Πείνα...Μέ πολλή δυσκολία βρίσκουμε μία χούφτα αλεύρι γιά τά πρόσφορα. Ο λειτουργικός άρτος,γίνεται τώρα από σίκαλη..-μαύρισε τό σώμα Του Χριστού-. Σήμερα λειτούργησα.Η εκκλησία ήταν γεμάτη από πεινασμένους. Οί μανάδες φέρανε τά εξαντλημένα παιδάκια τους,μά δέν μπορούσαν νά τά κρατήσουνε στά χέρια, από αδυναμία.Τ'άφηναν στό πάτωμα, μπροστά στίς εικόνες. Ολοι κλαίγαμε...πιό πολύ γι αυτά τά παιδιά. Εκεί, μέσα στόν ναό,μπροστά στά μάτια μας, άφησε τήν τελευταία του πνοή, τό τετράχρονο αγοράκι τού σιδερά Ματθαίου. Πολλοί ξάπλωναν κατάχαμα....η πείνα τούς είχε κόψει τά πόδια. Κοινωνούσα τά παιδιά καί μέ δυσκολία κρατούσα στά χέρια μου το Αγιο Ποτήριο. Είναι φοβερο τό θέαμα ενός βρέφους, πού σβήνει από έλλειψη τροφής. Ο ψάλτης δέν άντεξε ώς τό τέλος. Σωριάστηκε κατά γής κι ο διάκος κοίταζε μέ βουλιμία τά σικαλένια πρόσφορα. Στά παιδιά δίναμε από ένα πολύ μικρό κομμάτι πρόσφορο. Τό κατάπιναν μονομιάς καί τέντωναν τά χεράκια τους, νά πάρουν κι άλλο...- Δώσε μας ψωμάκι παπούλη! Δώσε μας γιά χάρη Τού Χριστού! Στό τέλος τής λειτουργίας, βγήκα νά κηρύξω. Η ματιά μου έπεσε διαδοχικά, στά κοκκαλιάρικα κιτρινισμένα πρόσωπα...στά νήπια..πού οί μανάδες τους είχαν αποθέσει μπροστά στίς εικόνες, τών ουράνιων προστατών μας...στό νεκρό αγοράκι, πού ήταν ξαπλωμένο σ'ένα σκαμνί. Δέν άντεξα. Ξέσπασα σέ λυγμούς. Επεσα στά γόνατα, μπροστά στούς ανέκφραστους ανθρώπους, τά ζωντανά λείψανα. Δέν μπόρεσα νά πώ λέξη. Πιάσαμε όλοι νά κλαίμε καί νά φωνάζουμε μ'όση δύναμη μάς είχε απομείνει -Κύριε σώσε μας ! Υπεραγία Θεοτόκε, προστάτεψέ μας.
Τό οδοιπορικό ραβδί. Ιερά Μονή Παρακλήτου.
0 Σχόλια