Ένα ζητιάνο γνώρισα, που όλο χαμογελούσε....Και με απορία ρώτησα, αυτό πώς το μπορούσε!
Μου' πε λοιπόν πως στη ζωή, πολλά είναι που αξίζουν....Μα μόνο λίγοι είναι αυτοί, που τό αναγνωρίζουν!
Έχω δύο μάτια να κοιτώ, τον ήλιο που χαράζει...άλλοι δε γνώρισαν ποτέ η όψη του πως μοιάζει!
Τα πόδια μου είναι γερά, μπορούν να περπατήσουν... άλλοι την ικανότητα χάσανε να βαδίζουν!
Τόπο δεν έχω για να ζω, σπίτια μου είναι οι δρόμοι, μα είναι πολλοί που έχουνε και πάλι ζούνε μόνοι!
Δεν έχω οικογένεια, φίλους να μ' αγαπούνε....μα κι άλλοι που τους έχουνε, στη μοναξιά τους ζούνε..!!!
Αν τα σκεφτείς πολύ καλά, κι εσύ θα προσπαθήσεις....να ξεχωρίζεις στη ζωή, αυτά που θά εκτιμήσεις..!!!
0 Σχόλια