ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΑ ΝΤΡΟΠΗ!!!
Παντρεύτηκα έναν τυφλό άντρα γιατί πίστευα ότι δεν μπορούσε να δει τις ουλές μου — αλλά τη νύχτα του γάμου μας ψιθύρισε κάτι που πάγωσε την ψυχή μου.
Στα 20 μου, υπέστην σοβαρά εγκαύματα από μια έκρηξη αερίου στην κουζίνα.
Το πρόσωπό μου, ο λαιμός μου και η πλάτη μου καλύφθηκαν με ουλές.
Από εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν με κοίταζε χωρίς οίκτο ή φόβο.
Έτσι, κρύφτηκα.
Απ' τους ανθρώπους.
Απ' την αγάπη.
Μέχρι που γνώρισα τον Ομπίνα — έναν τυφλό δάσκαλο μουσικής.
Δεν έβλεπε τις ουλές μου. Μόνο άκουγε τη φωνή μου. Ένιωθε την καλοσύνη μου. Με αγάπησε γι' αυτό που πραγματικά ήμουν.
Βγαίναμε για έναν χρόνο. Μετά, μου έκανε πρόταση γάμου.
Όλοι με κορόιδευαν:
—«Μόνο επειδή είναι τυφλός τον παντρεύτηκες! Δεν βλέπει πόσο άσχημη είσαι!»
Αλλά εγώ χαμογέλασα και απάντησα:
—«Προτιμώ να παντρευτώ κάποιον που βλέπει την ψυχή μου, παρά κάποιον που κρίνει το δέρμα μου.»
Ο γάμος μας ήταν λιτός, όμορφος, γεμάτος ζωντανή μουσική από τους μαθητές του.
Φόρεσα ένα φόρεμα με ψηλό λαιμό που κάλυπτε τα πάντα.
Όμως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν ένιωσα ντροπή.
Ένιωσα να με βλέπουν — όχι με μάτια, αλλά με αγάπη.
Εκείνο το βράδυ, φτάσαμε στο μικρό μας διαμέρισμα.
Αργά, άγγιξε τα δάχτυλά μου, το πρόσωπό μου… τα χέρια μου.
Και τότε ψιθύρισε:
—«Είσαι πιο όμορφη απ’ όσο φαντάστηκα.»
Έκλαψα.
Μέχρι που τα επόμενα του λόγια τα άλλαξαν όλα.
—«Είχα ήδη δει το πρόσωπό σου.»
Πάγωσα.
—«Ομπίνα… είσαι τυφλός.»
Έγνεψε απαλά.
—«Ήμουν. Αλλά πριν τρεις μήνες, μετά από λεπτή επέμβαση στα μάτια στην Ινδία, άρχισα να βλέπω σκιές. Μετά σχήματα. Μετά πρόσωπα. Δεν το είπα σε κανέναν — ούτε καν σε σένα.»
Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τύμπανο.
—«Γιατί;»
Απάντησε:
—«Γιατί ήθελα να σ’ αγαπήσω στη σιωπή. Μακριά απ’ τις φωνές του κόσμου. Χωρίς πίεση. Να σ’ αγαπήσω χωρίς όραση — όπως έκαναν παλιά.»
Όμως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν ένιωσα ντροπή!!!
Όμως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν ένιωσα ντροπή!!!
—«Μα όταν είδα το πρόσωπό σου… έκλαψα. Όχι για τις ουλές — αλλά για τη δύναμή σου.»
Τελικά, με είδε… και με διάλεξε.
Η αγάπη του Ομπίνα δεν γεννήθηκε από τύφλωση — αλλά από θάρρος.
Τώρα περπατώ με αυτοπεποίθηση.
Γιατί με είδαν τα μόνα μάτια που μετρούν — εκείνα που κοίταξαν πέρα από τον πόνο μου.
0 Σχόλια