Το αγοράκι ντύθηκε γιατί έξω έκανε πολύ κρύο και μετά είπε στον πατέρα του…
-Τέλος μπαμπά, είμαι έτοιμος!
Ο πατέρας του, ο ιερέας, είπε…
-Έτοιμοι για ποιο γιε μου;
Πατέρα, είναι ώρα να βγούμε και να κάνουμε τις επισκέψεις μας στους άπορους ενορίτες.
Ο μπαμπάς απάντησε...
-Γιε μου, έξω κάνει πολύ κρύο και βρέχει.
Το παιδί κοίταξε τον πατέρα του έκπληκτο και είπε…
-Μα πατέρα, οι άνθρωποι πρέπει να ξέρουν ότι ο Θεός τους φροντίζει ακόμα και τις βροχερές μέρες.
Ο πατέρας απάντησε...
-Γιε μου, δεν βγαίνω έξω με αυτόν τον καιρό.
Απελπισμένο το παιδί είπε...
-Μπαμπά, μπορώ να πάω μόνος μου;
Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ!
Ο πατέρας του περίμενε μια στιγμή και μετά είπε…
-Γιε μου, μπορείς να πας. Ορίστε τα πακέτα... αλλά πρόσεχε.
-Ευχαριστώ, πατέρα!
Και με αυτό, ο γιος βγήκε στη βροχή. O 11 χρόνος πέρασε από όλους τους δρόμους της ενορίας στους πιστούς, μοιράζοντας πακέτα από δωρεές ενοριτών.
Μετά από 2 ώρες περπάτημα στη βροχή και το κρύο και με το τελευταίο πακέτο στο χέρι, σταμάτησε σε μια γωνία για να δει αν θα βρει κάποιον να δώσει αυτό το τελευταίο πακέτο. Όμως οι δρόμοι ήταν εντελώς έρημοι. Μετά γύρισε προς το πρώτο σπίτι που είδε, προχώρησε μέχρι την εξώπορτα, χτύπησε το κουδούνι πολλές φορές και περίμενε, αλλά... επειδή δεν απάντησε κανείς, γύρισε να φύγει... κάτι όμως τον σταμάτησε. Το αγόρι γύρισε προς την πόρτα και άρχισε να χτυπά το κουδούνι της πόρτας επίμονα και να χτυπά δυνατά την πόρτα με τους καρπούς του. Συνέχισε να περιμένει. Τελικά η πόρτα άνοιξε απαλά...
Μια κυρία βγήκε με ένα πολύ λυπημένο βλέμμα και ρώτησε…
-Τι μπορώ να κάνω για σένα παιδί μου;
Με λαμπερά μάτια και όμορφο χαμόγελο το παιδί είπε…
-Κυρία, συγγνώμη αν σας ενόχλησα, αλλά θέλω απλώς να σας πω ότι ο Θεός σας αγαπάει πραγματικά και ήρθα να σας δώσω το τελευταίο μου πακέτο.
Το αγόρι έδωσε τότε το πακέτο και ξεκίνησε να φύγει...
Η κυρία του είπε...
-Σε ευχαριστώ, γιε μου, ο Θεός να σε έχει καλά!
Λοιπόν, την επόμενη μέρα, Κυριακή στην εκκλησία, ο ιερέας μετά το κήρυγμα πριν το μυστήριο είπε...
-Υπάρχει κάποιος εδώ που έχει να μοιραστεί μαζί μας μια μαρτυρία!
Μετά την τελευταία σειρά στο πίσω μέρος της εκκλησίας, μια ηλικιωμένη κυρία πλησίασε αργά και άρχισε να μιλάει. Ένα καθαρό βλέμμα εμφανίστηκε στα μάτια της με μια ελαφριά ένδειξη ικανοποίησης...
-Κανείς σε αυτή την εκκλησία δεν με ξέρει. Δεν έχω έρθει ποτέ εδώ και, δυστυχώς, δεν υπήρξα καλή Χριστιανή. Ο άντρας μου πέθανε πριν από λίγο καιρό αφήνοντάς με εντελώς μόνη σε αυτόν τον κόσμο. Το περασμένο Σάββατο ήταν μια ιδιαίτερα κρύα και βροχερή μέρα έξω και στην καρδιά μου... Και εκείνη την ημέρα έφτασα στο τέλος του δρόμου, δεν μου είχε μείνει καμία ελπίδα και δεν ήθελα να ζήσω άλλο. Πήρα μια καρέκλα και ένα σκοινί και ανέβηκα στη σοφίτα του σπιτιού μου. Έδεσα τη μια άκρη του σχοινιού στα δοκάρια της οροφής, μετά ανέβηκα στην καρέκλα και έβαλα την άλλη άκρη του σχοινιού γύρω από το λαιμό μου. Κατόπιν κάθισα στην καρέκλα μου, τόσο μοναχικά και ραγισμένη που ήμουν έτοιμη να πεταχτώ από την καρέκλα, όταν ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Σκέφτηκα λοιπόν... Όποιος κι αν είναι, δεν θα πάω ... Άκουσα, περίμενα λίγο ακόμα, αλλά κάποιος χτυπούσε όλο και πιο δυνατά την πόρτα. Το χτύπημα έγινε τόσο δυνατό που δεν μπορούσα πλέον να το αγνοήσω. Αναρωτήθηκα λοιπόν ποιος θα μπορούσε να είναι; Κανείς δεν έρχεται στην πόρτα μου ούτε έρχεται να με επισκεφτεί!
Άφησα το σχοινί από το λαιμό μου και πήγα προς την πόρτα, ενώ το κουδούνι χτυπούσε ακόμα και χτυπούσε ακόμα η πόρτα. Όταν άνοιξα την πόρτα δεν πίστευα αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου, μπροστά στην πόρτα μου ήταν το πιο λαμπερό και αγγελικό παιδί που είχα δει ποτέ.
Το χαμόγελό του, ωχ, δεν μπορώ να το περιγράψω ποτέ! Τα λόγια που βγήκαν από το στόμα του έκαναν τη μακρόστενη νεκρή καρδιά μου να ξαναζωντανέψει όπως είπε με τη γλυκιά φωνή του...
-Κυρία, θέλω απλώς να σας πω ότι ο Θεός σας αγαπά πραγματικά!
Όταν ο άγγελος χάθηκε ανάμεσα στο κρύο και τη βροχή, έκλεισα την πόρτα μου, άνοιξα το πακέτο και διάβασα την προσευχή... -Ο Θεός να είναι μαζί μας καί νά μάς ελεεί. Τυπωμένο στο μικρό εικονίδιο με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ζέστανε η ψυχή μου, έκανα το σημείο του Σταυρού και ήρεμα πήγα στη σοφίτα για να βγάλω την καρέκλα και το σχοινί.
Δεν τα χρειαζόμουν πια... Όπως καταλαβαίνετε, είμαι πλέον μια ευτυχισμένη κόρη του Θεού.
Καθώς η κατεύθυνση του αγοριού όταν έφυγε ήταν προς αυτή την εκκλησία, ήρθα προσωπικά να ευχαριστήσω αυτόν τον άγγελο του Θεού που ήρθε εγκαίρως για να σώσει τη ζωή μου από μια αιωνιότητα στην κόλαση και να την αντικαταστήσει με μια αιωνιότητα παρουσία του Θεού.
Όλοι έκλαιγαν στην εκκλησία.
Ο πατέρας προχώρησε στην πρώτη σειρά όπου καθόταν ο άγγελος... πήρε τον γιο του στην αγκαλιά του και έκλαψε ανεξέλεγκτα.
Θυμηθείτε, το καλό που γίνεται από αγάπη για τον Θεό μπορεί να φέρει παρηγοριά στη ζωή κάποιου. Γι' αυτό μην ντρέπεστε ποτέ να είστε ευγενικοί... Απλώς δεν ξέρουμε ποιανού τη ζωή μπορούμε να αλλάξουμε με τις πράξεις καί τα λόγια μας.
0 Σχόλια