Αυτή την ώρα που γράφω βρίσκομαι σε μια πτήση και επιστρέφω από ένα ταξίδι, που δεν μού ήταν και τόσο ευχάριστο, ήταν όμως πολύ ευλογημένο! Βρέθηκα χθές στην χιονισμένη γη της Μακεδονίας, στην όμορφη Σιάτιστα! Η Πόλη και η επαρχία ολόκληρη θρηνούσε τον Πατέρα και Ποιμενάρχη της. Ανηφόρισα κι άλλες φορές αυτό το δρόμο. Τότε για να αναπαυθώ κάτω από το πετραχήλι ενός ευλογημένου Ιεράρχου, αυτού για τον οποίο η Πόλη σήμερα θρηνούσε.
Τα αισθήματα μου αυτή τη φορά ανάμικτα. Ένοιωθα ότι έτρεχα να δω και πάλι τον Δεσπότη στο θρόνο του, στην Εκκλησία να λειτουργεί, στην ωραία πύλη να μάς ευλογεί. Αυτός όμως έσπευσε στα ουράνια δώματα, εκεί όπου δεν υπάρχει "πόνος, λύπη ή στεναγμός".
Μετά από μιάμισυ ώρα δρόμο φτάσαμε στη Σιάτιστα. Παντού το τοπίο, απ όπου και αν περνούσαμε, χιονισμένο. Το άσπρο του χιονιού ερχόταν να καλύψει το μουντό στη διάθεση και στα πρόσωπά μας που δημιούργησε η φυγή του αγαπημένου μας Γέροντα.
Σε λίγο σταθμεύουμε μπροστά στον μεγαλοπρεπή μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου. Η καμπάνα ακούγεται να κτυπά πένθιμα και να καλεί τις εκατοντάδες των πιστών πού έσπευσαν από κάθε γωνιά της Ελλάδος για να αποχαιρετήσουν το μεγάλο Ιεράρχη.
Ανάμεσα σε αυτούς και δεκάδες Ιεραρχών που παρευρίσκονται για να συμμετάσχουν στην εξόδιο ακολουθία μαζί με τον Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Τι τιμές για τον Πατέρα μας! Ό, τι ο ίδιος απέφευγε και αποστεφόταν όσο βρίσκονταν στη ζωή η Αγάπη μας ένοιωσε ότι έπρεπε να του το δώσει εκείνη τη μέρα.
Μπαίνω στο ναό και έτρεξα αμέσως να βρεθώ μπροστά, δίπλα από το σκήνωμα του και να ασπαστώ το χέρι του. Δεν κρατήθηκα όμως. Ήθελα να τον ασπαστώ στο πρόσωπο και το πέτυχα. Αυτό ήταν το σωστό. Τόσα χρόνια με αυτό τον τρόπο τον καλοσώριζα όταν τον υποδεχόμουν, κάθε φορά που κατέβαινε στην Κύπρο. Μόνο που αυτή τη φορά το χαμόγελο μετατράπηκε, έτσι μού βγήκε, σε ένα αδιάκοπο αναφιλητό. Δεν άκουσα τη φωνή του να με καλωσορίζει. Είμαι όμως σίγουρος ότι μού έδωσε την ευχή του. Με είδε με το "αετίσιο" και γλυκύτατο βλέμμα του από ψηλά. Με κατάλαβε και συνάμα το χάρηκε που βρέθηκα κοντά του.
Σε λίγο αρχίζει η ακολουθία. Η θέση μου ευλογημένη. Στο προσκεφάλι του. Έστω και αν υπήρχε ο κίνδυνος πολλοί να με παρεξηγήσουν, εγώ ήθελα να είμαι δίπλα του. Αυτή η μία ώρα και κάτι, όσο θα κρατούσαν τα ψαλσίματα και οι ομιλίες, ήθελα να είμαι κοντά στο αυτί του να με ακούει καλά, γιατί είχα τόσα να του πω.
Από μπροστά μου, σαν σε κινηματογραφική ταινία, πέρασαν όλα τα χρόνια της συναναστροφής μου μαζί του. Ήταν 16 Οκτωβρίου 1996. Η ενορία μας υποδέχθηκε το ιερό λείψανο της δεξιάς χειρός του Προστάτη μας Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου από την Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ηλίων Ευβοίας. Το ιερό αυτό θησαύρισμα εκόμισε σε μας ο τότε Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Αρμά, Αρχιμανδρίτης Παύλος Ιωάννου. Για πρώτη φορά θα γνώριζα τον σεβάσμιο αυτό Γέροντα. Οι επτά μέρες που είχαμε την ευλογία να τον έχουμε κοντά μας και να τον φιλοξενούμε, ήταν φαίνεται καθοριστικές. Αυτή η γνωριμία κράτησε για 23 ολόκληρα χρόνια. Πολλά; Όχι. Γιατί δεν ήταν τελικά αρκετά ώστε να τον "χορτάσουμε".
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις γλαφυρότατες ομιλίες του, μεστές πνευματικού περιεχομένου; τη συνεχή συναναστροφή με τους νέους και τις ατέλειωτες συζητήσεις στο Αρχονταρίκι του ναού. μας; τις ομιλίες κατά τους κατανυκτικούς εσπερινούς της Μεγάλης Τεσσερακοστής; Τα Συνέδρια; τις Ιερατικές Συνάξεις;
Και πολλά άλλα τόσα που δεν είναι εύκολο να τα απαριθμήσει κανείς!
Αυτά όλα έφερα στο μυαλό μου. Άραγε πόσα κέρδισε η Κύπρος ολόκληρη από το πέρασμα του! Με όλα αυτά Γέροντα μου μάς άφησες μια μεγάλη ιερά παρακαταθήκη. Καλούμαστε τώρα σαν τον Τιμόθεο, τον πιστό και αγαπητό μαθητή του Παύλου, να την φυλάξουμε.
Και μετά την τελευταία μου αυτή εξομολόγηση, εκεί δίπλα στο προσκέφαλο του, ήρθε η ώρα να βγάλω τον πόνο και το παράπονο μου. Γιατί Παππούλη μου μάς άφησες; Και όμως το παράπονο δεν κράτησε πολύ. Το έδιωξα μακρυά. Δεν άξιζε να λέω τέτοια λόγια. Γιατί; Μα αφού τώρα τον κέρδισε ο Ουρανός σκέφτηκα αμέσως. Ο Παππούλης δεν μάς άφησε. Τώρα όλοι εμείς έχουμε ένα δικό μας Πρεσβευτή στο θρόνο της Χάριτος του Θεού. Και αυτό....δεν είναι σχήμα λόγου ή του παραλόγου. Είναι η βεβαιότητα όλων εμάς που τον γνωρίσαμε από κοντά.
Γι αυτό, δεν παραμένει τίποτα άλλο να πούμε παρά ένα μεγάλο Ευχαριστώ, μια απέραντη αγκαλιά Σεβασμού και Ευγνωμοσύνης για όσα μας έδωσες τόσα χρόνια!!!
Περίμενέ μας. Άνοιξε δρόμο και για μας, τα δικά σου τα παιδιά. Καλή Αντάμωση στον Παράδεισο, που τώρα εσύ απολαμβάνεις!
Ο πάντα δικός σου
Π/ Θεόδωρος
17/01/2019
πηγή :Μητροπολιτικός Ναός Αγίου Γεωργίου Πάνω Δευτεράς
0 Σχόλια