στιγμή ανοίγει η Ωραία Πύλη και βγαίνει ο π. Αθανάσιος. Φορούσε την καλή του στολή και κρατούσε μια μεγάλη σύριγγα με κόκκινο υγρό σαν αίμα. Μου είπε:
-Έλα, παιδί.
Και ετοιμάστηκε να μου κάνει την ένεση στο πόδι. Εγώ ντρεπόμουν, σήκωσα λίγο τη φούστα μου και μου έκανε την ένεση στο γόνατο. Την ώρα εκείνη ένιωσα τον πόνο και το υγρό να μπαίνει στο πόδι μου. μόλις τέλειωσε μου είπε:
-Έλα, παιδί, από τη στιγμή αυτή είσαι καλά και δεν θα κάνεις καμιά επέμβαση, ούτε στο εξωτερικό θα πας.
Γύρισε και μπήκε στο ιερό από την Ωραία Πύλη.
Όταν μετά από λίγο ξύπνησα, είπα να δοκιμάσω. Κινήθηκα λίγο και δεν πονούσα. Άρχισα να λύνω τη ζώνη, ελευθερώθηκε το σώμα μου και σηκώθηκα σιγά – σιγά. Κάθισα στο κρεβάτι και στο σημείο που έγινε η ένεση διέκρινα ένα σημάδι, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Άρχισα να κλαίω και να ευχαριστώ τον παππούλη, γιατί κατάλαβα ότι έγινα καλά. Περπάτησα μέσα στο σπίτι και όταν με είδαν οι δικοί μου τρόμαξαν.
-Τι κάνεις εκεί; Μου είπαν.
-Είμαι καλά. Ο π. Αθανάσιος με έκανε καλά!
Ο αδελφός μου πήρε τηλέφωνο το γιατρό, ο οποίος είπε αμέσως να πάμε εκεί. Πήγαμε, βγάλαμε ακτινογραφίες. Δεν υπήρχε τίποτα, καμιά βλάβη. Η μέση μου είχε επανέλθει και ήταν όπως πριν. Μετά από μια εβδομάδα πήγα στον τάφο του και έκλαψα πολύ, ευχαριστώντας τον».
Η κ. Μ. Λ. διηγείται:
«Το 1994 ο ηλικίας 5 χρόνων εγγονός μου αρρώστησε με τα αυτιά του. Μάζεψαν υγρό και πονούσε πολύ. Ιδιαίτερα όταν περνούσε μηχανάκι που έκανε θόρυβο, ή κάτι παρόμοιο, το παιδί τρελαινόταν από τους πόνους και φώναζε σπαρακτικά. Οι γιατροί συνέστησαν δύο επώδυνες εγχειρήσεις, που θα ταλαιπωρούσαν πολύ το παιδί. Μετά από πολλούς δισταγμούς το αποφασίσαμε, γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Πριν όμως, σκεφθήκαμε να πάμε στο μοναστήρι μαζί με το παιδί. Στον τάφο του γέροντα είπαμε στο μικρό.
-Γιαννάκη, ανέβα πάνω στον τάφο του παππούλη και πες του να σε κάνει καλά.
«Πράγματι, ο μικρός ανέβηκε, ξάπλωσε μόνος του στον τάφο και έλεγε με την παιδική του αφέλεια:
-Παππούλη κάνε καλά τα αυτάκια μου.
«Από την ημέρα εκείνη το παιδί συνήλθε. Πήγαμε στο γιατρό να το δει πριν κάνουμε την εγχείρηση. Του έκανε την εξέταση, αλλά δεν βρήκε τίποτα σε κανένα απ’ τ’ αυτιά του. Απόρησε και μας ρώτησε:
-Μα τι έγινε, του κάνατε κάποια θεραπεία;
-Όχι, γιατρέ, αφού θα κάνουμε εγχείρηση, όπως μας είπατε.
-Το παιδί δεν έχει τίποτα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω!
«Φύγαμε απ’ το γιατρό χαρούμενοι. Ο γέροντας είχε κάνει το θαύμα του. Σε λίγες ημέρες πήραμε μια λαμπάδα και ανεβήκαμε στο ησυχαστήριο να ευχαριστήσουμε το γέροντα. Όταν φτάσαμε, πήγαμε κατευθείαν στον τάφο του και είπαμε στο μικρό να ανέβει στον τάφο και να ευχαριστήσει τον παππούλη. Κατά σύμπτωση, εκείνη την ώρα, πάνω στο τάφο ήταν κι ένα άλλο παιδάκι συνομήλικο με τον εγγονό μας.
«Και τότε άρχισε ένας παράξενος παιδικός τσακωμός. Λέει ο δικός μας:
-Κατέβα κάτω, ο παπούλης είναι δικός μου, γιατί εμένα μου έκανε καλά τα αυτάκια μου.
«Και ο άλλος απάντησε:
-Όχι! Δικός μου είναι ο παπούλης, γιατί κι εμένα με έκανε καλά!
«Κι εμείς και οι γονείς του άλλου παιδιού παρακολουθούσαμε συγκινημένοι τον παιδικό καβγά, που αποκάλυπτε ταυτόχρονα δύο θαύματα στα μικρά αυτά παιδάκια».
Η κ. Λ. Δ. αφηγείται:
«Ήταν Κυριακή βράδυ όταν η μητέρα μου έπαθε διάτρηση στομάχου και την μεταφέραμε επειγόντως στο νοσηλευτικό. Η κατάστασή της πολύ σοβαρή κι επικίνδυνη. Ο εφημερεύων γιατρός δεν ήξερε τι να κάνει. Τουλάχιστον να βρισκόταν ο επιμελητής. Αλλά αυτό φάνηκε αδύνατο, γιατί λόγω της αργίας, ο επιμελητής έλειπε. Είπαμε πως δεν υπάρχει ελπίδα. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή, σκέφθηκα τον αγιασμένο πνευματικό μας, που πάντα μας βοηθούσε και τον κάλεσα να προστρέξει. Του είπα με δάκρυα:
-Αχ! π. Αθανάσιε, εσύ ξέρεις απ’ αυτά, ξέρεις πόσο θέλουμε να ζήσει η μητέρα μας˙ βοήθησέ την.
«Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή, εντελώς ανέλπιστα, βρέθηκε ο επιμελητής και ήρθε αμέσως. Η επέμβασή του ήταν καίρια και η μητέρα μου, όχι μόνο απέφυγε το θάνατο, αλλά συνήλθε εντελώς. Και γω δεν θα πάψω να το λέω παντού».
Κάποια Μαρουσιώτισσα, λίγο μετά την κοίμηση του γέροντα, τον παρακαλούσε να λύσει τα δεσμά της ατεκνίας και να χαρίσει ένα παιδάκι στο γιο και τη νύφη της, που χρόνια δεν τεκνοποιούσαν. Ένα βράδυ βλέπει στον ύπνο της τον άγιο Νεκτάριο, που κρατούσε ένα δέμα στα χέρια του. Δεν τον γνώρισε και τον ρώτησε:
-Ποιός είσαι εσύ, παππούλη, μου; Εγώ παρακαλώ τον π. Αθανάσιο.
-Εγώ είμαι ο άγιος Νεκτάριος και με έστειλε ο π. Αθανάσιος να σου φέρω αυτό το δέμα, γιατί ο ίδιος εν έχει πάρει ακόμα τη θέση του, το «διορισμό» του.
Η γυναίκα είδε ότι πήρε το δέμα, το άνοιξε και μέσα βρήκε μωρουδιακά. Πράγματι, τα δεσμά της ατεκνίας λύθηκαν και το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά.
Ο κ. Μ. Π. διηγείται:
«Η σύζυγός μου Ε. έπαθε από τσίμπημα μέλισσας αλλεργικό σοκ. Τη μεταφέραμε επειγόντως στο νοσοκομείο. Έγινε από κακή διάγνωση κάποιο ιατρικό λάθος, η πίεση κατέβηκε κάτω από το 3 και κινδύνευε σε 1- 2 λεπτά να πεθάνει. Οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες. Η κατάσταση ήταν εξαιρετικά κρίσιμη. Εγώ καθόμουν έξω από το θάλαμο σε τρομερή αγωνία και ένταση. Εκείνη τη στιγμή σκέφθηκα και επικαλέστηκα τον π. Αθανάσιο. Και τον βλέπω ολοζώντανο να τρέχει, να με προσπερνάει και να μπαίνει βιαστικά στο θάλαμο. Την ώρα εκείνη οι γιατροί κατάφεραν με μια ένεση να την συνεφέρουν. Πιστεύω όμως πως η επέμβαση του γέροντα ήταν καθοριστική».
Μια μέρα μετέφεραν δυο δαιμονισμένες σε μοναστήρι του Άργους. Οι μοναχές ειδοποίησαν τον Σεβ. Μητροπολί τη κ. Ιάκωβο, – πνευματικό παιδί του γέροντα. Ο Μητροπολίτης πήγε και διάβασε τις σχετικές ευχές. Τα δαιμόνια φρύαξαν, φώναζαν, έβριζαν.
-Θα φύγω και θα τα σπάσω όλα εδώ μέσα!
Ο Μητροπολίτης, για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα, απάντησε:
-Θα φύγεις και θα πας στον τάφο του π. Αθανασίου.
-Έ, όχι στον παλιόγερο, το γέρο – ξεκούτη, τον τρυπιοτσέπη. Όχι σ’ αυτόν τον παλιόγερο.
Τελικά τις μετέφεραν στο ησυχαστήριο. Μπροστά στο τάφο του γέροντα ο π. Σ. διάβαζε τις ευχές. Οι φωνές των δαιμονισμένων ακούγονταν πολύ μακριά, τόσο που ανησύχησαν στα κοντινά σπίτια και αναρωτιόνταν τι συμβαίνει στο μοναστήρι.
-Μας έκαψε αυτός ο καψάλας, ο τρελόγερος, ο τρυπιοτσέπης, φώναζαν. Βρε, βρομάει δεν το βλέπετε;
Οι νέες κοπέλες ταλαιπωρούντο φρικτά από τα δαιμόνια. Ποιος μπορεί να περιγράψει αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν όσοι ήταν παρόντες! Τα δαιμόνια απειλούσαν τον ιερέα ότι θα τον σκοτώσουν. Τον ειρωνεύονταν, και άλλα.
Τελικά, μετά από πολλή προσευχή και την επέμβαση του γέροντα, οι νέες θεραπεύτηκαν.
Η κ. Λ. Β. αναφέρει μια παρόμοια περίπτωση.
«Γνώριζα μια δαιμονισμένη γυναίκα που ταλαιπωρείτο πολύ. Της είχα δώσει το βιβλίο του Α. Αναγνωστόπουλου με το βίο του γέροντα. Όταν το διάβασε μας είπε:
-Το διάβασα και μου άρεσε πολύ. Τι ωραίο που ήταν!
«Τότε πεταγόταν ο δαίμονας και φώναζε:
-Ο βρωμόγερος!
«Κάποια μέρα την πήγα στο μοναστήρι. Ήταν ήσυχη αλλά μόλις μπήκαμε μέσα γύρισε και μου είπε με περιφρόνηση:
-Γιατί με φέρατε εδώ; Εδώ δεν είναι τίποτα.
-Πάμε στην εκκλησία, της είπα.
«Όταν μπήκαμε στην εκκλησία άρχισε να φωνάζει, να χτυπιέται. Οι μοναχές έψαλλαν την παράκληση. Δεν σταματούσε καθόλου. Όταν έφθασαν στο τροπάριον «Άξιόν εστί… την υψηλοτέραν» χτυπούσε το κεφάλι της.
-Δεν ξέρετε εσείς τι θα πει «τιμιωτέρα!». Δεν ξέρετε τι θα πει «υψηλοτέρα». Πώ πώ! Είναι πάνω από το κεφάλι μου και με χτυπάει.
«Μόλις τέλειωσε η παράκληση πήγαμε στον τάφο του γέροντα. Άρχισε να βρίζει.
-Πώ, πώ! Νάτος ο βρομόγερος, ο παλιοχωριάτης. Με χτυπάει με τη μπαστούνα του!
«Όταν η γυναίκα συνήλθε και πήγαν στο αρχονταρίκι είδε το γέροντα στη φωτογραφία με το μπαστούνι του. Και ομολόγησε ότι πράγματι αυτόν έβλεπε εκείνη την ώρα πάνω από τον τάφο του να διώχνει το δαίμονα».
Η κ. Λ. διηγείται:
«Στη ζωή μου βασανίστηκα πάρα πολύ. Ο π. Αθανάσιος μου συμπαραστάθηκε σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές. Ακόμη και τώρα που βρίσκεται στον ουρανό, όταν έχω προβλήματα κοιτάζω τη φωτογραφία του και τον παρακαλώ να με βοηθήσει. Όταν αργεί του παραπονιέμαι.
-Πού είσαι, παππούλη, πού είναι η προστασία σου;
«Κάποια φορά ήμουν άρρωστη και προσευχόμουν στο γέροντα. Το βράδυ βλέπω σε όνειρο ότι βρισκόμουν στο μοναστήρι, στον τάφο του παππούλη. Κάποια μοναχή άρχισε να σκάβει για να κάνει εκταφή, ώσπου φάνηκε το λείψανε του γέροντα και το πρόσωπό του σκεπασμένο με τον «αέρα».
«Άρχισα να κλαίω και του λέω:
-Παππούλη μου, δεν βλέπεις τα βάσανά μου; Πού είναι η προστασία σου;
«Τον είδα τότε να σηκώνει τα χέρια του, να βγάζει τον αέρα. Γύρισε, με κοίταξε και μου λέει:
-Τα βλέπω. Τα βλέπω. Τα ξέρω όλα!
«Άλλοτε πάλι είχα σοβαρά προβλήματα με τους δικούς μου. Ένιωθα ότι με είχαν παραμελήσει και απορρίψει γι’ αυτό ήμουν πολύ πικραμένη. Ο γέροντας είχε κοιμηθεί και πάνω στην απελπισία μου τον παρακαλούσα. Και πάλι τον βλέπω στον ύπνο μου. Ήλθε κοντά μου, με κοίταξε κατάματα, ύψωσε το δάκτυλό του και μου έψαλλε σε ήχο πρώτο! Ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με!
«Και άλλη φορά που ήμουν άρρωστη εμφανίστηκε σε μια ξαδέλφη μου, που είχε και αυτή τα δικά της προβλήματα. (Σημειωτέον ότι δεν τον είχε γνωρίσει). Της είπε:
-Να πεις της ξαδέλφης σου Π. ότι την προσέχω. Κι εσένα σε προσέχω!».
Τα τελευταία χρόνια, κοντά στη Νερατζιώτισσα, δημιουργήθηκε μια νέα ενορία, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Το καλοκαίρι του 1997 συνέβη το εξής περιστατικό. Επρόκειτο να βαπτισθεί ένα παιδί από την Αλβανία. Πρότειναν στην Α. Κ., που ήταν πνευματικό παιδί του γέροντα, να γίνει ανάδοχος. Αυτή όμως αρνήθηκε. Δεν ήθελε να βαπτίσει «έναν Αλβανό» και δικαιολογήθηκε ότι έχει πολλές απασχολήσεις, προβλήματα υγείας κ.λπ. Το ίδιο βράδυ όμως είδε σε όνειρο τον π. Αθανάσιο. Την επέπληξε και της έδωσε εντολή να αφήσει τους δισταγμούς της και να βαπτίσει το παιδί. Έτσι, μετά από λίγες μέρες το παιδί βαπτίσθηκε στο ναό του αγ. Κοσμά με ανάδοχο την ίδια.
Όπως είδαμε, ο γέροντας σ’ όλη την ιερατική του ζωή δεν έπαψε να είναι «κυνηγός ψυχών». Αλλά φαίνεται πως και μετά την κοίμησή του παραμένει «κυνηγός ψυχών», όπως δείχνει το επόμενο περιστατικό που συνέβη πριν λίγο καιρό. Δύο νέες κοπέλες μπήκαν στο «μετρό» και κάθισαν απέναντι. Στον επόμενο σταθμό μπήκε κι ένας ηλικιωμένος ιερέας. Ήταν κοντός, με άσπρα γένια. Κάθισε στην κενή θέση, δίπλα στη μια κοπέλα. Η νέα αυτή δεν είχε σχέση με την εκκλησία, ούτε είχε εξομολογηθεί ποτέ, ούτε σκεφτόταν κάτι τέτοιο. Η μορφή του ιερέα της έκανε βαθιά εντύπωση. Το τρένο έκανε στάση στο Μοναστηράκι και κείνη την ώρα η νέα σκέφθηκε: «Πολύ καλός φαίνεται αυτός ο παππούλης. Ωραίο θα ήταν να εξομολογηθώ». Το τρένο ξεκίνησε και ο παππούλης γύρισε και της είπε:
-Να έρθεις να με βρεις στο σπίτι μου στην Ροδόπολη…
Έπειτα σηκώθηκε και στην Ομόνοια κατέβηκε. Η νέα έμεινε αποσβολωμένη. Πριν κλείσουν οι πόρτες, πετάχτηκε έξω για να δει καλύτερα ποιος ήταν ο παράξενος αυτός παππούλης, που διάβασε τη σκέψη της. Όμως είχε εξαφανιστεί. Όσο κι αν έψαξε δεν τον βρήκε.
Προβληματισμένη έφτασε σπίτι της και άρχισε να ρωτάει και να ψάχνει. Ήλθε στη Ροδόπολη και κατέληξε στο μοναστήρι της Φανερωμένης. Εκεί διηγήθηκε στις μοναχές το περιστατικό. Από την περιγραφή κατάλαβαν ότι πρόκειται για τον π. Αθανάσιο. Της μίλησαν για το γέροντα και την πληροφόρησαν ότι έχει κοιμηθεί εδώ και χρόνια. Την ημέρα όμως εκείνη, βρισκόταν στο μοναστήρι και ο εφημέριος, ο οποίος την δέχτηκε στο εξομολογητήριο.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1981, ένα αντρόγυνο επέστρεφε με το αυτοκίνητό τους στο σπίτι τους στο Ν. Ηράκλειο. Ήταν βράδυ. Σε κάποιο σημείο είδαν έναν ηλικιωμένο κληρικό, που τους έκανε νόημα να τον πάρουν. Είχαν δισταγμούς, αν έπρεπε να τον πάρουν, τελικά σταμάτησαν και τον πήραν. Τους ρώτησε:
-Προς τα πού πάτε;
-Στο Ηράκλειο.
-Να πάτε γρήγορα γιατί θα γίνει κάτι μεγάλο κακό σήμερα!
Λίγο πριν το σπίτι τους ο κληρικός ζήτησε να σταματήσουν. Ευχαρίστησε και κατέβηκε απ’ το αυτοκίνητο. Το αντρόγυνο έφθασε σπίτι του και κείνη την ώρα έγινε ο μεγάλος σεισμός με επίκεντρο τις Αλκυονίδες! Η περίπτωση του γέροντα κληρικού ήταν μια μόνιμη απορία.
Πέρασαν δύο χρόνια και το μυστήριο διαλύθηκε. Από ενορία του Ν. Ηρακλείου οργανώθηκε, έπειτα από δύο χρόνια, εκδρομή στη Φανερωμένη. Μεταξύ των προσκυνητών ήταν και η σύζυγος που είχε δει τον γέροντα.
Όταν μπήκαν στο αρχονταρίκι, είδε τη φωτογραφία του π. Αθανασίου. Αμέσως τον αναγνώρισε. Συγκινημένη διηγήθηκε το γεγονός και δείχνοντας τη φωτογραφία είπε:
-Αυτός ήταν ο παππούλης που πήραμε στο αυτοκίνητο και μας είπε για το σεισμό.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη γραφή, συνέβησαν και άλλα θαυμαστά γεγονότα. Μεταφέρουμε μερικά, όπως τα κατέγραψαν οι αδελφές του ιερού Ησυχαστηρίου.
Το έτος 2000 ερχόταν κάθε Κυριακή στη θεία Λειτουργία της μονής ένας νέος, ο οποίος μετά τη θεία Λειτουργία στεκόταν πάντα δίπλα στον τάφο του γέροντα και προσευχόταν. Δεν είχε μιλήσει ποτέ στην ηγουμένη, γερόντισσα Μακρίνα. Κάποια απογεύματα μάλιστα ερχόταν στο μοναστήρι για εσπερινό, χωρίς πάλι να μιλάει στις γερόντισσες. Μια μέρα, όμως μετά τη θεία Λειτουργία, λίγο μετά τα Χριστούγεννα, ο νέος πλησίασε τη γερόντισσα Μακρίνα και της έδωσε ένα γράμμα, στο οποίο εξηγούσε τα πάντα. Το παραθέτουμε αυτούσιο.
«Νέα Ερυθραία 29/12/2000
Σεβαστή μου Γερόντισσα, ευλογείτε.
«Ονομάζομαι Α. Γ. είμαι εκπαιδευτικός και θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα θαύμα πολύ μεγάλο που έκανε ο γέροντας Αθανάσιος Χαμακιώτης σε μένα και τη σύζυγό μου για το μόνιμο διορισμό μου στη β’θμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα στο γυμνάσιο των Ψαρών κοντά στη Χίο. Είμαι καθηγητής Φυσικής Αγωγής και δεν περίμενα ότι μπορούσα να διοριστώ με τη σειρά που είχα στην επετηρίδα. Συγκεκριμένα είχα σειρά φέτος 500 και διορίστηκαν 180 καθηγητές της ειδικότητάς μου. Για να καταλάβετε δηλαδή, περί τα 500 άτομα πριν από μένα, ενώ μπορούσαν να διοριστούν, για διάφορους λόγους δεν διορίσθηκαν, δίνοντας σε μένα τη δυνατότητα να διορισθώ. Όλα αυτά τα χρόνια καταλαβαίνετε το άγχος που είχα περιμένοντας αυτή τη μέρα και ζητώντας συνέχεια και επίμονα από το γέροντα να επέμβει.
«Και τη μέρα της κοιμήσεώς του, στις 17 Αυγούστου, δεν με ξέχασε! Μου έδωσε το μεγαλύτερο δώρο. Τον γέροντα τον γνώρισα μέσω ενός φίλου μου πριν τρία χρόνια, όταν μαζί του επισκεφθήκαμε το μοναστήρι σας. Μάλιστα, ύστερα από μερικούς μήνες μας αξίωσε να αγοράσουμε με τη σύζυγό μου το σπίτι μας, πολύ κοντά στο μοναστήρι. Αυτή ήταν η πρώτη του επέμβαση στη ζωή μας. Τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου και τον έχουμε όλη η οικογένειά μου προστάτη και βοηθό στο σπίτι μας και ακοίμητο πρεσβευτή προς τον Κύριό μας και την Μητέρα Του την Παναγία.
Α. Γ. Νέα Ερυθραία.
Το έτος 2000 η οικογένεια των Μ. και Ε. Τζ., που κατοικούν κοντά στο μοναστήρι της Φανερωμένης, αντιμετώπιζα κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Αποφάσισαν λοιπόν να επισκεφθούν το μοναστήρι για να συζητήσουνε με τη γερόντισσα Μακρίνα το θέμα που τους απασχολούσε. Ήταν Ιανουάριος και είχε χιονίσει πολύ. Γι’ αυτό με πολλή δυσκολία από την ολισθηρότητα του δρόμου λόγω του χιονιού, έφτασαν στο μοναστήρι που ήταν κατάλευκο. Τους υποδέχθηκε η γερόντισσα Μακρίνα, πάντα γελαστή και καλοσυνάτη, συζήτησαν, άκουσε το πρόβλημα και τους είπε να αναθέσουν το πρόβλημά τους στο γέροντα και να είναι σίγουροι ότι θα τους ακούσει και θα δώσει λύση. Οι σύζυγοι χαιρέτησαν τη γερόντισσα και πήγαν στον τάφο του γέροντα όπου προσευχήθηκαν θερμά. Και τότε, μέσα σ’ εκείνη την παγωνιά, με το χιόνι να καλύπτει τα πάντα, μοσχοβόλησε παντού ζουμπούλια σαν να ήταν Άνοιξη. Η έντονη ευωδία έφτασε στο χώρο που βρισκόταν η γερόντισσα, η οποία άνοιξε την πόρτα και φώναξε στο ζευγάρι:
-Τί σας είπα; Μέχρι εδώ έφτασε η ευωδία! Ελάτε! Ακούει ο Άγιος.
Οι σύζυγοι κατασυγκινημένοι μπήκαν στο αυτοκίνητο για να επιστρέψουν στο σπίτι, αλλά προς έκπληξή τους η ευωδία τους συνόδευσε μέχρι το σπίτι. Σε λίγο καιρό το πρόβλημα λύθηκε. Ο γέροντας απάντησε!
Άλλη περίπτωση είναι ο στρατηγός από τον Πειραιά, στον οποίο είχε διαγνωσθεί καρκίνος στο στόμα πίσω στην οδοντοστοιχία. Κάποιος του είπε για τον γέροντα Αθανάσιο και το μοναστήρι της Φανερωμένης και πήρε τη γυναίκα του και ήρθαν στον τάφο του γέροντα μια μέρα πριν το χειρουργείο. Ο Στρατηγός έβαλε λαδάκι από το καντηλάκι του γέροντα στο στόμα του. έφυγαν με τη γυναίκα του αρκετά ανακουφισμένοι από την επίσκεψη στον γέροντα. Την άλλη μέρα, Δευτέρα πρωί, πήγε στο νοσοκομείο για το προγραμματισμένο χειρουργείο. Όταν όμως άνοιξε το στόμα του για να τον δει ο γιατρός πριν την επέμβαση, δεν υπήρχε τίποτα κακό στο στόμα του. Ο γιατρός βλέποντας καθαρό το στόμα του είπε:
-Στρατηγέ, με κοροϊδεύεις; Πού πήγες και χειρουργήθηκες; Ήρθες για να με πειράξεις;
-Γιατρέ, πιστεύεις στα θαύματα; Ρώτησε ο στρατηγός.
-Πιστεύω.
-Τότε άκου: Έξω από τη Δροσιά υπάρχει ένα μοναστήρι…
Όταν ο στρατηγός επισκέφθηκε και πάλι το μοναστήρι, ήρθε μαζί με το γιατρό!
Το 2007, ένα Σάββατο έφτασε στο μοναστήρι ένα πούλμαν από το Περιστέρι. Μετά τον Εσπερινό μια κυρία πλησίασε τη γερόντισσα Μακρίνα και της είπε ότι ονομάζεται Μαρία και πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας. Η περίπτωσή της ήταν δύσκολη και οι γιατροί της είχαν δώσει το πολύ τρεις μήνες ζωής. Τότε η γερόντισσα της είπε ζωηρά έτσι όπως μιλούσε πάντα:
-Πάνω από τους γιατρούς, παιδάκι μου, είναι ο Θεός. Έλα εδώ στον τάφο του γέροντα, βάλε πάνω σου λαδάκι από το καντηλάκι του και θα γίνεις καλά και συ, όπως ο στρατηγός.
Και της διηγήθηκε την περίπτωση της ίασης του στρατηγού. Η κυρία έφυγε ενισχυμένη για το Περιστέρι. Μετά από ένα χρόνο τηλεφώνησε στο μοναστήρι και ζήτησε να ανάψουν ένα κεράκι στον τάφο του γέροντα και υποσχέθηκε ότι θα έρθει σύντομα. Πράγματι ήρθε, έκανε τρισάγιο στον τάφο του γέροντα για να ευχαριστήσει για τη θεραπεία. Ήταν απόλυτα υγιής.
Το 2010 ήρθε στο μοναστήρι ένας ιερέας, ο οποίος δήλωσε ότι είχε ευεργετηθεί από το γέροντα πριν από 20 χρόνια και δεν είχε αξιωθεί έκτοτε να επισκεφθεί και πάλι το μοναστήρι για να τον ευχαριστήσει. Διηγήθηκε λοιπόν στις γερόντισσες ότι είχαν έρθει με την πρεσβυτέρα και το παιδάκι τους, ηλικίας 3 ετών, στο μοναστήρι για να ζητήσουν βοήθεια από το γέροντα, γιατί το αγοράκι τους είχε μια πάθηση που συνεχώς το αυτάκι του έτρεχε υγρό. Είχαν επισκεφθεί πολλούς γιατρούς, αλλά το αυτάκι φερόταν σαν αστείρευτη πηγή. Ξυπνούσαν ακόμα και τη νύχτα για να σκουπίσουν το παιδί, γιατί μούσκευε το μαξιλάρι από το υγρό που έτρεχε. Μόλις μπήκαν στην πόρτα του μοναστηριού, το αγοράκι έτρεξε μόνο του και ξάπλωσε πάνω στον τάφο του γέροντα, ακουμπώντας το αυτάκι του πάνω στη μαρμάρινη πλάκα. Οι γονείς απόρησαν με την πράξη του μικρού, αλλά από κείνη τη στιγμή σταμάτησε τελείως η ροή του υγρού από το αυτάκι του.
Το 2013 ένας δικηγόρος από το Διόνυσο είχε μια πέτρα στο νεφρό και θα έμπαινε στο νοσοκομείο να χειρουργηθεί. Το μέγεθος της πέτρας ήταν τόσο μεγάλο, που είχε φθάσει σε σημείο να δυσκολεύει την ούρηση και γι’ αυτό κυκλοφορούσε με σακουλάκι για παροχέτευση. Ο δικηγόρος πήρε λαδάκι, σταύρωσε το σώμα του και επέστρεψε στο σπίτι του. Την άλλη μέρα το πρωί βρήκε μέσα στο σακουλάκι την πέτρα που ήταν τριγωνική με αγκάθια. Είχε αποβληθεί χωρίς να το καταλάβει με την «παρέμβαση» του γέροντα.
Το 2011 γιορτάστηκαν τα Σωτήρια από την ενορία της Μεταμόρφωσης Αττικής και ήταν αφιερωμένα στο γέροντα Αθανάσιο Χαμακιώτη. Οι γερόντισσες θέλησαν να περιποιηθούν τον τάφο του γέροντα και κάλεσαν το μαρμαρά για να τρίψει λίγο τα μάρμαρα. Εκεί που δούλευε λοιπόν, ζήτησε λίγο λαδάκι από το καντηλάκι του γέροντα για να το δώσει σε μια ευσεβή θεία του που επρόκειτο να χειρουργηθεί στο Σισμανόγλειο.
Όταν η θεία πήρε το λαδάκι, αφού σταύρωσε το σώμα της, μετά θέλησε να χαρίσει την ευλογία του γέροντα και στις άλλες ασθενείς του θαλάμου, άλλες επτά γυναίκες. Όλες δέχτηκαν με χαρά την ευλογία εκτός από μία, η οποία δεν πίστευε και είπε:
-Τι να μου κάνει το λαδάκι, εγώ αύριο το πρωί μπαίνω στο χειρουργείο.
-Έχεις να πάθεις τίποτα; Κακό πάντως δεν πρόκειται να πάθεις, απάντησε η θεία και τη σταύρωσε με το λαδάκι.
Τα μεσάνυχτα έπεσε η πέτρα και όταν ήρθαν οι νοσοκόμοι να την πάρουν για το χειρουργείο, εκείνη ζήτησε τους γιατρούς και τους έδειξε την πέτρα, ομολογώντας μπροστά τους ότι επρόκειτο για θαύμα του Αγίου.
Το 2011 μια κοπέλα, η Ντόρα από τον Άγιο Στέφανο, διάβασε το βίο του γέροντα Αθανασίου και μέσα της τον εκτίμησε ως άγιο. Επειδή λοιπόν ο πατέρας της ήταν άρρωστος και έκανε αιμοκάθαρση, του μίλησε για τον γέροντα και ήρθαν οικογενειακώς στο μοναστήρι, προσκύνησαν, προσευχήθηκαν θερμά και σταύρωσαν το σώμα του πατέρα με το λαδάκι.
Την επομένη, όταν ο πατέρας πήγε στο νοσοκομείο για αιμοκάθαρση, στον έλεγχο που έγινε από τους γιατρούς, διαπιστώθηκε ότι ήταν απολύτως υγιής. Οι γιατροί απόρησαν, δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Από εκείνη την ημέρα σταμάτησε την αιμοκάθαρση. Λίγο καιρό αργότερα, η Ντόρα έμεινε έγκυος και η εγκυμοσύνη είχε προχωρήσει, φάνηκε ότι το έμβρυο είχε σοβαρά προβλήματα. Παρουσίασε δύο κύστες στον εγκέφαλο και πρόβλημα στα νεφρά. Ο γιατρός της έδωσε αναλυτικό κατάλογο με τις πιθανές ασθένειες που θα έχει το παιδί μετά τη γέννηση. Η Ντόρα λυπήθηκε, αλλά δεν απελπίστηκε. Με το σύζυγό της κατέφυγαν και πάλι στο μοναστήρι. Προσευχήθηκαν θερμά στον τάφο του γέροντα, ζήτησαν να μεσιτεύσει και να τους ελεήσει, πήραν λαδάκι και η Ντόρα σταύρωνε καθημερινά την κοιλιά της.
Ένα βράδυ είδε τον γέροντα στον ύπνο της και της είπε:
-Μη φοβάσαι, θα το κάνω καλά το παιδί.
Μετά από ένα μήνα, σε νέα εξέταση οι γιατροί έμειναν κατάπληκτοι όταν είδαν ότι το έμβρυο δεν είχε κανένα παθολογικό εύρημα. Ήταν απόλυτα υγιές.
Η Σταυρούλα Λ., κάτοικος Ροδόπολης, πολύ κοντά στο μοναστήρι, παρουσίασε λέμφωμα στην παρωτίδα και ένα ακόμη πάνω στο στομάχι το 2013. Ξεκίνησε χημειοθεραπείες και ενώ βρισκόταν στην 4η χημειοθεραπεία και είχε πολύ αδυνατίσει και ταλαιπωρηθεί, θυμήθηκε το γέροντα και έσπευσε στον τάφο του να ζητήσει έλεος. Σταυρώθηκε με το λαδάκι και σε λίγο καιρό, όταν έγιναν εξετάσεις, βρέθηκε απόλυτα υγιής.
Το 2012 η πολύτεκνη οικογένεια του Γιώργου Χ., κατοίκου Διονύσου, ηλεκτρολόγου του μοναστηριού, αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα με το μικρό παιδάκι τους ηλικίας 10 μηνών. Το παιδάκι είχε σοβαρότατο πρόβλημα δυσκοιλιότητας και οι γονείς το έφεραν στο μοναστήρι, το σταύρωσαν με το λαδάκι του γέροντα και το πρόβλημα λύθηκε εντελώς και δεν παρουσιάστηκε ποτέ πάλι.
Τον Αύγουστο του 2014 συνέβη ένα ακόμη θαυμαστό περιστατικό, που αποδίδεται στο γέροντα Αθανάσιο Χαμακιώτη. Συγκεκριμένα η οικογένεια των Κ. Β. Κ. που κατοικούν κοντά στο μοναστήρι της Φανερωμένης αντιμετώπιζαν ένα πολύ σοβαρό θέμα υγείας.
Ο σύζυγος για 25 χρόνια πάσχει από διαβήτη και έκανε καθημερινά μέχρι και τρεις φορές ενέσεις ινσουλίνης. Την τελευταία χρονιά όμως ο διαβήτης έγινε ανεξέλεγκτος και ο σύζυγος δεν μπόρεσε να αποφύγει τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν όλοι οι διαβητικοί.
Ένας ασήμαντος στην αρχή τραυματισμός στο μικρό δάκτυλο του ποδιού εξελίχθηκε σε πληγή, που χειροτέρευε μέρα με τη μέρα, μέχρι που έφτασε σε ακρωτηριασμό δύο δακτύλων. Μετά την επέμβαση η πληγή δεν έκλεινε, πήρε μικρόβιο και το πόδι δεν βρισκόταν σε καθόλου καλή κατάσταση, γιατί δεν αιματωνόταν επαρκώς και ήταν μελανιασμένο.
Οι γιατροί δίσταζαν να κάνουν πάλι χειρουργείο και είχαν αρχίσει να προετοιμάζουν τη σύζυγο ότι αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση θα προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό όλου του ποδιού. Άλλη λύση θα ήταν να προβούν σε πλαστική επέμβαση, αλλά υπήρχε μεγάλη διστακτικότητα, επειδή δεν γινόταν επαρκής αιμάτωση και το μόσχευμα θα αποβαλλόταν.
Υπήρχε λοιπόν αβεβαιότητα και μεγάλη ανησυχία και στους γιατρούς, αλλά κυρίως στο ζευγάρι. Κι ενώ ετοιμάζονταν να μπουν και πάλι στο νοσοκομείο, επισκέφθηκαν τη μονή Φανερωμένης και παρακάλεσαν τον γέροντα Αθανάσιο να βοηθήσει. Πήραν λαδάκι από το καντηλάκι του και καθημερινά σταύρωναν το πόδι.
Το χειρουργείο πραγματοποιήθηκε, έγινε πλαστική επέμβαση με απόλυτη επιτυχία. Κάτι ακόμα πιο θαυμαστό είναι ότι δεν έχει χρειαστεί να ξανακάνει ένεση ινσουλίνης, ενώ, όπως προαναφέραμε, έκανε μέχρι και τρεις φορές την ημέρα.
Ένας ηλικιωμένος φίλος της Μονής έχει ένα περιβολάκι λίγο πιο πάνω από τη μονή κοντά στον Άη Γιάννη και έρχεται τακτικά για να το ποτίσει και να το περιποιηθεί. Μια μέρα, περνώντας έξω από τη μάντρα της Μονής, 20 χρόνια μετά το θάνατο του γέροντα, τον οποίο είχε γνωρίσει προσωπικά, τον είδε να βαδίζει έξω από την μάντρα και με έκπληξη τον ρώτησε:
-Γέροντα, τι κάνεις εδώ;
-Παιδί, φυλάω τη μάντρα.
Απέναντι από τη Μονή υπήρχε ένα οικόπεδο και οι γερόντισσες σκέφτονταν να κάνουν ένα εκκλησάκι προς τιμήν του αγίου Αθανασίου.
Μόλις είχαν αρχίσει οι συζητήσεις για το θέμα, ένα πρωινό ανέβηκε για το περιβολάκι η σύζυγος του ηλικιωμένου που αναφέραμε πριν. Όταν έφτασε στη μάντρα του μοναστηριού, βλέπει κι εκείνη το γέροντα και της λέει:
-Τώρα θα είμαι και απέναντι.
Εκείνη δεν κατάλαβε και το ανέφερε στις γερόντισσες και τότε έμαθε για τη σκέψη που υπήρχε. Η εμφάνιση βεβαίως του γέροντα και τα συγκεκριμένα λόγια ώθησαν τις γερόντισσες να πραγματοποιήσουν τα σχέδια και σήμερα υπάρχει εκεί ωραιότατο εκκλησάκι προς τιμήν του αγίου Αθανασίου.
Πολλές φορές οι γερόντισσες βλέπουν την παρουσία του και σε απλά υλικά πράγματα. Κάποια μέρα, μια από τις μοναχές λαχτάρησε ένα πορτοκάλι, αλλά δεν είχαν, ούτε υπήρχε πρόγραμμα να βγουν για ψώνια. Απλά, μέσα της είχε την επιθυμία. Σε λίγο χτύπησε η πόρτα και κάποιος προσκυνητής έφερε για τη μονή από το περιβόλι του 30 κιλά πορτοκάλια.
Η ευαίσθητη ψυχή της μοναχής όταν το είδε ψιθύρισε μυστικά: «Γέροντα σε ευχαριστώ. Φροντίζεις και για τις πιο μικρές επιθυμίες μας».
Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης, 1891-1967. Του Αρχιμ. (και νυν Μητροπ. Αργολίδος) Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
0 Σχόλια