-Σαν τον ήλιο. Έτσι μου είπε ότι είναι. -Σαν τον ήλιο.
-Τι εννοείς; τον ρώτησα…
-Για δικαίους και αδίκους κάθε μέρα ανατέλλει. Και δύσκολες μέρες, και σκληρές, και με πόνο γεμάτες, αλλά και μέρες καθαρές σκεπάζει. Σαν τον ήλιο. Πάντοτε εκεί είναι. Πάντοτε να λάμπει…
-Και εμείς τί κάνουμε; Εμείς, τι πρέπει να κάνουμε…;
-Επιλέγεις. Έτσι μου είπε. Απλά επιλέγεις. Νεκρός ή ζωντανός αν θα σαι…
-Δεν καταλαβαίνω…Τι εννοείς;
-Τους ζωντανούς οργανισμούς, ο ήλιος ζωή πιότερη τους δίνει. Τους νεκρούς πάλι, τους σαπίζει. Ο ήλιος τους σαπίζει. Ο ήλιος πάντοτε ίδιος, είναι. Εσύ απλά επέλεξε. Ζωντανός, ή νεκρός αν θες να είσαι…- Έτσι μου είπε. Και έκανε να φύγει…
-Στάσου… Δεν μου είπες. Τι σαν τον ήλιο;
Χαμογέλασε…
-'Ο Χριστός, μου είπε. Ο Χριστός…Σαν τον ήλιο… Ο Χριστός.
Έτσι μου είπε…Και έκανε να φύγει.
Αφιερωμενο στον π. Ευσέβιο Βίττη ο οποίος εκοιμήθη εν Κυρίω σαν σήμερα, 04/11/2009.
0 Σχόλια