Ενας στοχαστής έγραψε πολύ ορθά ότι η φύση αποτελείται από δύο βαθύτατες διαχρονικές έννοιες. Το μυστήριο και την ωραιότητα. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί να διεισδύσει σ’ αυτή χρησιμοποιώντας άλλες δύο δυνάμεις. Τη βαθύτατη πίστη και τη λαχτάρα του αληθινού. Να λοιπόν το πρώτο διαχρονικό μήνυμα που εκπέμπει η Παναγία μας: Είναι το από αιώνος μυστήριο, είναι η ωραιότητα και το υπέρλαμπρο μεγαλείο, είναι η βαθύτατη διαχρονική πίστη αλλά και η λαχτάρα όχι κάτι ψεύτικου και παροδικού αλλά του αληθινού και αιώνιου. Αυτό το Θεομητορικό μυστήριο έχει ένα χαρακτηριστικό. Βιώνεται μέσα στη σιωπή. Ολόκληρη η ζωή της Παναγίας μας ήταν βαπτισμένη μέσα στη θεία σιωπή για όλα τα θαυμαστά που της συνέβαιναν. Το μυστήριο της σιωπής συγκεκριμενοποιείται μέσα στα παρθενικά της σπλάγχνα. Η ίδια συνεχίζει την σιωπή μπροστά στο μυστήριο της σάρκωσης του Λόγου. Ζει σε μία θεία σιωπή και τρέφεται ψυχικά με το θεϊκό λόγο, στο ήσυχο και σιωπηλό περιβάλλον του Ναού. Σιωπά στον Ευαγγελισμό και κατά τους εννέα μήνες της κυοφορίας της. Με σιωπή φροντίζει τον Υιό της. Σιωπηλή μένει στην επίσκεψη των ποιμένων και των μάγων. Με σιωπή παρακολουθεί τη διδασκαλία, τα θαύματα, τη ζωή, το πάθος και τον σταυρικό θάνατο του Υιού της. Αυτή η σιωπή υφαίνει την προσωπικότητά της, αλλά μεταφέρεται διαχρονικά και στην Εκκλησία μας. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα το σχήμα Χριστός – Παναγία – Εκκλησία. Οπου υπάρχει ο Χριστός εκεί υπάρχει και η Παναγία. Και όπου υπάρχει η Παναγία εκεί υπάρχει και η Εκκλησία. Οποιαδήποτε απόκλιση από το σχήμα αυτό, οδηγεί στην αίρεση και στην απομάκρυνση από την αληθινή Εκκλησία.
Το αγιαστικό έργο της Εκκλησίας γίνεται σε μια απέραντη σιωπή ανά τους αιώνες. Σιωπηλά προσεύχεται, σιωπηλά διδάσκει, σιωπηλά νουθετεί, σιωπηλά ευεργετεί, σιωπηλά συγχωρεί, σιωπηλά αγαπά, σιωπηλά σώζει τον κάθε άνθρωπο. Αναλογιστήκαμε άραγε την προστασία που παρέχει στον πολυτάραχο κόσμο μας με τα πάμπολλα προβλήματα και τις διάφορες παθογένειες του, η προσευχή της σιωπής;
Αλλά και στη ζωή μας υπάρχουν στιγμές που πρέπει να σιωπούμε. Σήμερα όμως οι άνθρωποι ζώντας στους ρυθμούς της ταχύτητας δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να σιωπούν γιατί πιστεύουν πολύ στη δύναμη του λόγου. Αποτέλεσμα; Να ζούμε σε μία σύγχρονη βαβέλ, δηλαδή σε μία σύγχυση λόγου και ήχου. Λησμονούμε ότι η ψυχή ωριμάζει μέσα στη θεία σιωπή, που δεν είναι απλά μία άρνηση αλλά μία ολοκλήρωση για τον καθένα μας.
Σίγουρα όλοι μας μπορούμε να εγκολπωθούμε τη σιωπή της Παναγίας μας η οποία συνδυαζόταν με την ζωντανή παρουσία της, ανάμεσα μας, όπως βεβαιώνεται στο πολύ διδακτικό περιστατικό από το Γεροντικό. Ο Αγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός, όταν ακόμη ήταν στη Γη ηρπάγη στον Παράδεισο. Εκεί συνομίλησε με πολλούς Αγίους. Είδε και τους αγγέλους. Εψαχνε να δει και την Παναγία. Δεν την βρήκε όμως πουθενά. Ρώτησε τους Αγίους. Πού είναι η Παναγία για να πάω να την προσκυνήσω; Δεν ξέρεις ότι η Παναγία δεν μένει ποτέ στον Παράδεισο; του απάντησαν οι Αγιοι. Συνεχώς μέρα νύκτα τρέχει σ’ όλη τη Γη. Στον πονεμένο, στον άρρωστο, στον φτωχό, στον ορφανό, παντού όπου την καλούνε. Είναι πάντα σε εγρήγορση, σε επιφυλακή και σε επαγρύπνηση, επαληθεύοντας αυτό που της ψάλλουμε στο Απολυτίκιο κατά την εορτή της Κοιμήσεως ότι δηλαδή «εν τη κοιμήσει ου κατέλιπε τον κόσμον»… Η σιωπή λοιπόν ως στάση ζωής και όχι ως αδυναμία έρχεται να επαυξήσει το γνωμικό ότι δεν είναι μόνο χρυσός αλλά και Χριστός.
Αυτό το διαχρονικό μήνυμα αλήθειας και ζωής μαζί με τις διαρκείς εμφανείς αλλά και αφανείς ευεργεσίες Της Κυρίας Θεοτόκου, αξίζει να οικειοποιηθεί από όλους μας.
«Ενα διαχρονικό κάλεσμα στους νέους»
Η Εκκλησία είναι μία πρόκληση στη σύγχρονη εποχή αρκεί να απευθύνει την πρόσκλησή της στη νεολαία. Είναι μία πρόκληση γιατί πάντα μας προσκαλεί στον αγιασμό και στην σωτηρία. Πρέπει όμως να απαντήσει σε όλα τα σύγχρονα θέματα που την περικυκλώνουν. Κατά καιρούς ακούμε επιχειρήματα κάποιων ειδικών, οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν την παραδεδομένη γλώσσα της Εκκλησίας μας με μεταφράσεις, για να μπορούν να καταλαβαίνουν τα νέα παιδιά. Εάν γίνει κάτι τέτοιο κατά την γνώμη τους, θα γεμίσουν και πάλι οι Εκκλησίες μας από νέους. Λένε μάλιστα ότι όσοι νέοι παρακολουθούν τις Ακολουθίες αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα της γλώσσας. Είναι όμως στην πραγματικότητα ο λόγος της απομάκρυνσης των νέων από την Εκκλησία μόνο αυτός; Δηλαδή ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τι λέει η Εκκλησία; ’Η μήπως είναι ένα άλλοθι;
Φρονώ ότι κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τον λόγο που οι νέοι προσκολλημένοι και δέσμιοι σε άλλα πράγματα, δεν έχουν την θέρμη να προσέλθουν στην Εκκλησία για να νοιώσουν το ανεπανάληπτο μεγαλείο και την ανάταση ψυχής που προσφέρει η Θεία Λειτουργία.
Το ζητούμενο είναι να ψάξουμε τι θέλουν σήμερα τα νέα παιδιά; Εάν μπορούσαμε να τα ρωτήσουμε θα μας απαντούσαν πολύ απλά ότι θέλουν περισσότερη ειλικρίνεια, ζεστασιά ψυχής, αγάπη, ενδιαφέρον, προσωπική προσέγγιση. Εάν καταφέρουμε βιωματικά όλα αυτά να τα προσφέρουμε είναι σίγουρο ότι οι Εκκλησίες μας και πάλι θα γεμίσουν.
Ιδιαιτέρως πρέπει να προσεχθεί η λεξιπενία των σημερινών νέων, που οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως είναι η τηλεόραση, που με τις φθηνές σειρές δημιουργεί πολύ χαμηλό γλωσσικό αιματοκρίτη στα νέα παιδιά, ή και ακόμη το διαδίκτυο το οποίο είναι γεμάτο από αφιλτράριστες ειδήσεις και υποπίπτει σε σολοικισμούς και βαρβαρισμούς.
Πρέπει ακόμη να δοθεί βαρύτητα στην κατήχηση. Αυτή δεν μπορεί να γίνεται μόνο στο μάθημα των θρησκευτικών που τώρα τελευταία μάλιστα κάποιοι επιτήδειοι θέλουν να το εξαλείψουν, αλλά πρέπει να καλλιεργείται με προσευχή, υπομονή και θερμή πίστη από την οικογένεια, που είναι η κατ΄ οίκον Εκκλησία.
Ο μεγάλος διδάχος του γένους, Κοσμάς ο Αιτωλός εκτός από το κεντρικό σύνθημα που πάντα τόνιζε, ότι δηλαδή Χριστός και ψυχή μας χρειάζονται, έλεγε ακόμη και τα εξής: Να έχετε στο χωριό σας ελληνικόν σχολείον διότι και η Εκκλησία μας είναι εις την Ελληνικήν, εννοώντας φυσικά την θεία λειτουργία και την γλώσσα της.
Εάν μέχρι τώρα δεν αντισταθήκαμε στην υποδούλωση της παγκοσμιοποίησης που ύπουλα κατατρώει το μεδούλι της κοινωνίας μας, ας αντισταθούμε στην ολοένα αυξανόμενη υποδούλωση του πνεύματος και της ψυχής μας όπως αυτή επιχειρείται τεχνηέντως και ας κρατήσουμε γερά τις ρίζες και την εκκλησιαστική μας παράδοση. Αντιστασιακό φρόνημα όλοι μας διαθέτουμε. Ειρηνική εσωτερική επανάσταση πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε τα ζώπυρα της φυλής και του έθνους μας.
Ας παρακαλέσουμε την κατά χάριν μητέρα μας την Υπεραγία Θεοτόκο, να είναι Παναγιοφύλακτη η ζωή μας για να είμαστε πάντα δυνατοί και κραταιοί υπό την σκέπη και προστασία Της.
Από το σμαραγδένιο νησί της Ρόδου που τις τελευταίες μέρες ταλαιπωρήθηκε από την πύρινη λαίλαπα, θέλω να τονίσω ότι ως χριστιανοί ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον γιατί είμαστε κάτω από το μαφόριο της Παναγίας μας, η οποία ανέκαθεν απλώνει το δίκτυ της Θεομητορικής της προστασίας.
.jpg)
){kind=link}
0 Σχόλια